The Maze Runner

40

Ik wil lachen, maar als ik zie hoe serieus hij kijkt, blijft mijn lach steken in mijn keel. Ik kuch. 'Je.. hóórt haar? In je hóófd?' Thomas knikt. 'Ja! Ik weet dat het klink alsof ik gestoord ben, maar.. ik hoor haar echt!' Ik frons. 'Maar hoe dan? Zoals je mij hoort?' Hij knikt, maar schudt dan zijn hoofd. 'Ja.. maar toch ook weer niet. Ik weet het niet. Ik..' Hij stopt met praten als hij langs me heenkijkt. Ik kijk naar achteren en zie haar staan. Ze komt naar ons toegelopen. Maar waar zijn Newt en Alby?

Als ze voor ons staat, kijkt ze naar Thomas. 'Hallo Teresa,' zeg ik. Ze kijkt nu pas naar mij, alsof ze me niet eerder gezien heeft. Misschien is dat ook wel zo. 'Hoe..' begint ze, maar ze stopt met praten en ik zie de schrik in haar ogen. Dan kijkt ze schuldbewust naar de grond. 'Hoi Hayley.' Ik voel een steek van verwarring door me heengaan. Hoe weet ze hoe ik heet? Ik weet hoe zíj heet, vanwege al die vage beelden die ik sinds de Verandering zie. Maar zij is hier pas net gekomen. Hoe weet zíj míjn naam dan?

Het blijft een tijdje stil, maar dan merkt Thomas ineens heel droog op: 'Ik ben Thomas.' Als Teresa naar hem opkijkt, wordt haar schuldbewuste blik iets groter. 'Ja, dat weet ik..' Ik kijk naar haar arm, waar iets op geschreven staat. 'Wat staat daar?' vraag ik. Ze kijkt naar haar arm en houdt hem omhoog. 'WICKED is goed.' Thomas en ik kijken haar allebei fronsend aan. 'WICKED?' vraag ik dan. 'Dat heb ik zien staan op de muren in het doolhof..' mompelt Thomas dan. 'WICKED is de organisatie die dit allemaal doet,' zegt Teresa. Dan kijkt ze weer naar Thomas, die weer ineen krimpt en naar zijn hoofd grijpt. 'Hoe.. dóe je dat?!'

Is ze weer in zijn hoofd aan het praten? 'Waarom zeg je het niet gewoon hardop?' merk ik op. Teresa kijkt mij niet aan. 'Tom, ik moet met je praten.' Ik frons. Tom? En waarom mag ik er niet bij zijn? 'Mij best,' zegt Thomas. 'Als je maar ophoudt om de hele tijd in mijn hoofd te praten. Hoe dóe je dat trouwens?!' Teresa reageert niet en gebaart dat hij met haar mee moet komen. Thomas kijkt naar mij. Ik weet zeker dat ik een geïrriteerde uitdrukking op mijn gezicht heb en ik haal mijn schouders op. 'Wat je ook te zeggen hebt, je kunt het nu ook wel zeggen,' zegt Thomas dan.

Teresa's ogen flitsen weer naar mij. Ze kijkt niet boos of geïrriteerd, eerder opnieuw schuldbewust. 'Ik weet er niet veel meer van, want mijn geheugen vervaagt steeds meer. Ik weet alleen dat het onze schuld is, Tom..' Ze zucht. 'Wíj hebben ze dit aangedaan. Wíj hebben onszelf dit aangedaan.' Thomas kijkt precies hoe ik me voel: verward. Waar heeft ze het over? 'Wíj?' fluistert Thomas ongelovig voor zich uit. 'Onzin. Waarom zou Thomas..' Mijn stem sterft weg. Dan komen de beelden weer in me op.

Ik loop op de gang, kijk door het raam en zie Thomas en Teresa voor de computer zitten, samen met wat anderen. Ze zijn bezig met het ontwerpen van iets dat op muren lijkt. Ik wil me omdraaien en weglopen, maar ik word met zachte dwang verder de gang door geduwd. Dan kom ik in een kamer terecht waardoor alles zou veranderen.

'Mijn herinneringen vervagen nu steeds meer.. maar ik weet dat het zo is. Tom, wij werken voor WICKED.' Ik heb die naam al eerder gehoord, maar nu krijg ik er pas beelden over. Ik word weer door de gang geleid, een kamertje in. Daar zie ik op de machines WICKED staan. WICKED is goed. Dat heb ik iemand horen zeggen tijdens de Verandering. En nu heeft Teresa dat op haar arm geschreven. Waarom?

Als WICKED echt goed is, waarom krijg ik dan zulke nare gevoelens bij die beelden?