The Maze Runner

5

Als de grote stapel hout in brand wordt gezet, begint bijna iedereen te juichen en te klappen. 'Op Hayley!' Het voelt nog steeds ongemakkelijk om de jongens naar me te zien kijken, maar ik probeer het zoveel mogelijk te negeren. 'En, ben je al een beetje gewend hier?' Een jongen waarvan ik de naam niet weet komt naast me staan, maar voor ik antwoord kan geven, beginnen een paar jongens te joelen. 'Kijk die Lars eens gaan!' Er komen nog twee jongens bij ons staan. 'Als je maar niet denkt dat het je lukt om haar te krijgen!' Ze beginnen te lachen.

Mij te krijgen? Waar hebben ze het over? 'Wees maar niet bang, hoor,' zegt een van de jongens knipogend tegen me. 'Ze hebben nog nooit een meisje gezien, laat staan dat ze weten hoe ze er eentje moet versieren.' Lars geeft de jongen een duwtje. 'Alsof jij dat wel kan?' De jongen begint te grijnzen. 'Toevallig wel ja.' Ik krijg het benauwd en ik voel me steeds ongemakkelijker worden. Gelukkig beginnen de jongens elkaar te duwen en kan ik stiekem weglopen.

'Hé, waar ga je heen?' roept een van hen me na. Maar ik doe net alsof ik het niet hoor en ik loop verder. Iedereen staat in een grote cirkel om het brandende hout heen. De warmte die er vanaf komt is prettig, maar het is iets te warm. Ik kijk de cirkel rond en herken al een paar gezichten. Ik zie de jongens die vanmiddag door de poort heen kwamen samen met Newt staan. Ze lachen. Ik kijk naar de grond en voel hoe mijn wangen beginnen te gloeien van schaamte.

Ik ben vanmiddag zomaar uitgevallen tegen Newt. En waarom? Omdat hij me vertelde dat ik niet voorbij de poort mocht komen, terwijl anderen dat wel mogen. Hij denkt nu vast dat ik niet goed bij mijn hoofd ben. Wat kan jou dat schelen? zegt een stemmetje in mijn hoofd. Nou, als dit echt mijn nieuwe thuis is, dan is het niet verstandig om ruzie te maken met iemand hier. Ik voel een rilling door mijn lijf gaan. Ik moet hier wonen, met een vijftigtal jongens, waarvan de helft de hele tijd naar me kijkt. Ze hebben al drie jaar geen meisje meer gezien en nu ben ik er. Ik denk aan de jongens van net. Willen ze iets van me? Of maken ze maar een grapje? Hoe dan ook, ik voel me er niet prettig bij dat ik ben omgeven door zoveel jongens die ik niet ken.

Daarom schuifel ik langzaam naar de buitenrand van de feestende jongens. Gelukkig begint Gally met een paar anderen te stoeien en gaat daar veel aandacht naar uit, zodat ik me langzaam naar de achtergrond kan verplaatsen. Als ik zeker weet dat niemand naar me kijkt, loop ik een stukje verder en ga ik op het gras zitten, leunend tegen een stuk hout dat als een soort bank dient. Meteen voel ik de hitte van het vuur niet meer en krijg ik kippenvel op mijn armen. Ik wrijf er met mijn handen overheen terwijl ik naar de dichte poort kijk.

Wat is daarbuiten? En waarom mag ik er niet komen? Ik denk weer aan de jongens die er vanmiddag wel waren. Wat deden ze daar? En waarom gingen de poorten aan het eind van de middag weer dicht? Ik zucht als ik me bedenk dat ik me zoveel afvraag dat mijn hoofd er pijn van gaat doen. Ik ben niet langer meer versuft, alleen nog een klein beetje in de war. Waarom ben ik het enige meisje hier? Misschien zijn "ze" nu van plan om alleen maar meisjes hierheen te sturen, zodat het een beetje gelijk op gaat? Wacht eens.. als Alby hier al drie jaar zit, dan zouden er toch meer dan vijftig jongens moeten zijn? Het kippenvel komt weer terug als ik me bedenk wat er met ze gebeurd zou kunnen zijn. Ik wil het niet eens weten.

'Hé.' Ik schrik op als ik een stem achter me hoor. 'Liet ik je schrikken?' Als ik naar het gezicht van de jongen kijk, herinner ik me weer dat hij Thomas heet. 'Wat denk je zelf?' zeg ik, terwijl ik probeer om mijn hartslag weer op een normaal tempo te krijgen. Ik zie hem glimlachen. 'Sorry, dat was niet mijn bedoeling.' Zonder het te vragen komt hij naast me zitten en meteen voelt het een beetje ongemakkelijk. 'Hoe komt het dat je er vandoor gaat op je eigen feest? Hou je niet zo van feestjes?' Het moet haast wel als een grap bedoelt zijn, want hij weet toch zelf ook wel dat ik dat niet kan weten? 'Geen idee, jij?' Hij grijnst nu. 'Geen idee.' Ik voel mijn mondhoeken vanzelf omhoog trekken. Ook voel ik me minder ongemakkelijk.