The Maze Runner

42

Met een hartslag die ongezond snel is, zitten we allemaal opgepropt in de Hoeve, het grootste "huisje" van deze plek. Iemand kijkt voor de zoveelste keer uit het raam. Ik hoef niet op te kijken om te weten dat zijn gezicht steeds grauwer wordt. Vanuit mijn ooghoek zie ik de jongen weer in de hoek kruipen, in elkaar gedoken. Dat is zo ongeveer hoe we allemaal zitten.

Bijna alle jongens verschuilen zich beneden, maar ik zit met een klein groepje boven in een kleine kamer. Dat komt omdat Newt naar boven ging en we wilden allebei niet zonder elkaar zijn. Met mijn hoofd op zijn schouder en zijn armen om me heen, zitten we allebei in elkaar gedoken op het bed. Een tijd geleden begon het geluid van klikkend metaal zich buiten te verplaatsen. Sinds dien zijn we allemaal stil.

De niet dichtgaande muren is niet het enige, de zon is ook weg. Er is alleen een grauwe lucht overgebleven. Veel tijd om te discussiëren over WICKED en Thomas en Teresa hebben we niet gehad, want er is snel beslist dat we moesten schuilen. Beneden zijn de ramen en deuren gebarricadeerd. De ramen boven hebben we ook gedaan.

Ik kijk om me heen en zie de meesten liggen met hun ogen dicht, maar ik denk niet dat ze slapen. Ze zijn veel te bang om te slapen. Ik kijk even naar Thomas, die naar het plafond aan het staren is. Wat zou hij denken? Ik heb een paar jongens horen zeggen dat het allemaal komt door Teresa. Ze vonden het té toevallig dat zij komt met een briefje waarin staat dat zij de laatste is die ooit zou komen, en dat een dag later de deuren niet dichtgaan en de zon verdwijnt. Sommigen wilden haar in het gat hebben, maar we moesten allemaal snel gaan schuilen en de boel barricaderen.

Teresa schuilt beneden. Eerlijk gezegd ben ik wel benieuwd naar haar gesprek met Thomas. Waar zouden ze het over hebben gehad? Zouden ze echt voor WICKED werken? En is WICKED echt goed? En waarom had ze me zo schuldbewust aangekeken vanmiddag?

Mijn gedachten worden verbroken door het klikkende metaal dat nu akelig dichtbij klinkt. Iemand springt op en gaat voor het raam staan. Maar meteen duikt hij weer weg. 'Ze komen,' zegt hij met een beangstigende stem. Mijn hartslag gaat zover mogelijk nog sneller en ik doe mijn best om hem te verlagen. Ze zijn er. De Grievers zijn er. Newt houdt me nog steviger vast. Ik klamp me aan hem vast en wacht, zoals we allemaal wachten. Dat is nog het akeligste. Je weet dat er iets gaat gebeuren en erop wachten is ondraaglijk.

De helft laat een korte schreeuw los als het gebouw begint te trillen en er schaduwen op de muur zichtbaar beginnen te worden. Het klikkende metaal wordt steeds harder en ik weet dat het nu bij onze kamer is. Het hangt bij het raam. Mijn hart stokt in mijn keel en ik knijp mijn ogen dicht. Het is zo stil dat ik bijna elk hart hoor bonzen. Dan gaat de deur van de kamer open en staat Gally in de deuropening.

'Er komt een einde aan!' roept hij. Iedereen kijkt verschrikt naar hem op. Wat doet hij?! We moeten nu júist geen geluid maken! 'Het heeft geen zin!' Iemand roept dat Gally stil moet zijn, maar Gally loopt naar binnen en gaat door met schreeuwen. 'Er komt een einde aan! We moeten de puzzel oplossen en snel ook!' Hij ziet er uit alsof hij.. bezeten is. De blik in zijn ogen.. vol waanzin. 'Gally, hou je kóp!' sist een van de jongens. 'Er komt een einde aan! De muren zullen niet meer dichtgaan. De zon zal niet meer terugkomen. Elke nacht zullen de Grievers één iemand meenemen, net zolang totdat er niemand meer overblijft. Elke nacht één!'

Na die woorden gaat het raam met een harde knal open. Er stort een stuk dak in en de Griever wordt nu zichtbaar. Iedereen dringt zich een weg naar de deur om te vluchten. 'Gally, kom op!' roep ik als Newt, Thomas en ik bij de deur staan. Maar Gally schudt zijn hoofd. 'Elke nacht één! Totdat het opgelost is.' De Griever maakt steeds meer van het kamertje kapot. Ik probeer er niet naar te kijken, maar mijn ogen blijven op het ding geprikt. Ik voel die angst, die pure angst opnieuw door mijn lijf gaan.

De Griever haalt uit. Dan begint Gally te schreeuwen en rent hij op het ding af. Ik begin te schreeuwen als hij op het ding springt. Dan trekt Newt me mee naar de gang. Thomas volgt ons. 'Elke nacht één!' hoor ik Gally nog roepen. Dan verdwijnt het klikkende metaal steeds meer.