The Maze Runner

30

Als ik wakker word, lig ik nog steeds languit op de vloer in het houten bouwvalletje. Ik ben nog steeds alleen. Ik durf haast niet naar mijn armen te kijken, maar toch waag ik het erop. 'Waah!' Opgelucht haal ik adem. Mijn armen zien er weer normaal uit, als voordat ik gestoken werd. Ik krabbel overeind en pak het stuk glas vast. Als ik naar mezelf kijk, haal ik nog een keer opgelucht adem. Mijn gezicht ziet er ook weer normaal uit. Mooier zelfs. Of komt dat omdat ik het vergelijk met het opgezwollen gezicht dat ik gisteren zag?

Meteen voel ik weer dat schamende gevoel. Het liefst zou ik hier voor altijd willen blijven, in mijn eentje. Zodat niemand me meer kan zien. Maar tegelijkertijd wil ik ook naar buiten, naar Newt toe. Naar Thomas toe. Ik heb zoveel vragen wat Thomas betreft. Waarom zag ik hem? Ik kijk nog een keer in het stuk glas. Nu ben ik wel weer vertoonbaar geworden. Ik haal diep adem en besluit toch om het bouwval uit te gaan.

Ik probeer zachtjes naar een plekje heen te sneaken, maar ik hoor iemand al roepen: 'Kijk, daar is onze prinses weer!' Ik vervloek de jongen die dat gezegd heeft. Meteen zie ik tientallen gezichten op me gericht. Sommigen kijken verbaast. Ik voel aan mijn gezicht. Ik was toch genezen? Of heb ik nog steeds zo'n opgezwollen gezicht? Ik voel niks. 'Zo zo.' Een jongen begint te fluiten. Ik herken zijn stem; het is de jongen die er bij was toen ik weer wakker werd. 'Kijk eens wie er uit de puberteit gekomen is? Je bent er echt een heel stuk mooier op geworden.' Een andere jongen gaat naast die ene staan. 'Dat kun je wel zeggen, ja! Zeg, misschien moet ik me ook maar laten steken, dan kom ik er tien keer knapper uit na de Verandering. Dan heb ik misschien een kans bij je.' Hij knipoogt naar me en ik gruwel ervan.

'Goed je weer te zien!' Als ik me omdraai, staat Berend voor mijn neus. Ook de andere vier jongens staan er. 'Hayley! Wat heb jij ons laten schrikken zeg, tjonge,' zegt Luuk. 'Maar gelukkig zijn wij de redders in nood.' Pim grijnst. Joost geeft hem een stomp. Ik glimlach licht. 'Wat is er gebeurd?' Ik kijk Brad vragend aan. 'Toen die Griever je gestoken had.. en wij eraan kwamen.. ging hij ineens weg. Alsof het helemaal niet zijn doel was om je te doden, maar alleen te steken. Het was heel raar.' Ik knik. 'En toen hebben we je teruggebracht naar het kamp, waar Newt uiteindelijk ook al was.'

'Die jongen is echt gestóórd!' zegt Berend. 'Hij was nog niet net het doolhof uit en hij wilde er alweer in, omdat hij hoorde dat jij erin gegaan was.' Ik kijk om me heen, maar ik zie hem nergens. 'Waar is hij?' vraag ik half in paniek. Ik kijk naar de poort, die wagenwijd openstaat. 'Maak je maar geen zorgen, ik ben echt niet zo stom om daar nog een keer in te gaan..' Mijn hart krijgt bijna een verzakking. Ik draai me om en zie hem staan. 'Newt!' Als ik hem zie, vergeet ik al mijn schaamte en verdriet. Ik doe een paar stappen naar voren en stort me in zijn armen.

Hij reageert oprecht verbaast, alsof hij het niet had verwacht. Maar dan slaat hij zijn armen om me heen, steeds steviger. Dan ga ik half door het lint. 'Hoe kun je nou zo stom zijn om het doolhof in te rennen?! Hoe kun je nou zo stom zijn om dat te doen?! Je had het beloofd!' Met tranen in mijn ogen kijk ik hem aan. Hij kijkt verdrietig naar beneden. 'Ik weet het.. het spijt me zo. Maar ik dacht gewoon.. ik dacht..' Hij maakt zijn zin niet af. Dat kan ook niet, want ik druk mijn lippen op die van hem. Hij reageert weer verbaast, en de jongens om ons heen ook. Oeps, ik was vergeten dat zij er ook nog waren.

'We hebben een winnaar!' roept Berend hard door het kamp. Ik kijk met gloeiende wangen om me heen als iedereen begint te fluiten. Newt reageert ook verrassend. Hij drukt zijn lippen op die van mij en omhelst me daarna. Dan houdt hij me vast en kijkt hij trots om zich heen, alsof hij trots is dat hij kan laten zien hoeveel hij om me geeft. En dan vergeet ik hoe erg ik me schaamde voor het feit dat ik er niet uit zag, want dat doet er helemaal niet toe.

Newt kijkt me aan alsof ik het mooiste ben dat hij ooit heeft gezien. Dan slaat hij zijn armen weer om me heen, alsof hij me nooit meer los zal laten.