The Maze Runner

38

'Waar gaan we naartoe?' vraag ik half giechelend. Newt, die dicht achter me staat, heeft zijn handen voor mijn ogen gedaan. Hij begeleidt me nu al twee minuten en we botsen bijna overal tegenaan. 'Dat zul je snel genoeg zien,' zegt hij zachtjes. Zijn mond kietelt tegen mijn oor. Ik glimlach. 'Je gaat me toch niet aan de Grievers voeren, hè?' Ik voel zijn lichaam achter me zachtjes schudden en ik weet dat hij lacht. 'Nee hoor, daar hoef je niet bang voor te zijn.'

Na een paar stappen stopt hij met lopen. 'Kijk maar.' Als hij zijn handen weghaalt, zie ik dat we voor een van de houten bouwvallen staan. 'Wauw, wat.. geweldig,' zeg ik droog, waardoor hij begint te lachen. 'Het gaat erom wat daarbinnen is.' Ik kijk hem glimlachend aan. 'Nog steeds geen Grievers?' Ik doe er een beetje lacherig over, maar toch word ik een beetje bang van de gedachte aan die wezens. 'Nee hoor.' Hij maakt de deur open en trekt me zachtjes mee naar binnen.

Ik weet niet wat ik ervan verwacht, maar ik krijg een raar, kriebelig gevoel in mijn buik. Als ik snuif, ruik ik de geur van gebakken aardappelen en vers bereid vlees. 'Wow,' zeg ik als ik naar de tafel kijk. Het meubilair in het houten bouwval is minimaal. Er staat alleen een tafel, twee stoelen en een soort bank. 'Heb jij dit geregeld?' vraag ik als we naar de tafel toelopen. Er staan zelfs twee kaarsjes op die aangebrand zijn. 'Nou.. geregeld. Ik heb een list verzonnen om Wok even af te leiden, zodat ik bij de keuken kon.' Wok is de kok hier. Ik glimlach en sla mijn armen om hem heen.

'Wat leuk!' zeg ik enthousiast. Newt glimlacht. Als ik hem loslaat, schuift hij mijn stoel naar achteren. 'Gaat u zitten, mevrouw.' Ik glimlach en ga zitten. Hij schuift mijn stoel aan en gaat tegenover me zitten. 'Tja, ik eh.. ben geen kok. Maar ik heb mijn best gedaan.' Mijn glimlach wordt breder. 'Je bent lief.' Hij glimlacht ook. 'Het is omdat ik je wil laten zien hoe gek ik op je ben. Ik wilde je ook wel meenemen naar de film, maar ik kon niet genoeg acteurs vinden.' Ik grijns. 'Wie heb je allemaal gevraagd?'

Hij haalt zijn schouders op. 'Thomas, Chuck, Stan, Joost, Berend en zelfs Gally,' zegt hij dan grijnzend. 'Verrassend genoeg zeiden ze allemaal nee.' Ik begin zachtjes te lachen. 'Ook Berend? Hij lijkt me nou net zo'n jongen die van aandacht houdt.' Newt grijnst weer. 'Ach ja.' Ik neem een slok uit mijn flesje water en kijk weer naar Newt. 'Ik vind het echt lief.' Dan beginnen we te eten.

De aardappelen zijn iets te hard, maar het vlees smaakt goed. Ook de sperziebonen die hij klaargemaakt heeft smaken goed. 'En?' vraagt Newt. 'Lekker,' zeg ik met een glimlach. De laatste paar dagen heb ik niet zo goed gegeten vanwege alle omstandigheden. Ik merk nu pas hoe erg ik goed eten gemist heb. 'Echt?' Ik knik en neem nog een hap.

'Weet je wat ik me afvraag?' zegt Newt dan ineens. 'Nee, laat maar.' Ik kijk hem nieuwsgierig aan. 'Nee, wat?' Hij haalt zijn schouders op. 'Laat maar. Nu is niet echt het goede moment om over al het gedoe te praten..' Maar ik wil het weten. 'Het maakt niet uit.' Newt prikt met zijn vork in een aardappel. 'Ik vroeg me gewoon af.. wat zou er nu gaan gebeuren? Ik bedoel.. dat briefje. "Zij is de laatste. Ooit." Wat moeten we daar nou weer mee?'

'Ik weet het niet..' geef ik toe. 'Maar ik heb zo'n gevoel dat we daar wel achter zullen komen.' Newt knikt. 'Ik denk het ook. Heel snel.' De rest van de tijd eten we in stilte, maar dat vinden we allebei niet erg. Maar als hij me na het eten een tijdje aankijkt en glimlacht, zeg ik: 'Wat?' Hij haalt zijn schouders op. 'Ik vind het gewoon leuk om naar je te kijken. Dat mag toch wel?' Zijn mondhoeken trekken nog meer omhoog. Ik glimlach. 'Tuurlijk.' Ik kijk ook graag naar hem, vooral als hij zo kijkt als nu. Dan vergeet ik even alles waar we inzitten.

'Weet je, je kunt altijd nog kok worden,' zeg ik. 'Hm, ik denk niet dat Wok dat zo leuk zal vinden.' Ik glimlach weer. 'Misschien niet nee.' Dan schuift Newt zijn hand over de tafel en legt hij hem op de mijne. 'Het is misschien niet eerlijk, maar ik ben heel blij dat je erbij gekomen bent.' Ik kijk even naar onze handen en dan weer naar hem. 'Hoezo niet eerlijk?' Hij haalt zijn schouders op. 'Omdat je dit leven niet verdient.' Ik word koud en warm tegelijk. 'Newt, níemand verdient het leven hier.. niemand.' Zijn ogen glijden weg van mij en blijven op de tafel gericht. Zijn lieve, mooie gezicht verandert in een bedenkelijke uitdrukking.

In een poging om hem uit zijn gedachte te halen, sta ik op en loop ik naar hem toe. 'We gaan vanavond niet nadenken, oké?' Ik pak zijn armen vast en trek hem overeind. Als hij voor me staat, sla ik mijn armen om hem heen. 'Vanavond even niet.' Ik vind het niet leuk als hij zo kijkt als net. Ik wil niet dat hij zich zorgen maakt, dat hij pijn lijdt. Daardoor krijg ik ook pijn. 'Wat gaan we dan doen?' vraagt hij. Ik leun naar achteren en kijk hem glimlachend aan. 'Ik weet wel iets.'

Ik buig me naar voren en druk een kus op zijn wang. Meteen verschijnt er een betoverende glimlach op zijn gezicht. Ik druk mijn lippen op die van hem. Hij brengt zijn hand naar mijn heup. Zijn zachte, warme hand zorgt ervoor dat ik het alleen maar nog warmer wil krijgen. Ik sla mijn armen om zijn nek en druk me nog iets dichter tegen hem aan. Maar dan ineens voel ik zijn lippen niet meer op die van mij. 'Wat is er?' vraag ik teleurgesteld. 'Doe ik iets fout?' Hij schudt zijn hoofd en zucht. 'Nee.. jij niet. Maar ik straks wel.' Ik kijk hem fronsend aan. 'Waar heb je het over?'

'Pfft.' Hij kijkt naar de grond. Zijn mondhoeken krullen iets omhoog, maar dan kijkt hij weer serieus. 'Snap je het echt niet?' zegt hij dan terwijl hij me weer aankijkt. Ik ben blij dat hij het niet zegt alsof ik dom ben. 'Eh.. nee.' Ik voel me wel dom. 'Laat het me alsjeblieft niet hardop zeggen,' zegt hij half lachend. Ik zie zijn wangen rood worden. 'Weet je.. je kan ook niks zeggen.' Ik glimlach en buig me weer voorover, maar voordat onze lippen elkaar raken, zegt hij: 'Hayley..' Het klinkt niet alsof hij me vervelend vindt, maar meer.. tja, ik weet het eigenlijk niet.

'Het helpt niet echt als jij zo dichtbij staat.' Waar heeft hij het over? 'Of je zegt gewoon wat er is, of ik ga mijn hangmat wel gezelschap houden.' Newt's mondhoeken krullen omhoog. 'Oké, maar beloof je dan dat je.. niet boos wordt en me niet uit zal lachen?' Ik frons, maar knik. 'Goed. Kijk, het zit zo.. Als jij zo dichtbij me staat en me aanraakt.. dan eh..' Zijn wangen worden knalrood en hij kijkt naar de grond. 'Oh..' zeg ik. Maar dan snap ik het pas. 'Óh!' Ik grijns omdat ik het niet eerder snapte. En omdat hij zich blijkbaar net zo aangetrokken voelt tot mij als ik tot hem.

'Ik voel me nu echt een idioot,' zegt hij. Ik weet niet waarom, maar ik begin te lachen. Uit opluchting denk ik, want ik dacht dat hij me helemaal niet zo dicht bij zich wilde hebben. 'Je zou niet lachen.' Zijn wangen worden zover mogelijk nog roder. 'Ach, kom hier jij.' Ik trek hem naar me toe en druk mijn lippen op die van hem. Dan ga ik met mijn handen door zijn haar. Voorzichtig legt hij zijn hand weer op mijn heup. Meteen voel ik alles in mijn lichaam kriebelen. Het doet me denken aan die keer dat we voor het eerst zo dicht bij elkaar waren. Maar toen.. nee, niet meer denken had ik gezegd.

Mijn hele lichaam brand van verlangen en ik wil hem nog dichter tegen me aan. Mijn handen vinden de knoopjes van zijn shirt en maken ze open. Het verbaast me hoe makkelijk het gaat. Dan gaan mijn handen over de spieren van zijn buik heen. Ik trek hem met me mee naar achteren en we vallen op de bank. Terwijl mijn mond en de zijne één lijken te zijn, gaan zijn handen onder mijn shirt. En daar stoppen ze dan ook. 'Weet je het zeker?' vraagt hij als hij zijn hoofd naar achteren brengt en me aankijkt.

Ik zie geen spoortje verdriet of pijn in zijn ogen. Alleen het verlangen dat ik waarschijnlijk ook uitstraal. Er is alleen een spoortje twijfel te zien. 'Ik ben nog nooit ergens zo zeker van geweest.' De twijfel verdwijnt uit zijn ogen en hij glimlacht. 'Kom nou maar hier,' zeg ik glimlachend terwijl ik hem tegen me aantrek. Zijn handen verdwijnen opnieuw onder mijn shirt.

En dan doen we wat we afgesproken hebben: nergens meer aan denken.