The Maze Runner

35

De Laar

'Dus iedereen die de Verandering heeft doorgemaakt, zegt dat ze Thomas hebben gezien.' Alby kijkt naar twee onbekende jongens, Gally en mij. Iedereen knikt. Ik heb net verteld dat ik hem gezien heb en dat ik ook andere mensen gezien heb. Maar de beelden van Thomas die me mijn trui cadeau gaf en van Thomas op een scherm heb ik niet verteld. Ik weet niet goed waarom, maar ik ben bang dat ze me dan raar zullen vinden, denk ik. Of dat ze me dan wantrouwen. Maar wat betekent het dat ik beelden van Thomas heb die niet hier vandaan komen? Heb ik hem gekend? Dat zou wel een goede reden kunnen zijn dat ik me meteen bij hem op mijn gemak voelde.

'Neem maar van mij aan dat er iets met die jongen is,' zegt Gally. 'Wauw, slimmerd. Daar waren we nog niet achter,' zegt een van de jongens. Ik herinner me nu weer dat hij Mike heet. 'Heeft iemand enig idee wat er aan de hand kan zijn?' vraagt Alby dan, de twee jongens negerend. Ik schud mijn hoofd. 'Hij hoort gewoon bij hen, zeg ik je. Wedden?' zegt Gally. 'Doe niet zo raar,' zegt Newt. Ik ben blij dat hij erbij is, want ik weet niet of ik het wel zo prettig vind om in één ruimte te zijn met een paar opvliegende jongens. 'Thomas heeft sinds hij hier kwam zijn best gedaan om ons te helpen, waarom zou hij dan bij hen horen?'

'Misschien,' begint Alby, maar dan zegt hij niks meer. Ik begin te denken dat hij ook niks meer gaat zeggen, maar dan zegt hij: 'Misschien hoort hij bij hen, maar weet hij dat niet meer.' Er gaat een golf van spanning door me heen als ik me bedenk hoe dicht Alby bij de waarheid kan zitten. Want ik heb hem toch ook gezien? Ik heb Thomas gezien toen ik in de watertank zat en hij zei dat het hem speet. Maar wat ik niet snap.. waarom heb ik Thomas daar gezien? Hij was hier al vóórdat ik hier was. Zou het kunnen dat ze mij een tijdje daar gehouden hebben, waar daar ook mag zijn?

'Hayley, wil je iets toevoegen?' Alby kijkt naar mijn verwarde gezicht. 'Nee.. ik heb gewoon een beetje hoofdpijn door die beelden en zo.' Ik leg een hand op mijn hoofd. Ik zie Mike fronsen en ik weet zeker dat hij denkt dat ik me aanstel. Maar ik wil de jongens gewoon niet vertellen wat ik van Thomas gezien heb. Ik wil dat eerst met hem zelf bespreken. 'Ik vind dat Thomas ons eindelijk eens moet vertellen wat hij weet,' bromt Gally. Hij is al opgefokt vanaf het moment dat het over Thomas ging. 'Hij wéét niks, sukkel,' zegt Newt geïrriteerd. Gally kijkt net zo geïrriteerd. 'Hoe weet jij dat zo zeker? Misschien liegt hij ons allemaal wel voor!'

Newt kijkt naar de grond en schudt zijn hoofd. 'Nee, dat geloof ik niet.' Gally zucht. 'Ik wel. Er is iets met die jongen, echt! Ik durf bijna met zekerheid te zeggen dat hij bij ze hoort! Hij-' Gally wordt onderbroken door een luide zoemer. Meteen sla ik mijn handen over mijn oren en krimp ik in elkaar. De zoemer loeit over ons hele gebied heen en het bezorgd me hoofdpijn. Het lijkt wel een luchtalarm. 'Wat is dat?!' probeer ik eroverheen te roepen. Maar op het moment dat Alby het zegt, herinner ik het me weer. 'Een nieuweling.'

We spurten allemaal naar buiten, naar de plek waar ik ook omhoog door ben gekomen. Wie zal het zijn? Zal het een jongen of een meisje zijn? Ik probeer me door de menigte te wurmen. De jongens roepen opgetuigd dingen naar elkaar. Het gaat van 'Ik hoop dat het nog een chick wordt, die is dan voor mij!' van 'Nee man, ik heb wel weer zin om zo'n nieuwe jongen in te zien storten!' Als de kooi eindelijk de oppervlakte heeft bereikt, maken een paar jongens het tralies open. 'En?!'

Samen met Newt probeer ik langs de jongens te kijken en het lukt me om een glimp van haar op te vangen. En nog voordat iemand geroepen heeft dat het een meisje is, schiet er een naam bij me te binnen. Teresa. Daarna volgen er een paar beelden die door mijn hoofd flitsen. Ik grijp met mijn hand naar mijn hoofd en probeer de steken te negeren. 'Gaat het?' fluistert Newt. Ik haal mijn schouders op. 'Ik zie.. ja, het gaat wel.'

Ik zie haar samen met Thomas in een van de kamers in het gebouw waar ik doorheen loop. Ze zijn bezig om via de computer iets te ontwerpen. Ik strek mijn hoofd uit en zie strepen, die door de computer geanimeerd worden zodat het muren worden. Muren?!

Ik kijk naar de muren en besef dat ze erg op elkaar lijken. Mijn ogen flitsen naar de jongens en ik zie Thomas ertussen staan. Hij kijkt naar het nieuwe meisje en ik zie iets door zijn ogen gaan. Herkenning? Wat is dit toch allemaal? Ik moet snel met Thomas praten.

'Alles gaat veranderen!' roept Teresa. Dan zakt ze ineens in elkaar. Iemand leest een briefje voor: 'Zij is de laatste. Ooit.' Iedereen begint door elkaar heen te schreeuwen en ik zie nog meer beelden voor me.