The Maze Runner

37

Ik ben niet veel wijzer geworden uit het gesprek met Thomas, maar het heeft me wel opgelucht. Nu weet ik zeker dat we elkaar al kenden voordat we hier kwamen en dat we een goede band hadden. Maar ik weet nog steeds niet hoe het met Teresa zit. Wat zij en Thomas hebben gedaan. Wat ík heb gedaan, als ik al iets gedaan zou hebben. Het enige dat ik weet is dat ik mijn excuses aan moet bieden aan Newt.

Maar op het moment dat ik op wil staan om hem te zoeken, staat hij al voor me. 'Hé,' zegt hij terwijl hij naast me komt zitten. 'Hé.' We kijken elkaar aan en glimlachen half. 'Dat was niet echt leuk, hè, vanmiddag?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Nee.' Dan halen we allebei diep adem en zeggen we tegelijk: 'Het spijt me.' Dan glimlachen we wel echt. Hij neemt het woord. 'Ik had niet zo geïrriteerd moeten reageren toen je me niet meteen vertelde wat je allemaal gezien had. Maar ik was gewoon bang dat je op de een of andere manier dingen over mij zag. Jij hebt er ook niet om gevraagd om al die beelden te zien.'

Ik haal mijn schouders op. 'Ik was bang om het te vertellen. Bang dat je me zou wantrouwen, omdat ik heb gezien hoe sommigen op Thomas reageren.' Newt fronst. 'Thomas?' Ik knik. 'Ik heb hem gezien, net als de anderen die de Verandering doorgemaakt hebben. Maar.. ik heb hem niet alleen gezien in die watertank.' Ik kijk naar het gras. 'Het klinkt raar.. maar Thomas was op mijn verjaardag.' Ik verwacht half dat Newt in lachen uit zal barsten, maar hij kijkt heel serieus. 'Wanneer?'

'Ik weet het niet. Een tijdje geleden. Hij gaf me.. deze trui.' Ik kijk naar mijn trui. 'Ik heb het idee dat Thomas en ik elkaar heel goed kenden voordat we hierin gestopt werden.' Newt's ogen flitsen naar mijn trui en dan naar het gras. 'Hoe bedoel je.. dat jullie elkaar goed kenden?' Ik frons en haal mijn schouders op. 'Volgens mij was hij wel vaak bij mij thuis.' Newt probeert nonchalant te klinken als hij het zegt, maar ik meen toch een rare ondertoon in zijn stem te horen. 'Hadden jullie iets met elkaar?'

Misschien had ik die vraag aan kunnen zien komen, maar ik had hem niet verwacht. 'W-wat?' stamel ik verbaast. 'Nee!' Denk ik. Weet ik. 'Ik weet het niet,' zeg ik dan. 'Maar ik denk het niet.' Ik kan zijn gezicht niet lezen. Hij kijkt strak. 'Je denkt het niet?' Ik haal mijn schouders op. 'Nee, ik denk het niet. Als ik gevoelens voor hem zou hebben gehad, dan zouden die gevoelens toch weer terug moeten komen nu we hier zitten? En dat is niet het geval.' Newt kijkt bedenkelijk voor zich uit. 'Geloof je me niet?'

Hij zucht. 'Jawel. Sorry. Het is gewoon.. dit is de eerste keer - dat ik me kan herinneren tenminste - dat ik al deze gevoelens voel..' Dan kijkt hij mij weer aan. 'En ik vind het eng.' Hij zucht en glimlacht licht. 'Ik vond het al eng om die gevoelens voor je te hebben, maar nu krijg ik er steeds meer nieuwe bij.' Ik pak zijn hand vast. 'Dat heb ik ook, maar ik geloof niet dat het iets is om bang voor te zijn.'

'Maar dat ben ik wel,' zegt hij zachtjes. 'Ik ben bang om je op de een of andere manier kwijt te raken. Of.. ik weet niet, dat je toch nog gevoelens krijgt voor iemand anders.' Ik voel iets kriebelen in mijn buik als hij dat zegt. 'Aw, ben jij een beetje jaloers?' zeg ik grijnzend. Zijn wangen worden rood. 'Is dat raar?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, het is lief. Maar je hoeft niet jaloers te zijn. Jij bent de enige die ik wil.'

En dan, alsof hij mijn gedachte kan raden - ik denk eraan hoe mooi Teresa eruitzag, ook al heb ik maar een korte glimp van haar op kunnen vangen - zegt hij: 'En jij bent de enige die ik wil.' Ik glimlach en leg mijn hoofd op zijn schouders. Hij slaat zijn arm om me heen.