Chapter XXII

152 30 6
                                    

This is for you Ms. Cora Manalo for always voting every chapter of my story. You really inspired me and this is the only way I know to pay back. :) Thanks again.

_________________________________________________________________________________

||| Kellin's POV |||

Hawak kamay kaming bumalik sa kani-kaniyang buildings namen. I even plant small kisses on her cheeks before she entered her classroom. I heard whispers coming from her classmates but who cares? No one will ruin the happiness I feel right now. I just can't imagine that she's the girl i've been looking for para tumino ako. Still can't believe I'll have her as my girlfriend. For sure my sis will be very happy.

Maga man ang mata. Masaya ko pa deng pinasok ang klase ko. Ka-pansin-pansin den daw ang kislap ng mata ko. Well, can't blame them. Totoo naman kase.

Malay ko ba naman kaseng yung tinatawag kong dyablo pala ang matagal nang hinahanap ni ate. Kung alam ko lang sana at kung di sana ko natakot sa itsura niya. Malamang isa yon sa napaglaruan ko. Buti na lang talaga. Mukha siyang mangkukulam.

Nang mag-uwian na. Dali dali pa kong nagtungo kung saan ang last class niya. Balak kong ihatid siya pauwe. For us to have quality time together.

Mula sa labas ng glass door. Kita kong abala siya sa pagsalpak ng mga gamet niya sa loob ng kabaong niyang bag. I think it's casket. The one dracula use whenever he sleeps. Kahit kelan talaga hindi masinop ang babaeng 'yun. Di man lang isalansan sa bag niya yung binder ng maayos.

Tinitigan ko ang mukha niya.

'Although she's the most temperamental and bipolar person i've ever met. Still, her beauty makes any person loose their sane.' Naisip ko pa. I smiled widely at that thought.

"Kanina ka pa nandyan?" Bungad na tanong niya sa'ken.

"Dunno. I don't feel bored anyway." Pahayag ko.

She laugh. Why does the sound of it seems like it was made in  heaven?

"Corny. Saan punta mo?" Nag-umpisa na siyang mag-lakad na sinabayan ko na den. Inakbayan ko siya.

Bahagya pa nga siyang nagulat sa ginawa ko pero di nya inalis ang pagkaka-akbay ko.

"I'm goin' to take you home." Pahayag ko. I smiled at her.

Nag-taas-an ang kilay niya.

"Ayaw mo?" Nakaka-bother ang itsura ng mukha niya ngayon. Pakiramdam ko aayaw siya. Knowing her, she's the tantrums queen.

"No. Ofcourse not. It's just that I'm not get used to this. You know I've been alone for a decade so...."

I didn't let her to continue instead i get off my arms to her shoulder and held her hand tight.

"It's alright. I didn't tell you to get used to this immediately and stop explaining things I already know 'bout you. Just chill. 'Kay?"

Ngumiti siya. Ngiting minsan ko lang nakita nung na-iirita pa ko sa kanya.

"Oh! By the way, hand me your disgusting bag." Biro ko sa kanya.

She eyed me sharply like she will chop every bone and flesh I have.

"Disgusting huh? Well, it's just inherit your face. So, don't get annoyed." Sikmat niya.

Napahalalhak ako na ipinagtaka ko den. Pati ata pagiging pikon. Nawala na den.

"Akina." Marahas ko iyong hinila dahilan para ibigay niya saken.

Susuntukin niya sana ang braso ko nang salamat sa Diyos biglang nag-ring ang phone niya. Hinagilap ng isang kamay niya ang cellphone sa bulsa ng suot na palda saka tiningnan ang screen noon.

Stay around or else -Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon