Stay around or else -

Chapter XIX

·Adytum's POV·

Bumangon akong masakit ang ulo. At tanga ko kung di ko iisiping dahil sa alak 'to na nilaman ko sa tiyan ko kagabe. Di matanggap nang ego ko na ganun na lang yun. Sanay na ko eh. Pero ba't ganun masaket pa den?

I rose up to bed. Tinungo ko ang banyo. Pinili kong salubungin ng katawan ko ang malamig na tubig mula sa maliit na baldeng nakasahod sa gripo. Gusto kong di lang utak ko ang maka-move on kundi pati ang pesteng puso na 'to na walang ka-dala dala. And yes, why the hell am I be super dramatic? Just whattaf*ck~

Sa malapit na convenience store ako nagtungo pagkatapos ng daily routine ko. Suot ang uniform ng school na kakabili ko lang.

"Good morning ma'am." Chorus ng mga crew na naroon.

Wala ko sa mood para manira ng araw ng iba kaya di ko sila pinansin. Diretso ko sa counter para um-order ng hotdog sandwich at kape. Masakit na masakit ang ulo ko at iyon lang ang alam kong solusyon na makakapagpawala nun kahit konti.

"Black coffee tsaka hotdog sandwich. Yung new york dressing. Pa-add ng ketsup. Bitin kayo mag-bigay eh." Sabe ko pa.

Ngumiti lang ang babae. Iniabot niya saken ang order makalipas ang ilang saglit. Naupo ako sa isa sa mga stool na naroon.

Bagaman tulala. Hindi ko inihihinto ang pagsubo at pag-nguya. Gusto ko kase nasa huwisyo na ko pag start na ang klase. I wanted to remain the best of all the best in class. Ayun na lang ang natitira kong pag-asa para mabawe ang dapat sa aken. Pinipilit kong ibaling sa iba ang naiisip ko pero kusa talagang napasok ang imahe ng mukha ni Kellin nang buksan niya ang lock ng car door nang gabing iyon.

&Flashback///

Nabigla ako sa ginawa niya ngunit pinili kong hindi niya mahalata. Sanay naman ako sa ganoon pero di ko maintindihan ang sarili ko. Why did I get hurt? Why am I so affected? Why did he do it? Why did I get used to it? I should just laugh and mock him but what the hell is wrong with me to just back out and walk away? Suko na ba ko sa pagtatapang-tapangang ipinapakita ko? Susuko na lang ba ko nang ganoong ganoon lang?

'Ady! Ady! Stop it. Will you?' Inis na kausap ko sa sarili ko.

Pero tila pinaglalaruan ako ng sistema ko. The more I wanted to forget what he did, The more I remember every detail of it.

Asar kong kinuha ang phone ko saka idinial ang numero ni Vince. Pero dagli ko deng binawe ang dapat sana'y tatawagan ko.

'I don't need companion. I can live all by myself. I'll be alright alone.' Naisaloob ko pa saka tumungo sa pinakamalapit na restobar. Ang restobar ni Lester. Ang madalas den naming tinutugtugan.

"Zup Ady! What brings an angel here?" Bati pa ni Lester nang makita niya kong naghahanap ng mauupuan.

"Angel? Tch. Stop provoking me. I already am." Tugon ko.

I heard him laugh. And that's make me feel more irritable.

"C'mon. I'll find you a place where you'll find serenity."

I rolled my eyeballs. "It's not funny. Cut your ballshit. Will you?" I hissed emphasizing the word Balls.

Again. He laugh like there's no tommorrow.

"Ambabaw ng kaligayahan mo. Lumayas-layas ka nga sa harap ko bago ko malimutang ikaw ang may-ari nang lugar na to." Ani ko.

"Chill Ady. C'mon. I'm serious now." Sumeryoso siya kaya di na ko nag-alinlangang sumama sa kanya.

Sa 2nd floor nang building kame nag-punta kung saan naroon ang restaurant. Sa gawing kanan kame nagdaan. May pinindot siyang button sa gilid ng dingding ng kitchen. Nagulat ako nang biglang magbukas ang wall na di mo aakalaing pinto. Tumambad sa akin ang kadiliman na dagli ring nawala ng buksan niya ang ilaw.