Stay around or else -

Chapter XX

||| Kellin's POV |||

Kumunot ang noo ko nang makitang nagmamadali siyang nag-lakad palayo.

'What's wrong with her?' Naisaloob ko.

"Hyung?" Mula sa likod ay tawag nang pamilyar na boses. Ibinaling ko ang paningin ko sa pinanggalingan ng tinig.

"Ivan?" Sambit ko. "Bakit andito ka?" Gulat ko pang tanong.

"To study." Dinugtungan niya iyon ng tawa. "That's the most nonsense question I've ever heard today." Aniya.

Oo nga naman. Nakasuot nga naman kase ng uniform.

"Fine. Sorry. I didn't see you wearing uniform. Where are you heading to?" Muli'y tanong ko.

Nag-umpisa na den ulet ako sa pag-lalakad habang panay ang sagot ni Ivan.

"Admin. I'll get my schedule first." Tugon niya.

"Ah. See you later then." Sabe ko na lang to end our conversation. I need to talk to Ady. Lumihis ako ng landas. Ivan waved his hand and bid goodbye.

Matagal akong lumibot para hanapin siya. Pero nakaka-limang oras na ata ko kakalibot sa campus pero wala talaga ni anino niya.

Lulugo lugo akong pumasok sa unang subject ko.

** BREAK **

Wala kong planong pumunta sa cafeteria pero mapilit si Ivan. Although many girls wanted to accompany him, he chose to be with me.

Alam kong parehong nag-kislapan ang mata namen nang mamataan namen ang nakayukong si Adytum. Waring tulog na tulog.

Lalapitan ko na sana siya but Ivan take his first move. I just watch him from behind trying to figure out what will happen if she disturb the freak woman i'm inlove with.

"Hey! Are you alright?" Narinig kong tanong ni Ivan. Naupo ako sa di kalayuan para pakinggan ang magiging usapan ng dalawa.

Walang nakuhang sagot si Ivan mula sa dalaga.

"Hey?" Muli'y untag ni Ivan.

No Reaction pa den.

Iniangat ni Ivan ang ulo ng dalaga. I bit my lip hoping he's not get beaten' by touching her.

"Hyung! Help! She's sick." Ivan's worried face startled me but Ady's pale face frightened me the most.

Mabilisan akong tumayo at inilang hakbang ang kinauupuan niya.

"Sh*t. Ba't hindi ka sa clinic pumunta? No one will cure you here. Mag-isip ka nga." Palatak ko.

Bubuhatin ko na sana siya nang magmulat siya ng mata.

"Will you stop nagging me? I don't need your help. And I'll never ever ask for help. Now, Go." Muli nyang isiniksik ang muka sa brasong nakapatong sa mesa.

"Mabuti sana kung gagaling ka sa pride. Eh ang masama ganyan na nga itsura mo. Pinapairal mo pa yan. I'll never leave until you do realize that you need help." Nagmamatigas kong pahayag.

Padabog siyang tumayo.

"Di ka ba nakakaintindi? Gusto mo tagalugin ko pa? Ba't ba nagpapa-ka-bayani ka? Heroes day ba? Tigilan mo na ko. Pwede? Wala ko sa mood. Kaya tantanan mo ko."

Nataranta ako ng hawiin niya ang inuupuan niya. Hindi ako nagpahalatang natatakot akong umalis siya. Si Ivan nama'y animo tuod na na-speechless sa isang sulok.

'Bahala na. Kahit masapak ako. It's now or never.' Naisaloob ko.

I hold her wrist.

Ang malditang babae ni hindi man lang lumingon.

"Hindi heroes day ngayon. Lalong hindi ako nakaka-intindi ng tagalog. Damn, I'm Filipino. Mahirap bang isipin mo na concern ako? Na kung pwede lang ilipat yang nararamdaman mo saken. Ginawa ko na. Shit. I've never been a hero. To my mom nor to my sis. Kaya nga kahit para sayo na lang eh." Mahabang litanya ko.

Akala ko talaga di siya mag-re-react pero mali ako. Akala lang pala.

"Kung trip mong paibigin ako tapos iwan sa huli. Mangarap ka. Hindi ako weak. Hindi ako uto-uto. Hindi ako bobo. At lalong hindi sira ang ulo ko. I may be bipolar but I'm not crazy to believe a guy like you."

Ni hindi niya ko tinapunan ng tingin bago siya tuluyang umalis. Naiwan akong literal na nakanganga sa harap ng mga ka-school mate namen. She's really my first in everything.