My Dream || Payton Moormeier

|#18| Maraton #2

No nie wytrzymam zaraz.

Ja i Camila otworzyłyśmy drzwi „z buta" wbijając do pokoju.

-Ty tępa gnido!- krzyknęłam trzaskając za sobą drzwiami.

-Yy... Co?- Mike najwyraźniej nie spodziewał się mojego nagłego wbicia do pokoju.

-Serio myślałeś, że się nie dowiem!?-

-Zaraz, o co tutaj chodzi?- Jay wstał z krzesła.

-Ja wychodzę.- Payton wstał z łóżka i ruszył w kierunku drzwi.

-Ty zostajesz!- Camila zatrzymała go łapiąc za nadgarstek

-A teraz Mike coś wam wytłumaczy!- Kopnęłam tego kretyna w kostkę.

-Co mam niby tłumaczyć? Że jesteś puszczalką szmatą?- Wstał wyraźnie wkurzony.

Teraz. To. Go. Kurwa. Zabiję.

Wbiegłam w niego i biłam go na oślep. Nie wiedziałam co się dzieje. Po prostu biłam. Zamknęłam oczy. Poczułam jak ktoś mnie łapie z brzuch i odciąga na bok, jak siadam na łóżku. Dopiero wtedy się uspokoiłam i otworzyłam oczy.

Payton odciągnął mnie na bok, Mike trzymał się za krwawiący nos, Jay trzymał Mike'a przy ścianie, a Camila stała z boku przestraszona.

Przez chwilę czułam się jak w psychiatryku, Payt trzymł mnie za ręce i mocniej ściskał przy każdym ruchu, jakby się bal, że znowu coś zrobię.

Oddychałam głęboko, a łzy mi same płynęli po policzkach.

Dopiero wtedy zobaczyłam twarze Paytona, Jay'a i Camili. Białe jak ściana, przerażenie w oczach, Cama się prawie popłakała.

Wzięłam głębszy oddech i spojrzałam Mike'owi w oczy.

-Nigdy. Nie nazywaj mnie. Puszczalską.- wycedziłam przez łzy.

Miałam ochotę wstać i znowu mu przyłożyć.

-V-Victoria...- Usłyszałam głos Camili.

W jej oczach widziałam przerażenie i troskę.

-T-twoja ręka...-

Spojrzałam się na obie ręce nie wiedząc o którą chodzi.

Boże.

Na lewym przedramieniu miałam ranę jakby mi ktoś przejechał nożem. Dopiero jak się spojrzałam poczułam te cholerne szczypanie.

Zrobiło mi się ciemno przed oczami.

-Vika...?-

~~~

Kiedy to piszę: 29.07.2019
Godzina: 1:31

Kiedy o wstawię: 29.07.2019
Godzina: 19:50

Ilość słów: 284

🌷🌷🌷🌷🌷