Ang Girlfriend Kong Titibo-tibo (Completed)

Chapter: 37

AGKTT37

"Dude... kadarating lang natin tapos gusto mo na agad umuwi?" Rad looks so frustrated as he shoots me another set of turbid glares. Minasahe niya pa iyong sentido niya habang pinagmamasdan ang bawat galaw ko.

Gusto ko na lumuhod sa harapan niya para lang pagbigyan niya ako sa gusto kong mangyari. I know this will sound like an impulsive decision, pero heto lang din yung naiisip kong paraan para tumakas, para makatakas.

Call this an act out of cowardice but... I tell you. The pain is just too much and frankly speaking, I don't think I can handle it knowing that Ardleigh is also here. Hindi ako martyr. Titibo-tibo ako pero tao ako.

Puta marunong pa rin akong masaktan.

"Nag-away ba kayo ni Ardleigh?"

I almost growl at the mention of his name.

"Can we not talk about that piece of ass, fucking please?" I ask through gritted teeth. Kung sanang lisensyado lang ako o alam ang daan pauwi, 'di na ko nag-aksaya ng oras para makipagtaltalan pa rito kay Rad.

"Have you seen your face, dude? You look like a mess,"

My eyes rolled. Baka nga. Pero ano bang pake ko?

"No one's asking about the bull craps, Rad. Just send me home and we're good and I swear, that would be the best Christmas gift I would ever be receiving from you!"

He bit his lower lip and fuck it. The way he stares at me, I fucking know he wouldn't grant my request.

"Dude... I'm sorry," umiling-iling s'ya. "Baka mapagalitan ako ni Tita Veid kung sakaling pumayag ako sa gusto mo. I can't let bad things happen to you since you are under my care and I'm accountable for all your whereabouts."

Bumagsak ang balikat ko.

"Oh, right," I scoff sarcastically. Napailing ako, hindi na makatingin sa kanya dahil sa pagkadismayang nararamdaman. "Sige pala, maraming salamat, ha?"

Malamlam ko siyang tinalikuran. Tinawag niya pa ako pero hindi na ako lumingon kasi para saan pa? Putang ina wala na naman akong napala. Hindi ko naman masabi ng diretso na dahil kay Ardleigh kaya gusto ko nang umuwi, kahit na obvious naman masyado 'yong rason ko.

Ayoko lang munang pag-usapan. Sabog pa ang isip ko. Ayaw ko nang dagdagan pa.

I heaved a deep sigh and just think of what should I do right now. One thing is for sure, ayokong magpakita sa kanila na ganito ang postura ko, na ganito ang itsura ko. I just hate it exposing my weakness.

And damn it because they say it's lethal when your weakness is a man. I don't want that. But it's happening to me now.

Kailangan ko na nga talagang ayusin ang sarili ko.

Lumabas ako sa rest house suot-suot ang isang makapal na hoodie. Sinuot ko iyong hood non at nakapamulsang nagmartsa papalayo. My eyes were still bloodshot due to the tears I shed earlier, so I won't go home until I look fine.

Tuloy-tuloy lang ang bawat paghakbang ko, bahala na kung saan mapadpad, o kung saan man ako dalhin ng mga paa ko.

Bahala na rin muna kung ano ang mangyayari mamaya.

Gusto ko munang... huminga.

"Roro!" I heard someone shouting for my name when I'm already 1-hour away from where I came from.

Nang lumingon ako, I saw Charl trying to catch his breath. Nakapatong ang mga kamay nito sa kanyang mga tuhod, hingal na hingal habang pinipilit na makapagsalita ng maayos.