Stay for a While....FOREVER (completed) © Cacai1981

Chapter 14

Nabitiwan ni Delphine ang hawak na bag at chocolate dahil sa gulat. 

     "My God, do you have to sneak up on me?" ang halos pabulong na sabi ni Delphine kay Lucian, at galit na tiningnan ito.

     Nagkibit balikat lang si Lucian, "I was about to get some beer, here let me, baka tumaas pa ng husto iyang suot mo at lumabas na ang hindi ko dapat makita or NAKITA ko na" ang sabi ni Lucian habang dinadampot ang nahulog na bag at chocolate ni Delphine.

     Napanganga lang si Delphine sa sinabi ni Lucian, hinatak niya pababa ang suot na nightie na hanggang gitna ng kanyang hita. Ribbon ang kulay pink na straps ng satin na nightie, nagsisi siya dahil di niya naisipang magsuot ng robe, nasanay na rin kasi siyang laging wala si Lucian, at inakala naman niyang tulog na ito.

     Pagtayo ni Lucian ay iniabot niya ang mga bag at chocolate then he fell silent and stared at her. God she's so beautiful, he thought, his eyes roamed all over her body, and he didn't missed her breasts, and his eyes lingered there.

     Delphine's body reacted to his hot gaze all over her, and when his eyes lingered in her breasts, her nipples tightened, it felt like his hand touched her there. And she saw the hunger in Lucian's eyes.

     Pilit na nilabanan ni Lucian ang nararamdaman, he cleared his throat, bago nagsalita, "ahm, would you mind if I ask you to please join me?" Lucian asked her in a husky voice.

     Delphine shook her head, "I'm sorry" -

     "Please" putol ni Lucian, "I just needed someone to talk to" ang pagsumamo ni Lucian.

     "What I meant was, I'm sorry but I don't drink, but I'll join you if that's what you want" ang sagot ni Delphine.

     "You can eat your chocolate while I drink my beer" ang nakangiting sabi ni Lucian, "pwede ba tayo sa patio?". Delphine nodded, at nagtungo sila sa patio at naupo sa tig isang lounge chairs. Lucian drank his beer straight from the bottle. Si Delphine naman ay kinain ang chocolate niya. Ilang sandali ang nagtagal at halos nangalahati na ni Lucian ang beer bago ito nagsalita.

     "I envy you, you know" ang sabi ni Lucian na ikinagulat ni Delphine.

     "Why?" takang tanong ni Delphine kay Lucian who took another drink of his beer.

     "Mas malapit pa kasi sa iyo ang loob ni Shelly" ang malungkot na sabi ni Lucian, "we get close sa tuwing magkasama kami, but every time na mapapalayo ako, pagbalik ko parang back to zero na naman ako".

     Nalungkot si Delphine para kay Lucian, "totoo ang sinabi mo Lucian, pero natural lang ang ganun dahil sa mas madalas niya akong kasama, but I can assure you na mahal ka ni Shelly, lagi ka niyang isinasama sa prayers niya, kayong dalawa ni ma'am Lousa".

     Lucian snorted nang marinig ang pangalan ng dating asawa, "huh, speaking of her mom, I just talked to her lately, may kontrata pa raw siya sa Singapore, kaya bahala na muna raw tayo kay Shelly".

     Di sumagot si Delphine, di niya maisip na may ganuong ina na matitiis na iwan ang anak, lalo pa at may special needs ito. Is Shelly was hers, hinding hindi niya ito iiwanan. 

     "I worried about her, about Shelly, para sa kanyang future, kung magkakaroon ba siya ng normal life, makakapag aral ba siya sa isang college or university, magkakaroon ba siya ng career, o kaya pamilya pagtanda niya" ang pag amin ni Lucian, halata ang pangamba sa mukha nito.

     "She will Lucian" ang mabilis na sagot ni Delphine. Lucian looked at her, then took another drink.

     "So, bakit ka naman naging deaf teacher, I mean pangarap mo ba talaga ito noong maliit ka pa lang?" ang interisadong tanong ni Lucian.

     Delphine smiled sadly, "I had a younger brother, he was also deaf" ang malungkot sa sagot ni Delphine.

     "Had?" takang tanong ni Lucian.

     "Namatay siya noong six years old pa lang siya, nalunod siya sa dagat" ang malungkot na sabi ni Delphine.

     Nalungkot si Lucian sa narinig, "I'm sorry" bulong niya.

    Napabuntong hininga si Delphine, "hindi siya katulad ni Shelly, si Teo ay wala talagang naririnig". Ilang sandali pa ang lumipas at tahimik lang silang dalawa. "Hindi ba't nasabi ko sayo noon na I've seen parents na sa halip na mahalin ang kanilang mga anak na deaf ay inilayo pa nila ang sarili nila sa mga ito?" tanong ni Delphine. Lucian nodded for an answer. "Ganuon ang tatay ko, masakit mang sabihin pero di niya natanggap ang kalagayan ni Teo. Inilayo niya ang loob niya sa kapatid ko" malungkot na sabi ni Delphine, "beach wedding ng aking pinsan noon, busy kami ni nanay sa pagtulong sa pag aayos para sa kasal, si tatay ang naiwan na magbantay kay Teo, napansin na lang namin na nawawala na ito. Sa unang pagkakataon ay nag alala si tatay para sa kanya, pero huli na ang lahat. Pagkamatay ni Teo, naging tahimik at di palakibo si tatay. Ilang buwan lang ang lumipas pagkamatay ni Teo ay si tatay naman ang sumunod. Nag suicide siya, marahil dahil sa sama ng loob o pagsisisi?. Delphine breathe deeply, "kaya napakaswerte ni Shelly at maroon siyang isang maunawain, mabait, at mapagmahal na daddy" ang naluluhang sabi ni Delphine.

     Lucian felt her sorrow, tumayo siya at tumabi kay Delphine at naupo sa tabi nito, pinahid niya ang luhang pumatak sa mata ni Delphine, he held both her cheeks, and looked at Delphine's eyes, which was full of longing. He wrapped his arms around her, he held her tight. He comforted her. He murmured soft comforting words and kissed her temple. He never thought that holding her in his arms would felt so DAMN good.

     Delphine felt his strong arms around her, and she liked how it felt. She leaned her head on his chest, and smelled his scent. She nuzzled his neck, and inhaled deeply. She let him held her tight, and savored every minute of it. And they stayed that way for a while.