Stay for a While....FOREVER (completed) © Cacai1981

Chapter 18

Halos napatalon si Delphine sa pagkakaupo niya, mabilis namang tumayo si Luke para alalayan si Delphine na makatayo. Hinarap nilang dalawa ang galit ni Lucian. 

     Delphine was scared with Lucian's rage that's obvious in his face. Lumina-linga si Delphine sa paligid, "Shelly was just there, right in front of us" ang takot na sabi ni Delphine.

    "Well she's not there is she?" ang sarkastikong sagot ni Lucian. Nagtungo agad siya sa park the moment na nalaman niyang nandun sina Delphine at Shelly. Gusto niya sanang kausapin si Delphine tungkol sa nangyari o muntik na mangyari sa kanila sa kwarto nito. Ano nga ba ang gusto niyang sabihin sana kay Delphine? Lucian thought. He was about to tell her, to give this attraction between them a chance. To TRY, kung saan man ito papunta. He's ready to give up the family, that he thought Shelly needed and wanted. Handa siyang alisin sa litrato si Loisa.

     Pero ano ang dinatnan niya? Lucian thought angrily. Si Delphine at ang kapatid niya ay naghahalikan. Para siyang sinikmuraan. At lalo pang kumulo ang dugo niya nang di niya makita sa paligid si Shelly.

     "We're going to find her kuya, don't worry" ang sagot ni Luke.

     "I'll goddamn worry if I wanted to! Anak ko ang nawawala rito!" ang galit na sagot ni Lucian at kinwelyuhan ang kapatid.

     Hinawakan ni Delphine ang kamay ni Lucian na nakahawak sa collar ni Luke. "Lucian, please not here, mahahanap natin si Shelly" ang mahinang sabi ni Delphine.

     "Huwag dito?" Lucian snorted, "e wala ka ngang pakialam sa paligid mo habang nakikipaghalikan at nakikipaglandian ka sa kapatid ko".

     Natigilan si Delphine at nangilid ang mga luha sa kanyang mata. Pilit niya iyung pinigilan na huwag pumatak, she swallowed hard. 

     "That was uncalled for kuya, walang ginawang masama si Delphine" ang galit ring sagot ni Luke.

     Delphine cleared her throat, "Luke please unahin na lang muna natin si Shelly" ang sabi ni Delphine, at mabilis at halos patakbong naglakad papalayo sa dalawang magkapatid.

     Ilang minuto rin ang lumipas bago pa nakita ni Delphine si Shelly na nasa halamanan. Sumuot pala ito sa makapal na halaman at mga bulaklak kaya di agad ito makikita. Hawak ni Shelly sa kanyang mga kamay ang isang kuting. Delphine almost cried with relief. Tinawag niya si Shelly at tinulungang lumabas sa kumpol ng mga halaman. Pagkalabas ni Shelly ay masaya itong ipinakita ang hawak na kuting kay Delphine. 

     Isang mahigpit na yakap ang isinagot ni Delphine, "di mo dapat ginawa yun Shelly! We've been so worried" ang naiiyak na sabi ni Delphine. Nang mabatid ni Shelly na nagdulot siya ng pangamba kay Delphine ay umiyak rin ito. Yumakap rin ito ng mahigpit kay Shelly.

     Hinalikan ni Delphine sa noo si Shelly, "shh don't cry, Di ako galit, nag - alala lang kami ng husto sa iyo, kami nila tito Luke at ang daddy mo, kanina ka pa niya hinahanap".

     "Saw-ri Dephi" ang sagot ni Shelly, "I lob hyu" sambit ni Shelly.

     At ang nga sandaling iyun ay nasaksihan ni Lucian. His heart swelled with emotions. At nang makita siya ni Shelly, ay patakbo ring lumapit sa kanya ang anak,and she welcomed her in his arms and enveloped her in his warm embrace.

     "Saw-ri dhadi" ang sabi ni Shelly habang nakayakap ng mahigpit kay Lucian.

     "It's okey Shelly" ang sagot ni Lucian.

     "I lob you dhadi" ang sagot ni Shelly.

     Nangilid ang luha sa mga mata ni Lucian, "I love you Shelly". 

     "Come in" ang sagot ni Lucian nang may kumatok sa pinto ng kanyang home office. He breathed deeply nang bumukas ang pinto at pumasok sa loob si Delphine .

     "Pwede ba kitang makausap ?" Ang tanong ni Delphine and Lucian only nodded. 

     "Have a seat " ang sabi ni Lucian. 

     "No thanks I'll be fine " mas gusto ni Delphine na tumayo na lang so she could have more courage to face him. 

     "How's Shelly? " tanong ni Lucian. 

     "She's napping in her room " ang sagot ni Delphine and she tucked a loose strand of hair behind her ear. 

     "May sasabihin ka? " tanong ni Lucian, he leaned his right hip sa kanyang office table. 

     "Gusto ko sanang humingi ng sorry sa nangyari kanina, hindi namin sinasadya na mawala si Shelly, kahit kailan ay di kami nagpabaya ni Luke kay Shelly everytime na kasama namin siya sa labas. Lahat ng responsibilidad sa nangyari kanina ay inaako kong lahat, walang kasalanan si Luke. Please wag kang magalit sa kapatid mo " Delphine said with a pleading look in her eyes. 

     Lucian sighed, "naintindihan ko Delphine, and gusto ko ring humingi ng paumanhin sa mga nasabi ko sayo kanina. I know, hindi ko na mababawi ang mga sinabi ko, pero, hayaan mo akong mag sorry rin ako ".

     Delphine nodded, "I understand "-

     "No you don't understand " Lucian cut her off, and he stood up straight and faced her, "di mo naiintindihan ang pinanggagalingan ng galit ko. I'm so mad, because I was trying so hard na iwasan ka. I'm always reminding myself na hands off ka para sa akin dahil teacher ka ng anak ko, and I have to respect you. And everytime I see you with someone else, NAGSESELOS AKO! ",Lucian looked at her and pointed his right index finger on his chest.

     Then he shook his head, "and everytime na makikita kita, everytime na magkasama tayo, I always remember that night. I remember how you looked, how you tasted, Christs, I remember all of you! " he said and ran a hand through his hair. 

     "I've been hungry for you! And you're a hunger that can never be satiated. And while I'm talking to you right now, all I can see is you, underneath me, writhing in ecstasy " Lucian said to her, emotionally. 

     Delphine was stunned with Lucian's revelation. She was wide eyed and speechless. She only nodded to Lucian, and quickly went out of the room.