Stay for a While....FOREVER (completed) © Cacai1981

Chapter 17

She's pregnant? How did it happen? Ang taka at gulat na tanong ni Delphine sa sarili. The last time she took her pill was, was,was? Oh my god, noong araw ng kasal niya. At naalala niya nung umagang bago siya umalis ng resort, she was taking a shower nang pumasok si Lucian sa bathroom, he gently rubbed her shoulders, her back, her ass. She turned to face him, and her lips instantly locked with his. She ran her soapy hands on his neck, his shoulders, his chests, his abdomen, and on his hard manhood. She heard him groaned on her lips. Her hand was busy massaging him, while their mouths and tongue mated. Then he turned her back on him, and she leaned her hands on the tiled walls of the bathroom, then he entered her moist womanhood from behind. His one hand was on her breasts and the other was infront of her, down to her bud, while he pushed deep and slow behind her. She breathed through her mouth, and gasped everytime he pushed deep inside of her. Her fingers clawed the tiled wall, and she cried his name when she came and came. When he knew she reached her climax, he put both his hands on her hips, and her tempo quicken. He pushed and pulled from behind her, faster and deeper, and he groaned when his seed poured inside of her.

          Delphine moaned to herself nang maalala ang mga sandaling iyun. And now, she's pregnant, anong gagawin niya? Sasabihin ba niya kay Lucian? Ano kayang magiging reaksyon nito? Naalala niya ang sinabi ni Lucian nung magkita silang muli. Galit itong nagtanong kung may anak rin ito sa kanya. Matatanggap niya kaya ang magiging anak namin? God hindi niya alam, Delphine thought. Does it mean na kailangan niya ring iwan si Shelly? Parang di niya kakayanin at napamahal na sa kanya ito. Nangilid ang luha sa mga mata ni Delphine, may baby siya? "My baby kami ni Lucian?" ang naluluha at natatawang sabi ni Delphine. Masaya siya, hindi siya dapat malungkot, hindi siya dapat mag-alala, kahit anong mangyari, sa kanya ang baby. Magkalayo man sila ni Lucian ay may iiwan itong parte ng buhay nito sa kanya. Pinahid niya ang luha sa mga mata. At natulog siya nang gabing iyun, na may ngiti sa kanyang mga labi.

       Naging masama man ang pakiramdam ni Delphine, kinabukasan ng umaga dahil sa morning sickness niya, ay balewala ito kay Delphine. Simula sa araw na iyun ay magiging mas magaan sa kanya ang bawat araw na darating. She would start seeing everything in a wonderful way. Lahat dapat ay positive, para di maapektuhan si babay, Delphine said to herself. Pinuntahan ni Delphine si Shelly sa kwarto nito at niyakap ito ng mahigpit. Noong una ay gumanti rin ng mahigpit na yakap si Shelly, pero nang di pa rin niya ito binitiwan ay nagpumiglas na ito, at natatawang binitiwan siya ni Delphine.

          "Why?" takang tanong ni Shelly.

          "Masaya lang ako Shelly, sobrang saya" ang nakangiting sagot ni Delphine. "Paamoy nga ng kili-kili mo?" ang sabi ni Delphine at inamoy ang kili-kili ni Shelly, na namimilipit sa katatawa, "hmph, ang asim na! Halika at paliliguan na kita" ang natatawang sabi ni Delphine habang hinahabol sa loob ng kwarto si Shelly, at nang mahuli niya ito ay pareho silang bumagsak sa kama at parehong hinihingal.

          "I lob hyu Dephi" ang malakas na sabi ni Shelly at hinalikan nito ang kanyang pisngi. Nangilid naman ang luha sa mga mata ni Delphine at niyakap niya nang mahigpit ang batang lubusang napamahal na sa kanya. "I love you Shelly" ang sagot niya rito.

          Tulad ng nakagawian sinundo sila ni Luke para mamasyal sa malapit na park sa village. Minsan ay duon na sila ngalilesson ni Shelly, ang bawat bagay o kilos na nakikita nila sa paligid, ay kanilang pinagaaralan with sign language and pronunciation. As always naglatag sila ng kumot sa damuhan at inilapag ang basket na may lamang pagkain na inihanda ni manang Tina. Naupo na sina Delphine, Shelly at Luke sa kumot at nagsimula ng mag-aral silang tatlo. Pagkatapos ng halos dalawang oras na lesson ay nagbreak muna sila, kinain nila ang dalang pagkain at hinayaan muna nila si Shelly na makapaglaro. Hindi naman ito lumalayo sa kanila at laging abot tanaw lang nila si Shelly.

          "So ano na bang lagay ko sa iyo Delphine?" ang nakangiting tanong ni Luke. Magkatabi silang dalawa ni Delphine at kapwa nakatanaw sa naglalarong si Shelly.

          "Hay naku Luke, pwede ba huwag mo nga ako biruin ng ganyan, at baka maniwala ako" ang pabirong sagot ni Delphine at inirapan si Luke.

          "Hala! Ang tingin mo ba sa akin di seryoso?" ang sagot ni Luke at napahawak pa sa kanyang puso na tila ba nasaktan.

          Natawa naman si Delphine, sana nga ay nagbibiro lang si Luke, she thought, napakabait nito at masarap kasama, pero di niya ito mahal. Kung pwede nga lang turuan ang puso kung sinong mamahalin nito, matagal na niyang ginawa, dahil alam niyang malabo ang lagay nila ni Lucian.

          "Ahm Luke"-

          "No don't answer " ang pabulong na sabi ni Luke kay Delphine. He  put his hand on Delphine's cheeks and turned her face towards his, "let me find it out myself" ang bulong ni Luke at unti-unti niyang inilapat ang kanyang mga labi kay Delphine.

          Delphine wanted to feel something, but none, she felt nothing from his kiss. At bigla silang naulat at halos napatalon nang..

          "Where the hell's Shelly!?" ang galit na tanong ni Lucian.