Stay for a While....FOREVER (completed) © Cacai1981

Chapter 33

“What?” ang galit na baliktanong ni Loisa kay Lucian.
     “Nasaan si Delphine?” ang galit na tanong ni Lucian.
     “Umalis na siya, iniwan niya si Shelly, she said na sasama na siya kay Mark” ang sagot ni Loisa.
     “I don’t believe you” ang mariing sagot ni Lucian.
     “I don’t care if you believe me or not basta yun ang sinabi niya sa akin, huh, kire naman pala ang babaeng iyun” ang sagot ni Loisa.
     “Hindi iiwanan ni Delphine ng ganuon na lang si Shelly” ang sagot ni Lucian. Hindi siya makapaniwala na iiwan ni Delphine si Shelly, ni minsan ay hindi naging iresponsable si Delphine sa kanyang anak.
     “Well she did, she’s no saint Lucian” ang galit na sabi ni Loisa bago ito umalis at iniwan silang mag-ama sa salas.
     But still Lucian thought na out of character para kay Delphine ang iwan na lang basta si Shelly. Well maybe he thought wrong? He said to himself, hindi ba’t inakala niya rin na special para rito ang mga sandaling pinagsaluhan nila? Hindi ba at inakala niyang, mahal siya ni Delphine? Pero nagkamali siya. Marahil nga ay di niya pa ito lubusang kilala. Ang sabi ni Lucian sa sarili, but still, he loves her.
     Walang araw ang dumaan mula ng umalis siya na di sumagi sa isip niya si Delphine. Inaalala niya ang mga araw na magkasama at masaya sila.
     Oo, umaasa pa rin siya na pagbalik niya ay mag-iiba na ang isip nito at handa na siyang tanggapin ni Delphine.
     Pero mukhang nagkamali siya, but still may gut feeling siya na something was terribly wrong. Hindi ba kaya nga ayaw niyang magtapat ng relasyon nila ay dahil sa ayaw nitong masaktan si Shelly?  So bakit iiwan na lang niya ito ng wala man lang pasabi sa bata? Lucian sighed, di na rin niya alam ang sagot.
     He looked at his daughter, sa ngayon ang importante ay si Shelly ang magkasama silang muli. Ibubuhos niya ang kanyang pagmamahal sa kanyang anak, Lucian said to himself.

     Halos isang linggo pa lang ang lumipas mula ng bumalik si Lucian, kumuha siya ng bagong magtuturo kay Shelly. Pero pagbalik niya mula sa opisina ay isang nagwawalang Shelly ang inabutan niya.
     “Nno!” ang sigaw ni Shelly, mula sa classroom nito. Narinig agad ni Lucian ang sigaw ng anak kaya nagmadali siyang pumasok sa loob ng classroom, at naabutan nga niya ang lumuluhang si Shelly.
     “What happened?” ang tanong niya sa bago nitong tutor.
     “Sir Lucian, ayaw po sumunod ni Shelly, kanina pa kami rito, pero she kept on saying no, sa mga sinasabi ko sa kanya” ang sagot ng tutor ni Shelly.
     “Shelly what’s wrong?” Ang tanong niya sa anak.
     “Dephi! Dephi!” ang sigaw na sagot ni Shelly.
     “Kanina niya pa rin po iyan sinasabi” ang sabi ng tutor.
     Lucian nodded at her, “you’re excused for now, Mrs. Santillan, ako na ang bahala kay Shelly”.
     Pagkalabas ng classroom ng tutor ay hinarap ni Lucian si Shelly, “Shelly si Miss Santillan na ang teacher mo ngayon” ang malumanay na sabi ni Lucian sa anak.
     Shelly shook her head vigorously, her curls bounced on her head. “Dephi, dha-di, Dephi” ang sambit ni Shelly, niyakap niya ng mahigpit ang anak, habang nadudurog ang kanyang puso, dahil sa di niya maibigay ang hinihiling ng anak.
   
     It was night time, si Lucian ang nagasikaso kay Shelly bago ito matulog, he missed doing this to his child. Lucian sighed, kung tinanggap siguro ni Delphine ang alok niya, siguro, napakasaya nila ngayon. He would be the happiest man alive. At walang araw na di niya ipapakita ang pagmamahal sa kanila. Yun ang itinuro sa kanya ni Delphine. Na ipakita ang pagmamahal nito sa anak.
     “What’s that honey?” ang tanong ni Lucian sa anak, nakaupo sila sa kama nito at may hinugot na papel si Shelly mula sa ilalim ng kanyang unan.
      Ipinakita ni Shelly ang kanyang drawing sa kanya, drawing ito nilang tatlo, siya, si Delphine, at si Shelly,  habang nasa beach sila.
     “Mmmis Dephi” ang sambit ni Shelly, at may luhang pumatak sa mga mata nito.
     Lucian wiped the tears in her eyes, with his palm, and he hugged her tight, “I miss her too baby, I terribly miss her” ang pabulong na sagot ni Lucian, and a tear fell on his eyes.
    
     Ilang linggo pa ang lumipas nagkaroon ng convention ang mga Engineers at Architects, halos lahat ng mga engineers at archtects sa buong Pilipinas ay dumalo. There were displays of various miniature designs of houses and buildings from classical to futuristic.
     Lucian was looking on one of the displays, then bigla siyang napalingon ng may tumawag sa kanya.
     “Lucian?”
     Biglang lumingon si Lucian, it was Mark. His eyes immediately scanned the area, he was looking for a familiar face, na matagal na niyang namimiss.
     “Mark” ang tanging sagot ni Lucian.
     “How’s Delphine?” ang tanong sa kanya ni Mark na parang sumampal sa kanyang mukha.