Don't Mess With A Girl

𝙲𝚑𝚊𝚙𝚝𝚎𝚛 𝚏𝚘𝚛𝚝𝚢 𝚘𝚗𝚎

Phoebe's POV'S

I stopped walking sa harap ng gravestone ng mga magulang ko and noticed right away na may bulaklak na nakalagay sa kanila. The same flower na nakikita ko every year.

I looked around the cemetery hoping to see kung sino man ang bumibisita sa libingan ng mga magulang ko but couldn't see anyone.

Guess this time nahuli na naman ako.

Looking back at the flowers, I couldn't help but smile. Iisang kind ng bulaklak lang ang dinadala nya every year. Kung sino man sya.

A white tulip.

Hindi ko maintindihan kung bakit tulip ang binibigay nya. Mahilig ba sya sa tulip? Favourite ba iyon ng mga magulang ko? Is he/she a family friend? Relative?

A sighed escaped my mouth. No matter how much I think wala naman akong sagot na makukuha. Unless makita ko sya. One of these days, maaabutan ko din sya.

Umupo ako sa harap ng mga magulang ko bago ko nilapag ang pagkain na dinala ko at mga paboritong bulaklak ng mama ko.

"Ma. Pa," I called, fixing the food in front of them. "Nag luto po ako ng paborito nyong pagkain. Adobong paa ng manok. Kain na po kayo."

I opened their drinks bago ko ito nilapag katabi ng pagkain. "Dinalhan ko rin po kayo ng bulaklak. Yung paborito nyo po. White Lily." I looked at the white tulip before adding. "Kung hindi po ako nag kakamali."

I was quiet for a while, enjoying the silence and the peace na lagi kong nararamdaman every time bumibusita ako. Dito, wala akong naririnig kung ano ang dapat at hindi ko dapat gawin. Kung ano klaseng tao ang hindi ko dapat ihalubilo.

"Ma. Pa." My eyes found the grey sky. "Kamusta naman po kayo dyan, masaya po ba? Sa totoo lang po, minsan parang gusto ko nang sumama sa inyo, parang mas maganda po buhay dyan eh."

I picked up a leaf na sa lupa and started playing with it. "Kaso po, alam ko hindi kayo matutuwa sa akin pag ginawa ko iyon. Malulungkot din po si Faith. Ayaw ko naman po kayo i- let down. At tsaka, maniwala man po kayo sa hindi, marami na po akong mga kaibigan, sa pagkaka alam ko naman po."

I suddenly thought of Ace and a smile spread on my face. "I met a guy. He's annoying but the funny thing po ay he's always there whether I needed him or not. Lagi syang sumisilpot kung saan saan, to the point na nasasanay na ako pag nandyan sya."

Lumingon ako sa sa mga letrang na naka carve sa gravestone ng mya magulang ako. My smile disappeared before looking down at the ground.

"Sorry, po" I said as tears slowly build up sa mga mata ko. "Kung hindi po dahil sa akin, sana nandito pa rin kayo."

Taking a deep breath, I tried to control my tears, but with no success, they all fell down sa cheeks ko. Then I couldn't stop the sob that came out after. My heart feels heavy as if someone put massive blocks on top, and at any moment, it will burst.

I wiped my tears using the back of my hand before smiling. "Sorry po, hindi ko na napigilan. Ang dami narin po kasing nangyari. I guess wala na po akong mapaglagyan."

A gust of wind sweep in, making the hairs on my body stood up. I instinctively wrapped my arms around me, rubbing my arms for warmth.

"Malapit na po birthday ko," I said with a hint of sadness. "My eighteenth birthday. It's the only birthday that I'm not looking forward to." I scoffed as I shook my head. "It's not like I look forward sa mga birthday ko. Alam nyo naman po kung anong mangyayari. Parang may nagsasabi sa akin na umalis na lang, magpa kalayo-layo. Malayo sa lahat."

A drop of water fell down sa arm ko, and I looked at it. "Looks like the clouds are about to cry as well. I'll have to go for now, po." I got up as the rain started falling down faster. "See you tomorrow po."