𝙲𝚑𝚊𝚙𝚝𝚎𝚛 𝚏𝚒𝚏𝚝𝚢 𝚘𝚗𝚎

17 0 0
                                    

Phoebe's POV'S

How long do I have to stay in this hospital?

I sighed as I turned my attention back to my room. Malaki sya at malawak. Mas malaki kaysa kung saan ako nakatira. Must be a private room since hindi mo mapapansin na nasa hospital ako, except sa IV na nakaturok sa kamay ko.

Faith said that I have been in a coma for a week and that Ace have been there beside me every day. Nag skipped pa sya ng school para lang hintayin akong magising. Umaalis lang pag kinakausap ang mga doctor or nurses tungkol sa kondisyon ko.

Although, hindi ko pa sya nakikita since nagising ako. And that had been two weeks.

I carefully shifted my sitting position sa bed and couldn't help but flinched sa sakit sa ribs ko. It felt like someone stab right through it. Making me touched kung nasaan yung pain as I looked at my hand, expecting na may dugong lumabas. I had finished therapy moments ago and now, gusto ko lang talagang mag pahinga. Meron pa akong one month torture.

Bakit ang tagal ni Faith bumalik? Sabi nya it will only take her a minute para bumaba at kumuha ng pagkain. I'm already tired sa mga pagkain na binibigay nila dito sa hospital, masyadong bongga. Hindi ako sanay.

The door slowly opened and I turned my head para lumingon. Faith came in with a plastic bag sa kamay nya, smiling at me as soon as she saw me.

"Sorry... had to take care of things." she apologized immediately, giving me an apologetic look.

"Okay lang," sabi ko to assure her. "Ako nga itong nakaka abala eh."

"Ano ka ba, don't mention it." she dismissed it with a wave of her hand. "Of course, I will be here for you. Best friend kaya kita, pag hindi ko ito ginawa anong klaseng kaibigan naman ako hindi ba?"

I smiled as I nodeed my head. "You're the best."

Nilapag nya ang dala nya sa table before looking at me. "Dapat lang, girl."

We laughed in unison. Tinanggal ko ang blanket ko bago ako tumayo dahan dahan. Grabbing the IV pole sa isang kamay, naglakad ako papunta kay Faith, wincing every now and then sa sakit.

"Anong nakuha momg pagkain?" Tanong ko, standing beside her as I tried to poke inside the bag.

"Hindi ko rin alam," Sabi nya, opening the bag and taking out the food bago nya ito nilapag sa table. "Hindi naman ako nag bili nito, eh."

I frowned before looking at her. "Hindi ikaw? sino pala?"

"Sino pa? Si Ace, of course."

My heart skipped a beat just hearing his name. I swallowed nervously before asking hesitantly, "Ace...?"

"Hm," sagot nya bago lumingon sa akin. "Nagka salubong kami sa baba, dala nya itong pagkain. sabi nya sa akin para daw sayo. Na kwento ko kasi na hindi ka sanay sa mga pagkain na binibigay nila dito."

Bakit... hindi sya umakyat?, is what I want to ask but didn't.

"Sabi ko nga, sya na magbigay pero..."

"Pero?" Tanong ko nang hindi nya na pinag patuloy.

"Hindi ko alam pero he said something like it will be better for you na hindi mo sya makita for a fast recovery or something like that." Inayos nya ang mga pagkain sa table before mentioning for me to sit.

Napatingin ako sa door unconsciously before looking back sa mga pagkain. Galit ba sya sa akin, dahil sa mga masasakit na sinabi ko? I bit my lip hard before shaking my head. Of course galit sya. Sinong tao ang hindi magagalit?

Don't Mess With A GirlTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon