AY VE GECE

3.BÖLÜM: SON KEZ

Merhabalar 😊😊 şimdi yukarıdaki şarkıyı açın ve okmaya başlayın ( oylamayı ve yorum yapmayı unutmayın) ❤❤

"Kafeste ki kuş özgürlüğüne kavuşuyor"...

Bir korkuyla aniden uyanmıştım. Uyandığımda saat daha 06:00 ' dı. Dün o kadar canım açımıştı ki  şimdi bu acıyı bedenimde hissediyorum. Hızlıca elimi yüzümü yıkadıktan sonra üstümü giydim odamda anılarımdan başka benden geriye hiç bir şey kalmamıştı. Ruhum o kadar yorgundu ki aniden yatağıma oturdum karşımda ki aynaya baktım. Çaresizliğim gözlerimden okunuyordu. Annemin sözü defalarca aklıma geliyordu. "Beni bul Gece"
Söz anne bulacağım  seni ve birbirimizden ayrı kaldığımız tüm yılları birlikte dolduracağız. Anne bana işaret ver lütfen..
Dakikalarca aynaya bakarak konuştum , ama bu bana bir çözüm yolu vermiyordu. Kendimi toparladıktan sonra odamdan çıkıp valizimle birlikte solana indim. Babam uyanmış koltukta oturuyordu. Beni görünce hemen elimdeki valize baktı. Bu onu üzmüştü ama üzülmesinin sebebini hiç anlamıyordum, beni evinde istemeyen bir baba neden üzülsün ki ama ben onun için üzülüyorum çünkü özleyeceğim sert ve acımasızca bakan gözlerini bile.

"Hazırlanmışsın".

" Evet hazırlandım birazdan da çıkacağım".

"Benden bu kadar mı nefret ediyorsun Gece , bu kadar mı çok gitmek istiyorsun ne dediysem yaptım , ne istediysen aldım. Neden şimdi bu kadar çabuk bu büyük haksızlık degil mi".

Babamı ilk defa böyle konuşurken görüyordum , ilk defa bu kadar sakindi. Gitmemi istemiyordu belliydi ama neden gitme demiyordu ki bu onu güçsüz mü kılardı.

"Baba beni sevmemeni bile sevdim , bana bakmaktan nefret eden gözlerini de sevdim , beni her defasında kıran sözlerini bile sevdim. Ama haklısın sen her şey aldın bana , ama ben senden hiç birini istemedim. Sadece beni sevmeni istedim , benimle bir kere güzel konuşmanı istedim, baba kız eğlenmek istedim seninle. Benim senden başka hiç kimsem yoktu. Benim istediklerim sadece bunlardı ve sen bana birini bile vermedin. Sana şimdi soruyorum baba neden peki"...

"Söyleyeyim Gece aç kulaklarını beni iyi dinle. Beni hiç bir zaman sevmeyen , nefretle bakan annene benzediğin için anneni bir çocuktan farksız seviyordum ona istediği her şeyi verdim ben ona kalbimi verdim ama o naptı paramparça kalbimle beni bırakıp gitti. "

"Benim de seni bırakıp gideceğim için mi kötü davrandın baba, sırf anneme benzediğim için mi sevmedin ama baba böyle de kaybettin bak bende gidiyorum ve sen kal bile diyemiyorsun."

Babamı böyle görmek canımı fazlasıyla açımıştı. Annemle ilgili ilk defa böyle konuşuyordu aklım daha çok karışmış ve annemi bulma isteğim artmıştı. Babam bir şey demeden kalktı yanıma geldi, bana uzun uzun baktı ve kapıya doğru ilerledi. Arkasından bağırdım

"Baba sarılmayacak mısın ? Bir daha dönmemek üzere gidiyorum".

Olduğu yerde durdu onun gelmesini bekledim , bekledim ama o gitti. Aslında giden ben değildim babamdı. Babam çoktan içinde öldürmüştü beni... Göz yaşlarım bu evde son kez akıyordu, sesimi duyan Ayşe abla hemen yanıma geldi. Sarıldı sıkıca ve bu bana her defasında güç veriyordu.

" Kızım gidiyormusun "

"Evet Ayşe abla ama sen beni merak etme ben çok mutlu olacağım ve seni her gün arayacağım."

"Tamam kızım sen mutlu olursan ben daha çok mutlu olurum".

Ayşe ablayla vedalaştıkdan sonra kapıya doğru ilerledik elime bir zarf sıkıştırdı. İçi parayla doluydu istemedim ama zorladı çünkü artık param da yoktu. Evimin içine son kez baktım ve dışarıya çıktım. Biraz ilerledikten sonra arkamı dönüp evime tekrardan baktım.

"Gidiyorum ama mutlu değilim"...  Aklımda babamın sözleri vardı ve bu benim canımı fazlasıyla yakıyordu. Biraz yürüdükten sonra yağmur yağmaya  başladı. Yaz yağmuru yağıyordu ve ben bu şehirde sadece yağmuru sevdim. Kulaklığı mı kulağıma takıp en  sevdiğim müziklerden birini açtım. Müzik adeta beni anlatıyordu.

"Yağmur ağlıyor ikimiz için hem ağlıyor, hem siliyor maziyi"...

Bir taksiye atlayıp otogara geldim son kez bu şehiri izledim , son kez burada yağmuru görüyordum ve son kez babamı görüşümdü. Eskişehir için aldığım bileti çantama koyup otobüse doğru ilerledim.
Arkama baka baka yürüyordum belki şimdi buradan babam gelir bana sarılmak için , ama biliyordum babam gelmezdi. Ve simdi ben gidiyordum hiç kimsenin umrunda olmadan , bu şehirde hiç yaşamamış gibi gidiyordum. Sadece okumak için değil , annemi bulmak için daha fazla güçlü olabilmek için gidiyordum. Otobüse binip koltuğuma oturdum. Otobüsteki birçok kişi sevdikleriyle vedalaşıyordu kimi babasıyla kimi ise annesiyle ama bu ikiside hiç bir zaman yanımda olmadılar. İstanbul'da koskoca kalabalığın arasında yapayalnızdım... Çantamdan kulaklığı mı çıkartıp tekrardan bir müzik açtım. Ruhuma en iyi gelen şey müzikti. Sanki milyonlarca şarkı benim için yazılmıştı. Son kez İstanbul'a bakarken otobüs aniden hareket etti. Hareket ettiği an tüm anılarım bir bir gözümün önünde canlanıyordu. Babamın bana sarılmayışı da bu aklıma geldiği an gözyaşlarım şiddetle akıyordu artık kendimi tutamıyordum hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Ben ağladıkça yağmur cama vuruyordu. Sanki yağmur da benimle ağlıyordu. Cama kafamı koyup uykunun derinliklerine dalıyordum yavaş yavaş ama ağzımdan çıkan son şey hoşçakal baba.

"Tekrardan merhaba bu bölümü yazarken, fazlasıyla duygulandım ben yazıyorum ama benim canım acıdı " Umarım beğenirsiniz ❤❤( oylamayı ve yorum yapmayı unutmayın):)