AY VE GECE

2.BÖLÜM: BENİ BUL GECE

(1 Hafta Sonra)

Nihayet bugün üniversite için yaptığımız tercihler açıklanacaktı. İçimde heyecanla karışık büyük bir korku vardı. Korkum Babamdı, ya göndermezse istediğim okula ama bu sefer ne olursa olsun pes etmeyeceğim. O her istediğini alabilir belki ama bu isteği hiç bir zaman gerçekleşmeyecek...
Saat 12:30 'u gösteriyordu daha açıklanmasına 1 saat vardı. Bende o sırada kahvaltımı yapıp salona babamın yanına indim. Sessizce karşısındaki koltuğa oturdum, ona bakarak acaba izin veririr mi diye düşünüyordum.

"Gece söylemek istediğin birşey mi var"
Bir anda babamın sesini duyunca kendime geldim.

" Yok yok birşey "
Onu sinirlendirmiş olmalıyım ki bana ters bir cevap gelecekmiş gibi bakıyordu. Bu bakışları nerede görürsem tanırım.

"O zaman yüzüme bakmayı kes "

" Peki baba" deyip odama çıktım.

Artık bana kızdığı için üzülmüyorum beni sevmediği içinde üzülmüyorum çünkü ona karşı tamamen hissizleştim. Bunları düşünüp moralimi bozmayacağım. Yeni okulda yeni arkadaşlarım olacaktı. Babam yüzünden hiç arkadaşım olmadı bu yaşıma kadar istediği insanlarla görüştüm  ama artık o eski Gece yoktu karşısında...
Saat 13:45 'di ve ben tamamen sonuçları unutmuştum hemen hızlıca telefonumu elime aldım. Sonuçlar açıklanmıştı ve bende kazanmıştım. O kadar heyecanlıydım ki yerimde duramıyordum. Babam evde olmadığı için evde bas bas bağırıyordum.

"Gece ne oldu iyimisin kızım"

Ayşe ablayı görünce heyecandan sıkıca sarıldım ne olduğunu anlamayan Ayşe abla bu halimi ilk defa gördüğü için o da çok mutluydu.

"Ayşe abla istediğim üniversiteyi kazandım"

Ben hala mutluluktan havaya uçarken Ayşe abla donmuş bir halde yüzüme bakıyordu.
"Ne oldu Ayşe abla"

"Kızım sen ne yaptın baban bunu öğrenirse çok kızar. Senin evden çıkmana asla izin vermez"

Babam yanımda olmazsa bile tüm mutluluğumu elimden alacak kadar güçlüydü işte.
Ama o beni hiç tanımıyor onun kızı olsam da hiç bir zaman beni anlamadı ve dinlemedi. Aslında ben ondan daha çok güçlüydüm ama o bunun farkında değildi.

"Ayşe abla bu sefer elinden geleni yapsın ama bu oynu ben kazanacağım bu sefer onun dediğini yapmayacağım. Tüm gün evden çıkmadan babamı bekledim ne olursa olsun onunla konuşacaktım. Akşam yemeğinde babam evde olurdu. Yemeği özenle hazırladık Ayşe ablayla şimdi sıra babamı beklemekteydi. Zilin sesini duyunca hemen yerimden fırladım. Hızlıca kapıya koştum ve kapıyı ben açtım.
" Hoşgeldin baba"

"Evde hizmetli yokmu sen neden kapıyı açıyorsun"
Ne kadar sinirlensemde sustum

"Haklısın babacım yemek hazır geçelim mi"

Bunu duyan babam çok şaşırmıştı. Çünkü uzun zamandır onunla yemek yemiyorum ve içten içe mutlu olduğunu da gördüm buna çok şaşırmıştım. Yemeğe oturup yemeğimizi yedikten sonra konuyu açacaktım ki babam benden önce davrandı.

"Üniversite için ayarladığım bir kolej var yarın gidip görürsün"

"Aslında bende bu konu hakkında seninle konuşacaktım."

"Seni dinliyorum."

"Baba ben Eskişehir'deki  teknik üniversitesini kazandım ve oraya gitmek istiyorum."

Bundan sonrası benim içinde onun için de hiç iyi olmayacaktı. Bunu şimdiden görebiliyordum. Birşey demesini beklerken o yemeğini yemeye devam ediyordu. Bu iyi bir haber miydi yoksa daha da mı kötüydü. Birşey demeden yemekten kalktı arkasından baba diye bağırdım

" Gece o koleji beğenmezsen aklımda bir kolej daha var oraya gidersin."

Bunu duyduğumda istemsizce gözlerimden yaş akdığını hissettim. Arkasından hızlıca koştum ve kendime doğru çevirdim.

"Baba beni dinleyeceksin bu sefer "

" Odana çık hemen "
deyip arkasını dönüp yoluna devam etti, ama ben susadım.

"Ya neden , neden anlamıyorsun beni neden bir kere dinlemiyorsun , neden bir kere baba gibi davranmıyorsun bana"

Bunu duyan babam olduğu yerde kaldı son cümlem onu incitmiş olmalıydı. Ama ne olursa olsun susmuyordum.

" Ne oldu baba kırdım mı seni , nasıl bir duyguymuş bu duyguyu her gün , her saat yaşattın bana ve ben her seferinde sustum , geceler boyunca ağladım ama bir kere bile yanıma gelmedin."

Beni arkası dönük dinlemeye devam ediyordu ama ben yanına yaklaşıp önünde durdum ve devam ettim. "

"Daha 4 yaşındaydım bahçede oynarken yere düşmüştüm. Dizim kanadığı için çok ağlamıştım ve sen orada duruyordun yanıma gelecek diye düşünürken sen arkana bakmadan gittin. Ve ben o günden sonra acayan dizlerim için ağlamadım beni her defasında inciten babam için ağladım , beni bir kere sevmeyen babam için ağladım , bana annemi anlatmayan onun fotoğrafını hiç bir zaman göstermeyen babam için ağladım. Sen ne kadar söylemesen de annem senin yüzünden beni bırakıp gitti."
Bu cümlem onu o kadar sinirlendirmişti ki elini havaya kaldırdı.

"Vur baba ruhuma açtığın acıların yerini tutmuyor."

Gözleri doldu ve elini yavaşça indirdi onu fazlasıyla incitmiş olmalıydım.

"İstediğin üniversiteye git"
bunu duyduğuma inanmıyordum o kadar mutlu olmuştum ki teşekkür etmek için tam konuşacakken

"Ama bu evden çıkarsan bir daha asla geri dönmezsin kendi başının çaresine kendin bakarsın bundan sonra" deyip odasına çıktı.
Olduğum yere aniden düştüm Ayşe abla hemen yanıma koştu.

"Kızım iyimisin hadi gel odana çıkalım."

Beni odama çıkartan Ayşe abla da ağlıyordu, pijamalarımı giydiren Ayşe abla bir anneden farksızdı.

"Seni çok özleyeceğim Ayşe abla , sadece seni özleyeceğim".

" Kızım lütfen gitme sen orada tek başına yaşayamazın"
Babamın son cümlesinden sonra artık ne olursa olsun gidecektim.

" Ayşe abla sen beni merak etme ben orada çok mutlu olacağım."

Beni yatağıma yatıran Ayşe abla odamdan ağlayarak çıktı. Bu evde her defasında , her gece ağlamaktan çok yorulmuştum sadece ben değil , Ayşe abla da yorulmuştu küçüklüğümden beri o bana bakardı şimdi ondan ayrılmak ikimiz içinde çok zor olacaktı. Ama ben gidecektim bu fikrim asla değişmeyecekti. Hızlıca yatağımdan kalktım çünkü valizimi hazırlayacaktım yarın ilk işim gitmek olacaktı, bu evde dayanacak gücüm kalmamıştı kıyafetlerimi almak için dolabımı açtım içinden tüm kıyafetlerimi valize koyarken dolabımın en dibinde bir kutu görmüştüm. Kutuyu yavaşça alıp yatağımın üzerine koydum. Kutuyu açtığım da bir sürü mektupla karşılaştım. Hepsini yatağımın üzerine koydum. İçlerinden bir tane aldım ve okumaya başladım.
"Umarım bu satırları sen okuyorsundur Gecem, bunları okurken ben yanında olmayacağım ama beni bul Gece. Yazan ANNEN"

Bir anda nefesim kesilmişti bunlar ne demek oluyordu hızlıca diğer mektupları da açtım ve hepsinde beni bul Gece yazıyordu kalbim hızla atıyordu , gözlerimden akan yaşlar durmuyordu hızlıca mektupları valizime koydum herşeyi hazırladıktan sonra yatağıma uzandım ve bu olanları anlamaya çalıştım ama hiç birşey bulamıyordum ilk defa bu kadar çok çaresizdim. "Beni bul Gece" bu cümleyi sayıklayarak uykuya dalmıştım.

" Merhaba ❤❤ romanımın ikinci bölümünüde tamamladım yazarken fazlasıyla heyecanlandım umarım sizde okurken heyecanlanırsınız.( Oylamayı ve yorum yapmayı unutmayın):)"