ÖLÜMCÜL ESPRİ

İMZA

Lütfen yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayınız...

"Siktiğimin şerefsizi in lan arabadan." Korktum ve acayip utandım😖🙈.

"Birtanem bana 2 dakika ver hemen geliyorum." Dedi ve indi. Dışarıya baktığımda dağ evinin önündeydik. Lan? Hani holdinge gidiyorduk biz?

Koray arabaya bindiğinde adam biriyle konuştu ve gitti. Koray çok sinirli görünüyordu. Onu sakinleştirmem gerek. Ama nasıl?

"Güzelim gidelim mi?" Dediğinde yüzünde sahte bir gülücük vardı. Ben ne yapacağımı biliyorum.

"Gidelim ama şey..." tek kaşını kaldırdı.

"Ney?"

"Yürümek istiyorum biraz." Evet daha da sinirlendirdim aferin bana.

"Olmaz dedim ve bitti akide. Doktorun dediklerini unutma." Kafamı eğdim ve ellerimi karnımın üstünde birleştirdim.

"Tamam." Dedim. Çok çocukça bu ama başka sakinleştirme yöntemi bulamadım. En etkilisini de yapamam ona. Hamilelikte çok sakıncalı olur.

Fesatlaşmaya gerek yok bebekler dünyaya gelsin o yöntemi de gösterecek akide.

Koray'ın yüzüne bakamadım onun için nasıl bir ifade var yüzünde bilemiyorum. Koray'ın elleri bacaklarımın altı ve sırtımı bulurken birden havalandım. Kollarım boynunu sardığında üstümden bir üşüme geçti ve titredim. Burası soğukmuş ya.

Titrediğimi farkeden koray arabadan şal çıkarttı ve üstüme örttü. Beklenen bir şeydi.

"K-koray burası b-bu kadar s-soğuk muydu?" Daha da sarıldım boynuna.

"İçerisi sıcak merak etme." Kafamı boynundan kaldıramadan salladım. Içeri girdiğimizde sıcak hava yüzüme geldi ve biraz gözlerim yandı bununla birlikte gözlerim de yaşardı.

"Akidem yine ağlamıyorsun değil mi? Bu sefer eminim kötü bir şey yapmadım." Ne? Nasıl yani?

"Koray sen bunları mı düşünüyorsun devamlı? Sonra niye öpüyorum niye ısırıyorum? Sebep işte." Kıkırdadı.

"O zaman öpebilirsin de ısırabilirsin de." Deyip tek gözünü kırptı.

"Aaah çok yakışıklısın ya." Ha yoksa ben bunu dışarıdan mı dedim? Gözlerimi sıkıca kapattım ve dudağımı kemirmeye başladım.

"Birde bunu iç çekerek söyledin farkındasın değil mi?"

Elimin ucunu göstererek." Birazcık düşüncelerimi dışa vurmuş olabilirim." Dedim ve kafamı sakladım.

"Bu kadar utanmana gerek yok. Utanarak sadece bana zorluk çektiriyorsun." Deyip koltuğa koydu beni. Yanıma oturttum ve elimi yanağına yaslayıp sevdim.

"Sen neden bu kadar sevimlisin?" Bana mı dedi bunu? İnanmalımıyım?

'Evet dışsesim.'

Yok be ne sevimlisi.

O ara koray tam beni kendine çekecekken konuştum. "Yemek hazırlayalım mı?" Biraz hayal kırıklığına uğrattım ama ne yapıyım ki acıkan ben değilim bebeklerimiz.