DEMİR BAĞLAR - KOR (tamamlandı)

Bölüm 21; tutamayacağın sözler verme

"Ve işte bu da senin bölgende kalan son ağacımdı." dedi Evan. Bir şekilde Amasia'ya etrafı dolaştırmaya ikna edebilmiş ve ona birtakım şeyleri göstermeyi bitirdikten sonra bu sefer gerçekten geri gelmeyeceğini sözünü vermişti. Asıl amacı vakit kazanmak olan bu plan şimdilik gayet güzel işliyor gibi görünüyordu. Eğer biraz daha vakit geçirirlerse Amasia'nın güvensizliğini kırabileceğini, belki sıkıntılarını ona açacağını umut ediyor bu sırada da yakınlardaki işaretli ağaçları ve özel mekanlarını gösteriyor, devir teslim işini olabildiğince uzatmaya bakıyordu. 

Tüm avucunu dolduran açık mavi yumuşak meyveden bir ısırık daha aldı. "Gök eriklerini çok özleyeceğimi zannetmiyorum ama Lulu bu ağacı bir hayli sevmişti." Anlaştıkları üzere kendisinin beş altı adım arkasından yürüyen Amasia, çok da hevesli olmadığı her halinden belli olan bir şekilde şimdi nereye gittiklerini sordu. Evan birkaç adımda bir arkasına bakıp mesafeyi kontrol ediyor, Amasia'nın ona asla yaklaşmaması konusundaki kırmızı çizgisini aşıp kazandığı güveni kaybetmek istemiyordu. Beraber oldukları şu vaktin onun için güzel geçmesine çabalıyor, ilk ateş yaktıklarındaki gülümsemesini tekrar görmek, bu ruhsuz tavrı yerine o anki neşeli halini uzun uzun izlemek istiyordu. "Bu sürpriz olsa daha güzel olur."

Amasia uzun cümleler kurmasa da artık Evan'a bağırmıyor, hala muhabbet edemeseler de gün geçtikçe bir adım daha yaklaştıklarını hissediyordu. Evan onu sorularla sıkmıyor veya hesap sormuyor, her gece sadece kendisi konuşup kendisi dinliyordu. Çok küçük olsa da Amasia'daki değişimlerin farkındaydı ve bir gün oturup saatlerce muhabbet edecekleri anın uzak olmadığını hissediyor, bunun olmasını dört gözle bekliyordu. Ailesi ve ustasıyla olan bağlarını güçlendirmiş, şimdi ise yeni bağlar kurmaya başlamıştı ve bu onu bir hayli mutlu ediyordu. Lulu'dan sonra şimdi de Amasia meyve bahçelerine çok farklı bir tat katmıştı. Son dört beş gündür insanların gözlerini yumması ile soluğu burada alıyordu. Onu ilk gördüğü zamanki merak duygusundan neredeyse eser kalmamış, yeri Evan'ın anlam veremediği hislerle dolmaya başlamıştı. Vücudunda yeni şeyler yeşeriyordu ve o da bunun farkındaydı. Artık onu önemsiyordu, onun suratında gülümsemeye dair en ufak kırıntı Evan için büyük bir başarıydı. Onu yalnız bırakmayı seçmeyip en azından bağırıp çağıran korkunç halinden kurtulmasını sağlamıştı, bunu düşününce ne kadar doğru bir karar aldığını anlıyor ve kendisiyle gurur duyuyordu. Hele de Amasia'nın ağzından birkaç kelime çıktığında Evan neredeyse mutluluktan uçacak gibi oluyordu.

"Bu bahçe sadece ağaçlardan ve meyvelerden oluşmuyor Amasia birazdan bunu anlayacaksın." dedi hevesle. Amasia cevap vermedi. Evan göz ucuyla hep onu izliyor, tüm tepkilerini sanki deftere not alırcasına aklına kazıyordu. Bir süre daha yürüdükten sonra bahçenin ağaçlardan tamamen sıyrıldığı ufak bir alana geldiler. Buradaki çimenler ağaçların sık olduğu yerlere kıyasla diz kapaklarına kadar geldiğinden yürümek biraz zorlaşıyordu. Evan'ın üç beş adım arkasında gelen Amasia son ağacı da geçince ay ışığı gözlerini kamaştırdı. Elini bir anlığına havaya kaldırdıktan sonra boş alanın tam ortasında sanki bir yerden özenle seçilip buraya tek tek yerleştirilmişçesine üst üste kayalar vardı. Ne çok yüksek nede çok alçaktı. Evan biraz hızlanıp elini kendine en yakın kayaya yasladı ve Amasia'ya döndü.

"Tırmanabilirsin değil mi?"

Amasia ona bakıp başını hafifçe öne eğdi. Evan'ın tırmanmaya başlamasının ardından o da kayanın birine elini attı. Kolayca en tepesine ulaşıp zirvede yerlerini aldılar. Hafif bir rüzgar esiyordu. Evan parmağı ile gökyüzünü işaret edip kafasını atabildiği kadar arkaya attı.

"İşte bunlardan bahsediyorum. Ağaçlar sanki tüm ilgiyi üzerlerine çekmek ister gibi yaprakları ile onları görmemizi engelliyorlar. Nedense yıldızlara bayılıyorum, karanlıktaki ufak titremelerini saymazsak hiç hareket etmiyorlar ama bir resme bakmaktan çok daha farklı, sanki canlı gibi değil mi?"