SCARS

31 ― ŚCIANY MAJĄ USZY

Nikt nikogo nie zabije, pocieszam się w głowie. Trey nie może być aż takim wariatem, żeby zastrzelić głupiego, bogatego dzieciaka i ostatnią nadzieję kordonu.

Wychodzę naprzeciw siedmioosobowej ekipy, która rozgaszcza się na korytarzu. Myślę o tym, czy Julii nic się nie stało. Przecież została w lobby. Nie. Musi być dobrze. Pewnie zdążyła się zwinąć, nim wpadli do szpitala. W innym wypadku narobiłaby niezłego rabanu. O to jedno nie muszę się martwić.

Odruchowo odcinam od całego widowiska Malcolma. Przestraszony chłopiec wcisnął buzię w bluzę trzymającego go na rękach Dallasa, kiedy usłyszał niezbyt przyjemne głosy mężczyzn.

― Trey ― zaczynam spokojnie. Unoszę obydwie dłonie w poddańczym geście. ― Nie róbcie głupot. Mamy tu malutkie dziecko. Boi się was.

Słyszę za plecami ciche trzymaj go. Nie muszę zgadywać, żeby wiedzieć, że Dallas oddaje Malcolma w ręce Sierry. W następnej chwili łapie mnie za łokieć i ciągnie z całej siły w tył, zmuszając do tego, żebym zeszła z pierwszego planu. W gruncie rzeczy, nawet jestem mu za to wdzięczna. Mam tylko nadzieję, że nie odwali jakiejś głupoty.

— Co Meese ci nagadał? — podpytuje.

— Interesowało mnie to, o czym tak głośno rozmawialiście w moim sklepie. Przy tych wszystkich świadkach. I dowiedziałem się ciekawych rzeczy  — kontynuuje. Widzisz! Mówiłam! Narobiłeś sobie biedy! Dallas, ty debilu. — Bananowy synku, ściany mają uszy. Myślisz, że jesteśmy idiotami?

Trey wymierza w Dallasa broń.

Ten drugi nie czeka, aż obrwie kulką. Blond zdrajca także sięga po glocka. O nie, Foy. Nie rób tego, czego oczekują. Nie prowokuj go do strzału. Tak się bawić nie będziemy. Dłużej się nie zastanawiam; chwytam Dallasa za nadgarstek, powstrzymując go przed tym groźnym zamiarem.

Walczy ze mną uparcie. Dopiero gdy staję z nim ramię w ramię, udaje mi się wyrwać broń z ręki chłopaka. Posyła mi rozczarowane spojrzenie. Odpowiadam dokładnie tym samym. Poddaje się. Glock zostaje w moich rękach.

Nie oznacza to jednak, że puszczam Dallasa wolno. Zaciskam palce na materiale jego bluzy, gdzieś na wysokości lędźwi, aby przypadkiem nie postanowił rzucić się na kogoś z gangu z łapskami. Zgaduję, że tego nie zrobi. Jest chujowy, ale nie głupi. Wie, że w pojedynkę skończyłby rozszarpany jak kaczka po starciu z groźnym psem.

― Spokojnie, dobra? Tylko spokojnie. Na pewno znajdziemy jakieś wyjście z tej sytuacji ― kontynuuję, znów skupiając się na Trey'u. Dallas przysuwa się bliżej mnie. Jego ramię znów zasłania mnie prawie że w całości. ― Co tu robicie?

― To jest dobre pytanie, księżniczko. Też chciałbym poznać na nie odpowiedź ― parska mężczyzna. Poważnieje w mig. Przechyla lekko głowę. ― Może Dallas Foy wyjaśni, co tu wszyscy robimy?

...a może Dallas Foy będzie trzymał mordę na kłódkę, myślę, dopóki nie ogarniemy, jak wiele i co takiego dokładnie wiedzą ci kretyni.

Jeśli to wszystko jest zasługą Meese'a, przysięgam, dobiję skurwiela szpadlem. Spoglądam przez ramię. Jake zmierza powoli w naszą stronę. Nie ponaglam go. Wiem, że w tej sytuacji należy zachować zimną krew. Moja się gotuje. Dallasa tym bardziej. Zaciska dłonie w pięści. Dobrze znam ten nawyk. Ciągnę znacząco materiał jego ubrania, jasno sugerując, żeby nie robił idiotyzmów.

― Nie pozwolę ci się zabić, jasne? ― szepcę do niego. ― Dlatego się wycofaj i bądź cicho. Jake wie, co robić. Już raz ich ogarnął.

Przesuwam dłoń na jego ramię, już definitywnie odciągając Dallasa od linii strzału. O dziwo, słucha mnie. Nadal jednak nie pozwala mi przed sobą stanąć. Chowa mnie za tym swoim głupim cielskiem, jakby miało to cokolwiek zmienić. Gówno zmienia, nadal jestem przerażona.