Mavi Çiçek Senfonisi

❤♾25

İyi mi iyi okumalar ballar.

Yıldızlarımızı parlatalım bence bu bölüm için değer⭐

Sia_big girls(çeviri)

"Yüreğimize binlerce dikiş atıldı ama onlar sökmekten hiç vazgeçmedi..."

Neden yedekte bir kalbimiz yoktu?

Kırıldıkça kırılmayalım diye mi?

Belki...

Her şeyin bir başlangıcı bir de sonu vardır. Biriyle tanışırdık bir zaman sonra biterdi. Bir yere alışırdık ardından farklı yerlere göçerdik. Doğardık ve ölürdük.

Severdik ve unuturduk.

Peki bu dünyanın sonu sonsuzluksa, kalbimizdeki duyguların sonu da böyle miydi? Yoksa onun sonu çoktan mı gelmişti ve bitmişti.

Cevapsız soruların cevaplarını farklı düşüncelerle arıyordum.

Fakat hiçbiri doğruyu göstermiyordu ya da ben doğruyu bilmiyordum.

Hasta kalbimin ağrısı beni her türlü zorluyordu. Öyle kötüydüm ki bir zamanlar mutluluk akan gözlerimden yaşlar eksik olmuyordu. Ama bir cevap arıyordum.

Neden ?
Neden böyle oldu?
Neden böyle olumsuzluklar doğdu?

Bilmiyordum.

İşte belki de tek istediğim buydu. Tek beklentim karamsar düşüncelerimi doğru cevaplarla doğrulamaktı.

Olmuyordu.

Ne istesem, ne yapsam olmuyordu. Seviyordum, yok. Unutuyordum, yok. Cevap arıyordum, o da yok.

Hiçbir şey yok.

Ben sadece hayatımı mahvetmiştim...

Son günlerde olduğu gibi dolu olan gözlerimi önümdeki günlüğe çevirdim. Uzun zamandır boştu ve belki son kez bir şeyler karalayabilirdim. Ruhum gibi çatlamış olan ellerimle aldım defteri. Tükenmiş duygularım gibi yazan mürekkeple buluşturdum satırları...

Hislerime bulaşmış mürekkepler...

"Uzun zamandır hislerimi tatmamıştın. Belki özlemişsindir ya da ben özlemişimdir. Bilmiyorum bahane üretmeyi. Ufak ayrıntılarla uğraşamayacak kadar yorgunum da zaten. Tek istediğim zaman, yer belirtmeden hislerimi sana apaçık belirtmek. Ben Kumsal. Herkesin ayak bastığı ama değer vermeden kirlettiği kişiyim. Çok seven ama çoğu zaman sevilmeyen bir ufaklık da denilebilir. Ufak değilim ama kendimi öyle görüyorum. Belki de geçmişi özlüyorum. Babama sarılıp kitaplar okumayı, annemle mutfakta vakit geçirmeyi... Ne bileyim işte belki de geçmişe dair ne varsa hepsini geri istiyorumdur. Ama şunu da biliyorum güzel şeyler olacaktı. Yakındı veya uzaktı ne fark eder? Eninde sonunda bulucaktı beni, seni,sizi...Umarım mutluluk bana geç kalmazdı benim birisine olduğum gibi..."

Defter kapandı hayatımın en önemli yeri gibi...

Buraya ilk geldiğimde benimle birlikte olan çantanın içine birkaç parça eşyamı yerleştirdim ve kızarmış gözlerle aynanın önüne geçtim.

Acının her salisesi yüzüme hatıra olarak yansımıştı...

Gözümden damlayan birkaç yaşı hızlıca silip çantayı sırtıma taktım. Ardından bir tur kendi etrafımda dönerek son kez odaya baktım ve hafızalarıma kazıdım. Belki hatırladıkça mutlu ederdi...

Kapıyı titreyen elimle zorla açarak dışarı attım kendimi. Merdivenlerden ağır ağır indim. Salondaki koltuklarda hemen kalkmak isteyen tavırlara bürünmüş bizimkiler beni fark etmeleriyle tahmin ettiğim gibi ayağa kalktılar. Hepsine dikkatle baktım.