Mavi Çiçek Senfonisi

❤♾11

Playlist--》 Sena Şener_ Sendin düşmanım(Sena Şener'e bayılırım.)

🍯🦉🍯🦉

°•° BİR İNSAN NEDEN AĞLAR...?

Karanlıktı heryer. Benim sevmediğim, nefessiz kaldığım ama bir o kadar da içine sürüklendiğim...Yürümeye çalışıyordum. Olmuyordu. Sürekli bir yere çarpıyor, düşüyordum. Nefesim gidiyordu yine. Işıklar açıldı birer, birer. Gördüm yine o kahve gözleri uzaktan. Bana bakıyordu. Şefkatle, merhametle, ağlayarak. Kahve gözleri dolu doluydu. Tek duygum özlemdi. Kızmıyordum. Beni bırakıp gitmelerine kızmıyordum. Ne de olsa bende birgün yanlarına gidicektim. İhanet etmişlerdi bana. Herşeyi gizlemişlerdi.

"Anneeee...annee" koşarak sarıldım zayıf bedenine. Çektim içime güzel kokusunu. Uzun zamandır bu kokudan uzaktım. Sarıldı sarıldım.

"Üzülme bebeğim. Sen güçlü olmalısın. Olmak zorundasın. Ruhundaki yaraları ben sayıyorum. Eğer artarsa bile güçlü ol. Sen benim gibi olma. Güçsüz olma. Seviyorum bebeğim. Kendine iyi bak Kumsal. Onlara da..."

"Gidemezsin....gitmeseneee....bırakma..."

Kayboldu ortadan. Bırakıp gitti. Bencildi. Babamın yanına gitti. Kalmadı benimle.
Niye gittin ki? Kalsana yanımda. Güçlü nasıl olucam...olamam...

Kendimi bilmediğim bir bedene sarılmış buldum. Kimdi bu yabancı. Tanıyor muydum? Annem gittikten sonra bu neden gelmişti? Geri çekildim ve mavi gözlerin sahibini gördüm. Ağlıyordu. Neden?

Baktığı yere baktım. Arkamı döndüğümde gördüğüm kişinin de ağladığını gördüm. Onlar neden ağlıyordu. Onunda mı annesi bıraktı. Karşıdaki tatlı kadına döndüm.

"Bayan ses. Ne oldu sana."

Konuşmuyordu. Niye peki? Neden duyamıyorum sesleri. Arkasını dönüp gitti. Sen neden gidiyorsun? Gidemezsin.
Bırakma beni. Mavi gözlerin sahibine döndüm. Sarıldı tekrar bana.

"Sen beni bırakma"

Tek duyduğum cümle buydu...

***

Aniden kalktım. Gözlerim yaşlıydı. Nefes nefese kalmıştım. Kalbim hızlı hızlı atıyordu. Gözlerimi kapatınca aynı sahneler gözümde canlanıyordu. Neydi bu şey böyle? Abajurumdaki loş ışık içeriyi az aydınlatsa da korkuyordum. Karanlıktan korkuyordum. Abajurun yanındaki telefonuma uzandım. Saat gecenin üçüydü. Ve kabus uykumu bölmüştü.
Yavaşça ayağa kalktım. Işığı açmalıydım.

Kapalı kapıya doğru ilerledim ve bir anda bir elin beni tutmasıyla yumuşak bir yere oturdum. İki el belimi tutuyordu. Kahve kokusu. Mavi gözlerin sahibi miydi? Içerideki loş ışıktan yüzünü biraz görebiliyordum. Evet oydu. Kapıya dayanmış ne yapıyordu ki? Ve üstelik yere oturmuş. Şuan onun kucağında oturuyordum. Bir anda bana sarılmasıyla ne olduğunu anlamadım. Ellerim havada asılı kalmıştı. Kalbim o kadar hızlıydı ki kesinlikle hala ondan korkuyordum. Galiba kalbim de onu hissediyordu. O yanıma yaklaşınca korkup hızla atıyordu. Ve benim korktuğum adam şuan bana sarılıyordu. Ama neden? Cevabını bilmek istemiyordum zaten.

Kolumu acımasızca kesen biri vicdan yapar mıydı? Yapmazdı. Çünkü bilerek yapmıştı. Ne yapmamı istiyordu. Affetmemi mi? Havada kalan ellerimi omzuna indirdim. Neden iktirmiyordum ki? Ne işi vardı odamda? Ne zamandır burdaydı? Ne yapıyordu burada? Cevapsız sorular beynimde yerlerini almışlardı yine.

Kahve kokusunu ilk defa bu kadar derinden alıyordum. Kahve kokuyordu. Aklıma ilk geldiğim gün siyah bardağıyla kahve içmem geldi. Kızmıştı bağırmıştı.
"Peki o pis dudaklarının değdiği yerleri temizle o zaman"
Sesi hala kulaklarımdaydı sanki. Kahve içmekten ilk defa o zaman nefret etmiştim belkide. Yavaş yavaş sevdiğim şeylerden bile vazgeçmiştim.