Catching the Warm Sun(Maldita Series #1)

Kabanata 18

Kabanata 18
Truth

I could'nt believed that Fate will be in the point that she would hurt someone and it's me. Umuwi akong nakatago ang kamay sa bulsa ng aking palda. Ang isa ay sa likod ko.

Isinumbong kami ng lalaking presidente sa student disciplinary office. Mabuti at hindi kami pinarusahan dahil sa nangyari sa akin at dahil na rin sa pakiusap ng ina ni Fate. They are filthy rich that's why.

My life in school is'nt that happy. That's why I envy those high school girls who have a lot of friends. I just don't know if they are real friends. I've experience being bullied either verbally or cyber. But this one is the worst.

Pinagmasdan ko ang mga palad na may benda. Ano ba ang mali sa akin? Why Fate acts towards me like that? Wala akong maalala na ginawang masama tungo sa kanya o kaninuman.

Naalala ko ang sinabi niya. What does she means 'like mother, like daughter?'

Kinabukasan ay inihanda ko ang sarili. Sabado ngayon at ang alam ko'y walang trabaho si Mommy ngayon.

Paglabas ko ng kwarto ay nakita ko si Mommy pababa na rin. Mukhang aalis.

"Are you leaving, Mom?" tanong ko na nagpalingon sa kanya sa gitna ng hagdanan.

"Yes, Eileu. I'm sorry. I can't be with you today." napatango at nagpakawala ng isang buntong hininga. "What happen to your palms?" kinuha niya ang mga palad kong may sugat. Napangiwi ako.

"Wala po. Nadapa lang, mabuti at naisuporta ko agad ang kamay ko." I said and looked away.

"Sigurado?Gusto mo ipacheck natin makainom ka ng gamot?" lumapit siya ulit at sinuri 'yon. "Does it hurt?"

"No need na mommy. May ibinigay na pong gamot sa akin ang nurse. Hindi naman na siya masakit, e." paliwanag ko.

Bumalik ako sa kwarto at kinuha ang telepono. Nahirapan akong hawakan pero kaya naman dahil ang kaliwang kamay ko ay hindi naman ganoon kalala ang natamo.

I saw an unknown text message.

Meet me at Friday's Garden. You'll find the truth.

Hindi ko alam kung maniniwala ba ako o hindi. Nagmadali akong kumuha ng bag at pera. I don't know what truth is he/she is pertaining to, but it doesn't matter now. Marami akong katanungan na wala pa kahit ni- isang sagot.

"Manang, aalis po ako at hindi ko po alam kung anong oras ako makakabalik." hindi ko na hinintay na makasagot si Manang. Natanaw ko ang kotse ni Mommy na nakalabas na ng gate.

Tumakbo ako hanggang sa labas ng subdivision at naghanap ng masasakyan. Tiningnan ko ang mga plaka ng bus at nakita ang pangalan ng lugar na iyon. Isang oras mahigit ang layo no'n mula dito.

Bago pa ako makasakay ay mayroong pumigil sa braso ko.

"Where are you going?" I saw Leiou's blazing eyes.

"N-nothing. Ano bang ginagawa mo? Get your hands off of me."

"Would you not even say farewell to me?" napawi ang lahat ng emosyon ko sa mukha. He's leaving? Tiningnan niya ang mga kamay ko. "Are they fine?"

Inilayo ko ang mga kamay ko.

"I don't say farewell to my teacher. Kung aalis ka ay umalis ka! Bakit nagpapaalam ka pa sa'kin? Ano mo ba ako?" he just look at me. Ang tindig niya ay hindi man lang natinag. Tiningnan ko ang bus at tumutunog na ang makina.

"If you don't mind...excuse me, Sir." sabi ko at sumakay sa bus.

I left him standing there. Pinagmasdan ko siya hanggang sa hindi ko na siya matanaw. Ni-hindi man lang siya gumalaw sa kanyang kinatatayuan.