Catching the Warm Sun(Maldita Series #1)

Kabanata 22

Kabanata 22
Umalis

Inihatid ako ni Janus kung saan kami magre-rehearse. I saw Maia and Nortia sitting in the bench. Dinala ni Janus ang mga gamit patungo sa backstage.

"Eileuthea, bakit si Janus ang nagdadala ng gamit mo?" tumayo siya. Kumunot naman ang noo ko. "Dapat ay maghanap ka na kasi ng boyfriend! Huwag mo ng hintayin si sir Leiou, tiyak may asawa na iyon. Baka happily married pa!" I saw Maia's busy on her phone. Smiling.

"Look who's talking... akala mo may boyfriend." tinalikuran ko ang dalawa dahil baka hinahanap na ako.

I don't care if he's married or not. We have don't have a relationship or anything.... I don't care. Magpakaligaya siya.

I've tried to see him that day...before I leftLa Purisima. There's a lot of thoughts running in my mind that time. I'm terrible...

"Anak, mali ang iniisip mo. We don't have any relationship... we're just seeing each other because of you." pinahid niya ang kanyang luha. Ganoon din ako. "When he knew that he was your father, he keeps on saying that he wants to meet you.... and to meet your siblings." kinuha niya kamay ko pero binawi ko iyon.

"M-maniniwala ba ako, mommy?" sa wakas ay nasabi ko ang binuong tanong sa isip ng paulit-ulit. Nanginig ang mga labi ko. Kinakabahan ako sa pwedeng masabi kapag hindi ko nakontrol ang aking sarili.

"Anak, believe me..." patuloy ang pag-agos ng mga luha sa kanyang pisngi. I want to wipe out those tears. My mother is crying.

"He was my boyfriend for f-four years. Magkakilala na kami simula pa noong high school... and two months before our wedding his parents set an arrange marriage without his acknowledgement." huminga ng malalim si Mommy. Kita ko ang paggalaw ng kanyang balikat.

Pumikit ako nang mariin.

"Hindi n--" lumapit ako kay Mommy at niyakap siya.

"Stop it, mom. I believe you. Sorry."

I realized that it doesn't matter now. Hindi ko na kayang makita na umiiyak si Mommy. She raised all by herself alone. And now, I've make her cry.

"I'm sorry for not telling you the truth, anak..I'm really sorry." she said and kissed me in my forehead.

We stayed in Lola's mansion for two days to clear things up. Kahit papaano ay nagkaroon kami ng oras para sa isa't isa. Hindi rin namin ipinaalam kila Tito na naririto kami baka magkagulo pa kami.

Naglakad ako palabas ng mansion. May mga estudyante na nasa kalsada at naghihintay ng masasakyan. I decided that I should go and apologise to him... for what my uncle did. Kahit ako man lang ay makahingi ng dispensa. I know Tito August won't do it.

I stepped on the cemented stairs going to Leiou's house. I am very nervous.

"Senyorita!" masiglang tawag ni Alondra. I know it was her. Humarap ako sa kanya. She's wearing her uniform.

"Alondra!" ginaya ko ang tono ng pagbati niya sa akin. Natawa siya.

"Anong ginagawa mo dito? Dadalawin mo si Leiou?" tanong niya at tumawa. "Oh... sa hula ko ay hindi mo pa alam." umiling siya. Nang-aasar. Bumaba ako para makalapit sa kanya.

"Hindi."

"Hindi sinabi sa'yo ni Leiou?" she acted that she's shock. "Ako na lang ang magsasabi para hindi ka na umasa."

I don't know what she's talking about. Hindi ko ipinakita ang pagkainis ko.

"Si Leiou ay pumunta na ng ibang bansa. Doon na siya mag-aaral at matagal pa bago siya makabalik. Sa Barcelona na rin siguro magt-trabaho." my breathing suddenly stop. Wala akong nasabi.

Bakit hindi niya sinabi? Bakit hindi siya nagsabi man lang sa akin! Natawa ako sa sarili kong naisip. Oo nga pala, sinabi ko nga pala na huwag na siyang magpaalam.

Umuwi akong wala sa sarili. I am laughing at myself in my mind. Why am I so affected? Kung aalis siya, edi umalis siya! Huwag na rin siyang bumalik.

Sa loob ng limang taon, maraming mga bagay ang nangyari. Iyon ang pinakamahabang taon ng buhay ko para sa akin. I don't know... but I guess because I'm waiting for someone. They said that if you're waiting time are too slow. For me, time are slow when you're sad and it' speed fast when you're happy.

My first year in college was so slow. I spend my days in my studies. I've joined the clubs too.

"Gaga! I have something to show you!" gulat ako sa biglang pagpasok ni Nortia sa aking kwarto. I was in front of the computer. Talagang nag-abala pa siya na pumunta dito. It must be very important.

"What is it, Norsh?" inilapag niya ang brown na envelope. Binuksan ko iyon at nagulat sa nakita.

Si Leiou kasama ang isang babae. Ang babae ay sinuntok si Leiou sa tiyan. Tuwang-tuwa ang dalawa. Ang sumunod ay pinagbuksan ng babae si Leiou ng pinto. Ibinaba ko ang mga litrato.

"Ano naman 'yan? Paano ka nagkaroon niyan?"tanong ko at hinarap muli ang computer na parang wala lang sa akin. Yeah, it was just nothing

"Hay naku! Kunwari ka pa." kinuha niya ang litrato."Kilala mo ba ang babaeng 'to?" tanong niya. I looked at her blankly. "Hindi diba? Ang sabi nang informant ko'y engineering din ang kurso ng babaeng 'yan. Ms. Caleena Villaroman, the daughter of engineer Lazaro Villaroman."

"Sino ba iyong informant mo?" tanong ko. Hindi pa rin ako tumitingin sa kanya.

"Secret na lang 'yon. Confidential ang identity." natawa ako. Confidential my ass, Nortia.

Baka girlfriend na niya ang babaeng iyon. Sinundan pa talaga niya. Edi siya na ang masaya. Siya na ang taken! Naitulak ko ang keyboard sa inis. Mabuti at nakaalis na si Nortia.

"Eileuthea, susunod na ulit ang scene niyo!" sabi ng director namin. Inihanda ko ang sarili. Lumabas ako mula sa itim na kurtina at nagsimulang kumanta.

This is embarassing. I never sing in front of the crowd. The leadman hold my hand and kiss it.

"Nice!Hindi talaga ako nagkamali na kayo ang kinuha kong leadrole." sabi ni Prof.

That was our final rehearsals. Alas singko ng hapon gaganapin ang theatre play kaya may oras pa kami para makapag-handa. Tanghali pa lang pero tapos na kami sa practice. Nakakainis ang role ko doon. Feeling ko'y ang daming chansing ni Martin sa akin!