ဒုန္း!!!
"အဲ့ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္သြားၿပီလဲ"
လြယ္အိတ္ကို အသံျမည္ေအာင္ စားပြဲေပၚ ပစ္ခ်လိုက္ေသာ မင္းလွိဳင္ဘြား။
"အင္း အရင္ေန႔ေတြကထက္ေတာ့ မေျခာက္ကပ္ေတာ့ပါဘူး၊ အစ္ကိုOffနဲ႔ ငါ စကားေျပာၿပီ"
"ဟင္ ဒီေလာက္ပဲလား"
"အင္း"
"အဆင္ေျပတယ္လဲ ေျပာေသး မေန႔ကထိ ေက်ာင္းေျပးေနတုန္းေနာ္၊ ဘာလဲ ေက်ာင္းေျပးတဲ့ အရသာကို ႀကိဳက္ေနၿပီလား"
"အဟင္း ဆိုပါေတာ့"
မခ်ိျပံဳးျဖင့္ ျပန္ေျဖေနသည့္ တစ္ဦးတည္းေသာ အ႐ုပ္လူသားေလးကို ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ အားမရပါဘူး၊ ဒီကေကာင္ေတာင္ သူဘာျဖစ္ေနလဲ သိေနရၿပီ၊ သူက အခုထိ မသိေသးဘူးဆိုတာ မျဖစ္သင့္။မေန႔တုန္းကလည္း သင္တန္းကိုမလာ။ အခုလည္း နယူးရီးယားႀကီး ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးေတြနဲ႔ ကာလသားဟင္း ခ်က္စားမယ္ ၾကံစည္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကို phဆက္ေခၚတာမို႔ အေျပးအလႊား လာရသည္။
"အဲ့ဒါနဲ႔ မင္းအစ္ကို ခ်က္ေကၽြးတဲ့ ညစာကို စားၿပီး အခန္းထဲ ဝင္အိပ္လိုက္တာ မွတ္လား"
"ဟင္ ဘယ္လိုလုပ္သိ"
"ဟ ဟား Gunရာ မင္း႐ုပ္ႀကီး ၾကည့္ရင္ သိပါတယ္ကြ၊ ဒါနဲ႔မ်ား အဆင္ေျပေနၿပီတို႔ ဘာတို႔ လာေျပာေနေသးတယ္"
"ငါလည္း ဘယ္လို အဆင္ေျပေအာင္ ေနရမလဲ တကယ္ကို မၾကံတက္ေတာ့တာ၊ ငါ ငါ အစ္ကိုOffနဲ႔ အရင္လိုပဲ ျပန္ေနခ်င္တာ"
"ဘာလဲ မင္းေနမေကာင္းရင္ ဂ႐ုစိုက္မယ့္ အရင္ကအစ္ကိုOff၊ မင္းမေျပာလည္း အတင္းလက္ဆြဲၿပီး လိုတာလိုက္ဝယ္ေပးမယ့္ အစ္ကိုOff၊ မင္းခ်က္တာမွန္သမွ် ေခါင္းမေဖာ္တမ္း စားမယ့္ အစ္ကိုOff၊ မင္းနားကို ဘယ္သူကပ္ကပ္ အရင္လို တြန္႔တိုမယ့္ အစ္ကိုOff ၊ ဟုတ္တယ္မွတ္လား"
ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္သမွ်က Gunအရွိဳက္ကို ထိသြားတဲ့ပံုပင္၊ တကယ္ႀကီး မေပ်ာ္ရႊင္တဲ့႐ုပ္နဲ႔၊ ခ်စ္စရာ့သူငယ္ခ်င္းေလး စိတ္မေပ်ာ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ၾကံေပးရေတာ့မွာေပါ့။
YOU ARE READING
တစ္မိုးေအာက္တစ္ေယာက္ (တစ်မိုးအောက်တစ်ယောက်)(Completed)
Fanfiction(Completed) #Offgun #fanfiction (Zawgyi+Unicode) 23/10/2019~14/2/2020
