The Playboy's Setback (R-18 Vikings Series)

Chapter 10: the ex

Napadaan sa sabungan, may naglalaplapan
🌻

Buong byahe ay hindi ako sinagot ni Terence kahit anong tanong ang lumabas sa bibig ko. He just focused on driving the car with that serious face.

So I decided to keep my mouth shut.

I don't understand. Papaanong bodyguard ko siya? And why the hell do I have one anyway? Si Papa ba ang nag-atas sa kanya? Wala namang nabanggit si Papa. At hindi ko naman kailangan ng bodyguard? For what would I need one?

Tas eto ba yung gusto niya sanang sabihin sa akin pero hindi ako sumipot sa usapan dahil kay Axel?

I groaned with frustration. Pumikit ako ng mariin at isinandal ang ulo ko sa head rest. Hindi pa nawawala sa isip ko ang babaeng nakita ko kanina na tumigil sa harap ng unit ni Axel. And my mind can't stop thinking about my father's health condition.

"Don't think too much" napamulat ako sa narinig. I looked at Terence only to find him looking straight at the road. Nanatili akong nakatingin sa kanya nang balingan niya ako. "Your dad is fine"

Tumango lamang ako at natahimik na. And I remained silent until we reached the hospital. Terence parked the car in front of the building. At bago ko pa man mabuksan ang pintuan ng kotse, mabilis niyang kinalag ang seatbelt niya, pumabas ng kotse at pinagbuksan ako. "Salamat" mahinang sambit ko.

Nirerespeto ang ospital na ito. This hospital is huge and have high standards. They have their own valets. So, Terence gave the car key to one of the guys before he stood beside me.

No word was uttered as we both walked inside the hospital building. "Alam mo ba kung nasaan ang room number ni Daddy?" Tanong ko at nilingon siya dahil para talaga siyang bodyguard ko na sumusunod lamang sa likod ko.

He looked at me. "Yeah" Nailang ako kaunti sa kung papaano niya ako titigan subalit pinagpasya kong huwag na lamang indain iyon.

Tumango ako sa sagot niya. "Then lead the way. Huwag ka jan sa likod. Dito ka sa harapan ko o sa tabi ko" kunot noong sambit ko sa ma-awtoridad na boses.

He stopped and slightly tilted his head sidewards. I saw the corner of his lips tug up. "Diyan sa tabi mo" he replied shortly but there was a hint of a ghost grin that flashed his eyes before he walked closer and stopped beside me with that poker face.

Dama ko ang pagsagi ng braso niya sa akin. Well.. that's very close.

Tinuro nga niya sa akin ang daan. Pumasok kami sa room number 418. Pagpasok ko pa lang, nakita ko agad si mama na nakayuko habang hawak ang kamay ni papa. She's sitting on a chair beside his bed.

"Mommy.." mahinang tawag ko sa kanya. "Patricia" she mumbled. Mabilis siyang tumayo at lumapit sa akin. She caged me in her arms the moment her hands touched mine. "Okay lang po ba si Daddy? How is he?" Magkasunod na tanong ko. Mas isiniksik ko ang sarili ko sa bisig ni Mommy.

I missed this. I miss home. And I miss them so much. Minsan nga lang sila manga-musta, eto pa ang balita.

I can still remember the first month since I left home and lived in the dormitory of Weston University, it took me so long to adapt to the enviroment. Madalas akong ma-homesick. I'd always call mommy and she would always answer. Sinasamahan niya ako sa mga gabing nangungulila ako sa kanila kahit pa alam kong busy sila sa trabaho. It was same to them. But as days pass, sinimulan na akong sanayin ni mama. She doesn't pick up my calls anymore, same as dad. Kaya ayun, talagang nasanay na ako.