The Playboy's Setback (R-18 Vikings Series)

Chapter 22: ako lang

As promised.

and you need to know you're the only one, alright
alright
🌻

Patricia

Lalo akong naaligaga sa mga salitang lumabas sa bibig ni Terence. I cannot formulate any words to answer him. There was no response. Tanging paghinga ko lang ang naririnig na sagot habang yakap niya ako sa bisig niya.

Whispers and mutters from the people who are getting a good view at us are heard. Rinig na rinig ko sila pero hindi ko ininda.

Ang dami dami ko nang iniisip. Ayokong dumagdag pa sila sa iniisip ko. This... what is happening now is practically giving me a hard time and a headache. It's only a matter of facing it and staying strong in order to respond to it fairly.

"Masyado na yata kitang binibigla. And I think you never expected me be like this" kumalas siya sa yakap at nginitihan ako. "Baka iniisip mo na masyadong mabilis para magustuhan kita. I didn't expect it either but then... you are too charismatic. Hindi ko napigilan" he even chuckled sexily.

Totoo.. masyado talagang mabilis. Nagugulat na ako.

"Umaasa lang ako sa pagkakataong ibibigay mo Pat. And I don't think I can ever back out. Gusto kita at papanindigan ko 'yon" he said with finality.

Ano ba ang sasabihin ko?

At bakit ba ayaw tmigil nitong puso ko sa pagtibok ng napakabilis? This isn't right. Sa isang tao lang naman palaging nagre-react ang puso ko ng ganito. Kay Axel lang. pero bakit ganito ito umakto ngayon kung si Terence naman ang kaharap ko?

I heard him chuckle kaya napatitig ako sa kanya. "Wag mo naman akong bigyan ng tahimik na tugon. Magsalita ka kasi ninenerbyos rin ako habang nagtatapat sa'yo. Tingin mo lang ang lakas ng amats ko pero tangina, kinakabahan din ako. So please say something.." untag niya.

Habang tinitignan ko siya, hindi ko mahanap ang kaba niya. He looks so calm and serious. Probably, he is good in hiding his emotions.

Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko. "H-hindi ko alam kung ano ang s-sasabihin ko" I closed my eyes and mentally face palmed when I stuttered. "Shit nautal pa" bulalas ko saka ko narinig ang marahang tawa niya.

"Halikana. Ihahatid na kita sa gym" he said flatly before he walked beside me. Yung pag-iiba ng tono ng boses niya ay alam ko ang dahilan kung bakit. It's because he's walking me to the gym where Axel is in.

Seven

"Nak ng putcha! Isang minuto na lang, mag-uumpisa na ang laro tol kaya tumayo ka na jan" saad ko kay Axel kasi naka-upo pa rin siya sa bleacher. Halatang walang balak lumapit sa court.

"What the hell are you doing, Monterelba? What are you waiting for? Get up because your game is about to start" matigas na sikmat sa kanya ni coach na lumapit sa gawi namin. Ngunit imbis na tumayo, nanatiling naupo ang kumag at lumilinga pa na para bang may hinahanap.

He looked at us. His lips pressed into a thin line. "Masakit ang kamay ko Coach" wika niya.

I looked at him with disbelief. Seryoso ang mukha niya habang nakatingin kay Coach. "Then why the hell are you saying that now? Tumayo ka jan at sasamahan kita sa clinic" bakas ang pag-aalala sa boses ni Coach habang ako ay napailing na lamang.

Maaring napaniwala niya si coach pero hindi ako. I looked at Brix who advanced towards us. Si Cap ay tahimik lang na naka-upo sa tabi ni Axel. Nagugulat nga ako dahil wala siyang salita. He wasn't saying a word. E si Kap, mabilis nakakahalata iyan. Kahit hindi namin alam, alam na pala niya.