Separate us, death! [ JIKOOK ] 🔞 (სრულად)

თავი 67

Your loyalty is not to me 

But to the stars above. 

Bob Dylan

-ქალებთან მაინც გიჟიმავია ჩემამდე? -ბოროტულად დაინტერესდა რეიჩელი.

-ხო, -ჯიმინმა თითქმის მექანიკურად უპასუხა. ის შესაფერის მომენტს ელოდა, რომ მენის ავტოსრადისკენ გადაეხვია, სადაც დღისით ინტენსიური მოძრაობა იყო.  -რა, იმდენად ცუდი იყო, რომ იფიქრე ჩემი პირველი იყავი?

-არა,უბრალოდ...მინდოდა გამეგო, -თქვა რეიჩელმა, უკან შეტრიალდა, სადაც დილანს საბავშვო კრესლოში ეძინა..

-მეც მომეჩვენა, რომ პრეტენზიები არ გქონდა ამის გამო, -ცივად აღნიშნა ჯიმინმა. რატომ უხეშობს? რეიჩელი არ არის დამნაშავე იმაში, რაც მოხდა. ეს მისი ბრალია, სრულიად.

-მე შენი ცოლი ვარ! უფლება მაქვს ვიცოდე!

-შენ იცოდი, რომ მე მამაკაცები მყავდა. რამდენჯერ შეიძლება იგივეს გამეორება?

-<გყავდა მამაკაცები> და ეს -სრულიად განსხვავდება ერთმანეთისგან!

-რეიჩელ, მე უკვე გთხოვე: მოდი მოგვიანებით დავილაპარაკოთ. ეხლა დრო არ არის. ორივენი ნერვებზე ვართ.

მან არ უპასუხა, უბრალოდ უკან გაიხედა ისევ, თუმცა ბავშვს მისი ყურადღება არ  სჭირდებოდა: მას მშვიდად ეძინა. მანქანაში დილანს ყოველთვის მშვიდად ეძინა. 

ეხლა ისინი პორტლენდში მიდიოდნენ -სასტუმროში.

როდესაც ირენე წავიდა, ჯიმინის პირველი სურვილი სონდიკისთვის დარეკვა იყო. მაგრამ ეს არ გააკეთა. შეიძლება, ირენე მართალი იყო: ის უკვე აღარაფერს ნიშნავს არც ჯონგუკისთვის, არც მისი ხალხისთვის. ასეთ შემთხვევაში მან ძალიან ნაჩქარევად უპასუხა ირენეს მუქარას მუქარით -სონდიკი თუ ამას გაიგებს, ის მის მოკვლას ბრძანებს. წყეულიმც იყოს, ალბათ, დიდი ხანია ამაზე ოცნებობს, უბრალოდ მიზეზს ელოდება!.. ჯიმინმა გადაწყვიტა ეგრევე არ დაერეკა, არამედ კარგად დაფიქრებულიყო და ყველაფერი გაეანალიზებინა.