Embracing His Downfall (Archangel Series #2)

Kabanata 2

Kabanata 2:
Lost

Umiiyak ako habang pinipilit na tumayo. I only want to rest here and burst all my pain and whimpers but I remember Lola. I'm certain that she's so worried now on my whereabout. Kaya kahit nanghihina ay tumayo ako para hanapin kung saan nakatali ang bangka na gagamitin ko para makadaan sa ilog at makauwi.

I was searching for the mini boat when I heard footsteps. Mabilis akong nagong alerto at mabilis na agad sa likod ng puno. Kumalabog ang pusp ko muli sa kaba. Imposible, I'm sure I run a long distance from them! Sobrang layo ko na para masundan pa nila!

Nagsisimula nang bumagsak ang mga luha sa pisngi ko. I didn't have enough strength to fight anymore. If they really followed me, this is really my end. Tahimik akong naiyak sa naisip at pinipigilan ang mga hikbi na kumawala.

"She's still not going home..." I heard a cold baritone voice that sent thousand of shivers down my spine that made me tremble and turn weak.

Sigurado akong ang boses ay galing sa lalaki. Umawang ang labi ko dahil sobrang layo noon sa mga tinig ng mga lalaking nagtangka sa akin.

Kumalma ang puso ko nang marinig ang boses niya na malayo sa mga lalaki na 'yon. Pero hindi pa rin dapat ako mapanatag dahil baka kasama rin siya ng limang lalaki.  I'm losing hope to escape here. Please just let me gohome!

I heard his footsteps coming towards me and my whole body shake because of sudden nervous. I closed my eyes tightly praying that he wouldn't see me in the darkness.

"The boat is still here... Where are you?" hindi ko alam kung may kausap ba siya dahil mag-isa lang siyang nagsasalita. I shivered in the cold breeze of air that pass through me. I bit my lips suppressing myself to do any sounds.

Paano niya nalaman na may bangka rito? Mukhang may hinahanap pa siya.

Nakikita ko siyang lumapit sa bangka ko at kinabahan na baka kunin niya iyon. No way, he can't do it. That's the only way to come home, wala ng iba!

Gumalaw ako ng kaunti para mas matago ang sarili sa kanya pero hindi ko inaasahan na sa paggalaw na iyon ay mararamdaman ko ang sakit sa sikmura ko. I accidentally howled in pain dahilan para mapalingon siya sa gawi ko.

My heart hammered in my chest, kahit nanghihina ay mabilis akong tumayo para makatakbo pero nakakailang hakbang pa lang ako ng mahawakan niya ang braso ko. Agad akong nabalot ng kaba nang maramdaman ang init ng palad niya.

"Let me go!" malakas kong sigaw na nagawa kong paliparin ang ilang ibon na tahimik na namamahinga sa sanga ng pino. The forest react on my scream!

"Calm down I won't do anything bad." his voice was soft and gentle but I lost my trust to anyone so I push him. Believing on everyone is the last thing I would do.

Pero hindi sapat ang lakas ko para mailayo man lang siya kahit kaunti.

"What happened to you? Saan mo nakuha ang mga sugat mo?" mariin niyang tanong at kitang kita ko ang nagtatagong galit sa mga madidilim niyang mata. Nang mapansin ko iyon ay agad akong nakaramdam ng takot.

"Bitawan mo ko! Bitawan mo ko! Wala kang makukuha sa akin!" sigaw ko at nagpupumiglas sa hawak niya pero hindi niya ako hinayaan at marahang hinawakan ang balikat ko.

"Wala akong gagawing masama." marahan at banayad niyang sinabi na nagpapatahan at parang sinusuyo ang paghikbi at sakit na nararamdaman ko. But I am betrayed countless times, I'm tired trusting anyone.

"Just let me go! Yan din ang sinabi nila pero sa huli ay nilinlang pa rin nila ako!" sigaw ko at hindi ko na namalayan at napasinghap na lang ako dahil sa bilis ng pangyayari. Nakita ko na lang ang sarili sa loob ng mahigpit at mainit niyang yakap.