Embracing His Downfall (Archangel Series #2)

Kabanata 34

Kabanata 34:
Demons

I swallowed hard when I feel the rapid beating of my heart because of sudden nervous. I am staring at the sky full of demons. Medyo malayo pa sila pero ang kilabot na dala ng dami ng bilang nila sa kalangitan ay nagbibigay takot sa akin.

"I'm putting you down now." Fabian said and fly with normal speed now. Habang hawak hawak ang balikat niya ng dalawa kong kamay ay hindi ko magawang maalis ang titig ko sa mga maiitim na nilalang sa taas. Its like a strong thunder storm is coming and we can't do anything to stop it.

I can't even believe that it was real and its going to happen. I almost stop breathing because of the raging tension in my whole body.

Sumalubong ang ihip ng hangin sa amin habang pababa. Hindi ko na maramdaman ang lamig na dala noon sa basa kong kasuotan at katawan. Tanging ang lamig na pangamba ang inaalintana ko.

"Astrid!!"" naputol lang ang pagtitig ko sa madilim na tanawin ng marinig ang tinig na iyon. Sinundan ko ang tinitignan ni Fabian at halos umawang ang labi ko ng makita ang malaking bilang ng puting anghel sa lupa. Halos sakupin nila ang buong kaulapaan sa rami nila. It was like the angels and the devils exchange places and I'm seeing some of them on the ground.

Nang maibaba ako sa lupa ni Fabian ay ang yakap ni Lovi ang sumalubong sa akin at ang seryosong tingin ni Heather na bakas ang panginginig ng labi at mabilis niya iyong kinagat na parang may pinipigilang emosyon.

"Saan ka nanggaling?!" napasinghap ako ng marinig ang umiiyak na tinig ni Lovi. Umawang ang labi ko habang ramdam ang pagpatak ng luha niya sa balikat ko habang nakatitig sa mga mata ni Heather na kumikislap sa hindi ko malamang dahilan.

"Pasensiya na. Bumaba ako sa bangin para hanapin ang kuwintas." halos mahiya ako para sa sarili ko sa ginawang pagyakap sa akin ni Lovi dahil siguradong madungis at marumi na ako ngayon. Lalo na at may ilang mantsa ng putik ang damit ko. Mabuti na nga lang at nabura ang nasa braso at mukha ko nang dahil sa ulan.

"Hindi mo dapat ginawa 'yon! Alam mo ba kung gaano kami nag-alalala at natakot sa paghahanap kung nasaan ka! Akala namin ay nakuha ka na ng mga demonyo!" tumaas ang tinig ni Heather at yinuko ko ang ulo dahil sa konsensiya na kumain sa akin.

Akala ko malalamig na tingin at blankong tinig ang sasalubong sa akin mula sa kanya pero nagkamali ako dahil bakas na bakas ko ang pag-aalala sa tinig niya at takot sa gumagalaw niyang mata na para bang hindi ko siya pinatahimik sa buong gabi dahil sa pagkawala ko.

I took a very deep sigh and about to talk but I can't find my voice. I was in awe on the expression I'm seeing to her right now. I thought I would never see that emotion from her.

Humiwalay sa pagkakayakap sa akin si Lovi at hinawakan ang pisngi ko na parang sinusuri kong ayos lang ako. Habang hindi napuputol ang tinginan namin ni Heather.

"Actually, she was almost caught by one of them but good thing that I save her in time. Kung wala ako roon hindi ko na alam kung anong puwedeng mangyari." si Fabian na nasa harap parin pala namin at narinig ko ang malakas na singhap ni Lovi at ang ilang anghel na nasa paligid. Naglakad patungo sa akin si Heather at hinawi si Lovi palayo sa akin.

Kumalabog ang puso ko sa kung anong balak niyang gawin pero natigil ang paghinga ko ng hatakin niya ako sa balikat para bigyan ng isang mahigpit na yakap. Nahigit ko ang hininga nang maramdaman ang pagkabasa ng balikat ko. Halos mawala ako sa wisyo sa sobrang gulat.

Umiiyak ba siya?

Is she crying?

"Huwag mo na ulit uulitin iyon. Halos mabaliw ako kakahanap s-sayo!" nangatal ang buo kong katawan nang mabasag ang tinig niya. Biglang nag-init ang mga mata ko.