Embracing His Downfall (Archangel Series #2)

Kabanata 22

Kabanata 22:
Relief

Halos takasan ako ng lahat ng hangin na pwedeng langhapin ng bitawan niya ang mga salitang iyon sa harap mismo ng lahat ng tao. Humakbang pa siya lalo patungo sa akin na halos magpangatal sa buo kong katawan.

Ramdam kong humigpit ang yakap ni Jessie sa braso ko at mukhang malapit na niyang hindi mapigilan ang pagtili.  Hindi ko alam kong bakit parang may pinipigilan siyang kumawala at parang sisigaw anong mang oras ngayon.

Pinanood ko si Koraun na lumapit patungo sa akin. Sinubukan ko ang makakaya ko sa pagkontrol ng puso ko pero nabigo ako. My heart burst on thumping violently that I can't contain it anymore. The butterflies in my stomach were flying like they're having a festival. My systems and all of my organs swirl up while staring at Koraun.

He's wearing a black coat and a white button down shirt underneath, partnered with slacks and a black leather shoes. He look so good in formal outfit.

Ang kanyang buhok ay nasa maayos at malinis na istilo. Ang kanyang mata ay madilim at puno ng intensidad kagaya ng nakasanayan ko. Ang kilay niyang may katamtamang kapal ay nasa perpektong arko. Nasa lugar rin ang kanyang pilikmata na tama ang pagkakakurba. Ang matangos na ilong ay laging nakakaagaw pansin at ang pulang labi ay pinapahinto ang aking paghinga.

I gasped when I realized that this dark knight is striding his long legs towards me. Hindi ako makapaniwala na patungo siya sa akin. Halos malagutan ako ng hininga ng huminto siya sa paglalakad sa harap ko at kung hindi lang nakahawak sa akin ngayon si Jessie ay baka bigla na lang akong natumba sa kinatatayuan ko.

He's staring at me intently that my knee wobbled and my strength vanish suddenly. It was like he's snatching all my strength away in his stare! Halos hindi ko kayanin ng gumalaw ang mga kamay niya para ilagay sa pisngi ko at hulihin ang ilang takas ng nakalugay kong buhok at isilid sa sa gilid ng tenga ko.

"You're too beautiful tonight that I just want to be selfish and cage you in my arms. So no one can see you like that." he said and I gasped softly again and my lips parted to catch some air. Lagi na lang ganito ang ginagawa niya sa akin, pinapahirapan niya akong huminga. He's like an oxygen stealer.

Halos hindi ko na pansinin ang lahat ng tingin sa amin ngayon ng tao dahil siya lang ang tanging nakikita ng mga mata ko.

Sinubukan kong ngumiti sa kanya kaso nauwi lang ako sa pagliliyab ng pisngi dahil sa biglaang hiya. Hindi na dapat ako mahiya di ba? Ang tagal tagal na naming nagkakasama palagi ni Koraun. Pero sa kada ganitong mga pagkakataon hindi mawala wala ang kaba at hiya sa akin. I feel so nervous around him always.

"Speak Astrid please, I want to hear your voice." marahan niyang sinabi na halos magpayanig sa akin at rinig ko na ang hagikhik ngayon ni Jessie.  Halos matumba ako ng humiwalay siya sa yakap sa braso ko at medyo lumayo.

"Pakiramdam ko nakakaisturbo ako. Lalayo lang ako ng kaunti." aniya at lumakad para lumayo sa aming dalawa. Mas lalo akong nahiya ngayong ako na lang mag-isa ang nasa harap ni Koraun.

"H-Happy B-Birthday Koraun..." I almost closed my eyes tightly when my voice shake.  Halos gusto ko ng magpalamon sa lupa dahil sa kahihiyan na iyon. Narinig ko siyang tumawa at nag-init ang pisngi ko.

"You're normal voice, I mean." then he chuckled and I want to hit him in his chest for mocking me. Pinigilan lang ang sarili dahil maraming nanonood sa amin ngayon. Huminga ako ng malalim para pakalmahin ang boses at mabati siya ng maayos.

"Happy Birthday Koraun... T-This is my gift, I hope you like it." nakahinga ako ng maluwag ng masabi ko iyon ng diretso. Kahit nautal pa ako sa isang salita pero kahit papaano ay natapos ko. Nilahad ko ang parisukat na nakabalot kong regalo sa kanya. He smiled and my heart pounded.