Embracing His Downfall (Archangel Series #2)

Kabanata 30

Kabanata 30:
Tulala

Naglalakad ako pero hindi ko magawang makita ang lugar sa paligid. Ang tanging nakikita ko ay ang kalsada na nilalakaran ko. Ang buong lugar ay madilim at ang tanging ilaw ay ang liwanag mula sa sinag ng buwan. Wala akong maramdaman na kahit ano. Parang kinuha ang lahat sa akin. Kahit pagpintig ng puso ko ay hindi ko maramdaman.

It was like I'm walking in nowhere and I don't know where I'm going. I even don't know why I'm walking. Hindi ko alam kung bakit ba ako narito. Napahinto lang ako sa paglalakad nang may makitang bulto ng tao hindi kalayuan sa akin. Umangat ang tingin ko mula sa mga paa ko at agad akong napasinghap ng magawang makilala ang pamilyar na katawan na iyon.

Knowing the man in a distance makes the light from the moon shone more. Parang mas lumiwanag ang paligid nang nagawang makilala ng isip at puso ko kung sino ang lalaking iyon. Parang lahat ng kinuha sa akin ay bumalik sa isang iglap. I can even feel how my breathing turn rapid and my heart slowly pound violently.

Umawang ang labi ko at agad naramdaman ang pag-iinit ng mga mata nang tuluyan siyang makilala.

"K-Koraun..." my lips tremble and I can't help it anymore and my tears fall. Gusto kong ihakbang ngayon ang mga paa para lapitan siya o kaya ay tumakbo para yakapin siya ng mahigpit. Sobrang nangulila ako sa presensiya niya na parang kay tagal. Sunod sunod na tumulo ang luha ko at mas lalong nagwala ang puso ko ng dahan dahan niyang ginalaw ang katawan na nakatalikod sa akin.

Dahan dahan niyang ginalaw ang ulo para tignan ako. Huminto ako sa paghinga ng makita ang mukha niya. Napasinghap ako at umangat ang sulok ng labo ko. Tumitig ako sa kanya at nakita ko ang blanko niyang ekspresyon. Hindi ko na mapigilang aminin na sobra sobra akong nangulila sa kanya.

Seeing him right now is warming my heart. I don't know if the tears is because of too much longing or happiness. Sinubukan kong humakbang para makalapit sa kanya at mas lalong nag-init ang puso ko ng makitang nakatitig siya sa akin at unti unting nagkaroon ng emosyon ang mukha niya.

Sa pangalawang hakbang ko ay nagawa na niyang ngumiti at mas lalo akong napaiyak.

"K-Koraun..." nabasag ang tinig ko sa sobrang emosyon at ngumiti siya sa akin. Ang ngiti na sobra akong nangulila.

"C'mon here..." mahina niyang sinabi pero dahil sa sobrang pangungulila sa tinig niya ay malinaw ko iyong narinig. Hindi na ako nagdalawang isip pa at tumakbo para yakapin siya. Humikbi ako.

Pumikit ako saglit para pahirin ang mga luha dahil ayaw kong makita niya ako ng umiiyak ng sobra. Pero nang magawa kong mabuksan muli ang mga mata ay natigilan ako nang makitang wala na siya ngayon sa harap ko. Mabilis na nawala ang ngiti sa labi ko at ang nag-iinit kong puso ay parang biglang nanlamig.

"K-Koraun.." hindi ko na alam kung pang-ilang beses ko nang natawag ang pangalan niya. Pero ang alam ko lang ito ang pinakamasakit na tinig na ginamit ko nang tinawag ko ang pangalan niya.

Ramdam ko ang sobrang panghihina ko at muling nabasag ang boses ko dahil sa mga hikbing kumawala sa akin. Mapapaupo na sana ako sa sobrang pagkabigo ng mabilis akong matigilan nang may marinig na tinig sa gilid ko.

"Don't cry..." marahas akong napasinghap dahil sa biglaang tinig na iyon. Napalayo ako sa gulat at napaharap sa tao na nasa likod ko pero agad ring kumalma at nag-init muli ang puso nang makita si Koraun.

"P-Papaano mo--- hindi ko na natuloy ang sasabihin nang mabilis niyang kinuha ang lakas ko nang hawakan niya ang isa kong kamay. My whole body shake and my lips tremble.

"You're so soft that's why it so easy to break you." he said and I stared on his dark eyes while he's looking at my hand. I miss staring at those two pairs of eyes. It feels like I lost half of my life when I didn't see him for days. Sobrang hirap nang malayo siya sa akin kahit ilang araw pa lang. Bumalik ang ngiti sa akin at akmang hahawakan ang dalawa niyang kamay nang bigla niyang tanggalin ang pagkakahawak sa akin.