Embracing His Downfall (Archangel Series #2)

Kabanata 32

The angels are ordered into nine "choirs" and are ranked according to their natural intelligence, far above human intelligence.

Kabanata 32:
Changed

Rinig ko ang singhap ni Heather na nakatitig rin sa putol kong buhok na nasa lupa ngayon. Ang bilis ng pagtaas baba ng dibdib ko dahil sa labis na paghahabol ng hininga at nag-init ang mga mata ko.

Nakita kong nanginig ang mga kamay ni Heather at mabilis na binaba iyon at lumayo sa akin. Hindi ko na pinansin ang paglayo niya dahil nanghihina akong napaupo sa lupa habang hawak hawak ang mga hibla ng buhok kong hindi na kailanman nakakonekta sa akin.

I felt like I really got stabbed by that sword that I'm feeling this too much pain. Isang ala-ala ang sumagi sa isip ko at mas lalo kong naramdaman ang paninikip ng dibdib.

"You don't want my hair this long?" tanong ko habang nakatitig sa moon lamp na nasa kandungan ko. Habang marahan niyang hinahaplos amg buhok ko.

"Ang haba na ng buhok mo. Hanggang bewang mo na ngayon pero gusto ko ng ganoon. Every thing connected to you, I love it. How can I don't if the owner already invade my whole system. I can't even breath without taking a look at you." aniya at ramdam na ramdam ko ang epekto ng salita niya sa dumasagundong ko na namang puso. I bit my lower lip to suppress a smile.

"I like your curly hair too, I even thinking to style mine that way." sabi ko at agad na nag-init ang pisngi.

"Baby, please don't do that." aniya at nawala naman ang ngiti ko at kumunot ang noo.

"P-Pangit ba?" kinabahan kong tanong bigla at agad lumingon sa kanya.

"That's impossible. I never and will never see you ugly even a bit, baby. I always see you so beautiful. Just don't style your hair curly too. Baka hindi ko na kayanin at hindi na ako makipagusap sayo at ang gawin ko na lang ay halikan ka."

My heart crumpled painfully. Tuluyan nang bumagsak ang mga luha ko dahil sa sobrang sakit at kumawala ang mga hikbi sa akin. Kitang kita ko ang pagpatak noon sa buhok kong walang buhay na ngayon.

Ang mahaba kong buhok ang tanging natitirang ala-ala para maramdaman ko ang marahan at masuyong paghaplos ni Koraun. This long strands of my hair makes me remember his sincere smile that night. This hair is the only remaining thing to make me feel that Koraun is still here on my side and taking care of me.

Ngayong wala na ito sa akin pakiramdam ko wala na rin sakin si Koraun. Noong oras na maihiwalay iyon sa akin ay pakiramdam ko, nawala na rin sa buhay ko si Koraun. Kumuyom ang mga kamao ko habang nakaluhod na nakatulala sa buhok ko. Rinig ko ang pagsinghap ni Lovi sa hindi kalayunan at ramdam na ramdam kong gustong gusto niyang lumapit sa akin pero hindi puwede.

"The battle is not yet over, stand up or----"

"Shut up!" malakas at mariin kong saad na dumagundong sa buong paligid. Maging ang mga ibon ay marahas na lumipad paalis dahil sa lakas ng sigaw na iyon. Umangat ang matalim kong tingin kay Heather at kitang kita ko ang gulat niya nang magtama ang mata namin. Pero mabilis niyang inayos ang sarili at naging blanko ang ekspresyon.

"Umiiyak ka dahil lang sa naputol mong buhok? If you don't let your guard down it won't hap-----"

"I said shut up! Hindi mo ba ako naiintindihan? Or I'm the one who'll pull your tongue out of your mouth!" galit kong saad at mas lalong humigpit ang pagkakuyom ko sa kamao at ang pagdiin ng mga ngipin ko. Hindi tulad kanina ang bilis na ng pag-iiba ng ekspresyon niya at muli kong nakita ang gulat roon. Umawang ang labi niya at parang hindi makapaniwala sa sinabi ko.

"A-Astrid." nanginginig na tawag sa akin ni Lovi at nabakasan ko iyon ng pangamba. Mas lalo lang akong sumeryoso.

Hindi ko mapigilang huwag kumawala ang galit na nararamdaman kahit si Heather ang kaharap ko ngayon. Hindi ko magawang matanggap. After I had the first compliment of my hair from the only man I love, I promise to myself that I will take care of it.