Papatya

| 13

Medya; Elçin Kayalar

🎶 Kaan Boşnak - Yorgunum ve Ağrılar

Yazardan

Elçin, Murat'la vedalaşıp arabasına bindi. Nisan kaybolmamıştı. Bilerek kaçmıştı ama onu zorlamışlardı...

Telefonunu çıkardı ve Buğra'yı aradı. "Alo?"

"Mayıs'ın ablasına dair birkaç şey buldum." diyerek pat diye konuya girdi.

Buğra aniden gelen bu cümleyle birkaç dakika duraksadı. "Gerçekten mi?"

"Evet. Sen okulda mısın?"

"Hayır,eve geçiyorum şimdi."

"Tamam, geliyorum." Telefonu kapattı ve hızla eve doğru sürdü.

Buğra aceleyle eve girdi ve koşarak odasına çıktı. On dakika sonra Elçin odasına daldı.

Buğra şaşkınca ona baktı. "Neler oluyor?" Elçin çantasını ve ceketini yatağa attı ve dudaklarını büzdü.

"Murat ve ben Nisan'ın zorla gittiğini düşünüyoruz."

"Nasıl?"

"Biri onu zorlamış. Daha neler neler yapmış..."

"Korkuyorum bunu sormaya... Ne yapmış?"

"Kız hamileymiş Buğra!" dedi Elçin şokla. "Hemşireler her gün ağladığını,onu getiren adamın suratına bile bakmadığını söylemiş. Tecavüze uğramış olma ihtimali yüksek."

"Of,s*ktir..." diye mırıldandı Buğra. Elçin derin bir nefes alıp verdi. "Bana kalırsa, bu işte babanında parmağı var." Buğra şokla Elçin'e baktı. "Yok artık."

"Açıkçası bunun altından o çıksa, pek şaşırmam."

"O kadar da kötü biri olamaz... Buna inanmıyorum."

"Bilmiyorum ama babanın o kızla bir ilgisi var. Ve ben bunu öğreneceğim."

"Dinçerlerle ne alıp veremediği var bu adamın?" dedi Buğra yatağına oturup. "Mayıs'tan da nefret ediyor."

"Baban her kızıldan nefret ediyor."

"Sanki bu aileye karşı farklı gibi..."

"İşte bizde bunun nedenini öğreneceğiz. Murat Nisan'ı aramaya başladı bile. En kısa zamanda da bulacak."

Buğra umutla kuzenine baktı. "Mayıs'a haber vereyim."

Elçin "Bekle," diye durdurdu onu. "Önce ablasını gerçekten bulmamız lazım. Hemen umutlanmasın, elimizde patlayabilir."

"Of nasıl bir şeyin içine düştük biz böyle..." Elçin alayla güldü. "Kozan Ailesi böyle bir bataklık."

🌼

Mayıs'tan

Matematik testini kapattım ve umutsuzca yatağıma oturdum. Bu
sene kesin matematikten kalacaktım.

Boynumu ovuşturdum ve sırt üstü yatağa uzandım. Ablamı özlemiştim ve artık dayanamıyordum.

"Kuzum?" Annemin sesiyle kapıya baktım. Gülümsedi ve "Hadi gel, yemek yiyelim." dedi.

Başımı salladım ve uyuşuk adımlarla mutfağa gittim. Babam hâlâ eve gelmemişti. Umarım bir yerde sızıp kalmıştır...

Annemle yemeğimizi yerken aklımda hâlâ ablam vardı. Neden gitmişti? Onu neden aramamızı istemiyordu?

"Ne düşünüyorsun öyle kara kara?"

"Ablamı," dedim başımı eğip. "Onu çok özledim anne. Ona ihtiyacım var."