My stupid boss (Dutch)

Hoofdstuk 15

Hey eerst en vooral wil ik sorry zeggen voor het late updaten van mijn verhaal maar dat komt omdat dat een beetje moeilijk te combineren was met mijn examens ik hoop dat jullie mij begrijpen en bij deze heb ik een extra lang hoofdstukje voor jullie. Liefs Eline.

Eerder: Ik kan alleen maar denken dat Meneer O'Brain helemaal geen vrouw heeft laat staan een vriendin.

De volgende morgen sta ik vrolijk op. Ik weet niet hoe dat komt maar ik denk dat dat door Easton komt. We hadden gisteren zo'n leuke dag beleefd, ik denk dat ik nog nooit zo hard gelachen heb met iemand als met hem. En ik denk ook dat het een grotendeel komt omdat ik vandaag vrij heb, ik had echt nood aan een dagje vrij. ik loop naar mijn kapstok aan mijn deur en pak mijn satijnen witte kamerjas en doe hem bij me om.

Ik zie op de klok dat het nog vroeg is dus ik denk niet dat Marina er zo vroeg als is. Ik loop mijn kamer uit en ga de grote trap af naar beneden. Ik zie dat alles nog donker is doordat de gordijnen nog toe zijn, ik zal die dan eerst even opentrekken. Ik trek de gordijnen open en er komt direct een slag van warmte en en zonlicht me tegemoet. Heerlijk dit, de eerste zonnestralen in je gezicht.

Ik loop naar de keuken en zet alle pannen klaar om het ontbijt te maken. ik zet ze op het vuur en pak dan de boter en eieren uit de koelkast om daar een spiegelei en een roerei van te maken. Terwijl de eieren liggen te bakken in de pan zet ik dan alle ontbijtingrediënten op tafel die we elke ochtend eten. Zal ik ook spek bakken? Ah ja waarom niet, ik pak nog een extra pan en nog wat boter en bak dan de spekjes.

Ik rooster ook nog wat brood in de broodrooster en leg die dan in een schaaltje op tafel.                   "Wat ben je aan het doen?!" Ik schiet wel bijna een meter in de lucht door die woorden die me lieten schrikken. Ik draai me om en zie daar mijn baas daar staan in enkel een grijze
joggingsbroek en omg een blootbovenlijf met een open bordeauhempje daar mag ik helemaal niet naar kijken.

"I-ik h-heb ontbijt g-gemaakt." Zeg ik hem al stotterend, oh Blaire wat moet hij nu wel niet van je denken je staat daar met je haar in de war in een witte kamerjas als een idioot te stotteren.

Maar hij lijkt zich er niks van aan te trekken en praat gewoon verder. "Dat zie ik ook wel maar waarom dat is jou taak helemaal niet." "W-wel i-ik dacht nu Marina er nog niet was dat ik alvast het ontbijt kan maken." "Wel je hebt geluk Marina is nog afwezig, als je nu niet ontbijt had gemaakt had ik het waarschijnlijk laten bezorgen."

"Nou schuif aan zou ik zeggen denk ik." Zeg ik verlegen, ik kijk naar mijn blote voeten. "Ga aan tafel zitten en eet." Hoor ik heb dwingend zeggen. Ik knik stilletjes en ga dan aan tafel zitten. In stilte eten we ons ontbijt op tot ik de stilte verbreek. " Eh ik moet je iets vertellen." Begin ik zachtjes. "Vertel." Zegt hij nadat hij een slok van zijn koffie had genomen. "Wel met de loon die ik nu heb, heb ik een appartementje gevonden die betaalbaar voor me is en niet ver van het werk is en ik heb over 2 dagen met de makelaar afgesproken. Dus dat wou ik je even zeggen dat je binnenkort geen last meer van me hebt." Ratel ik aan één stuk door.

"Nee." Antwoordt hij kort. "Wat bedoel je 'nee'?" Vraag ik hem verbaast. "Nee je gaat niet verhuizen je blijft hier wonen." Beveelt hij me, en hij kijkt me emotieloos aan. Wat bedoelt hij daar nou weer mee ik mag toch wonen waar ik wil. "Het was geen vraag het was gewoon een mededeling." Antwoordt ik op zijn rare antwoord. "En van mij was het ook gewoon een mededeling, je gaat niet verhuizen." Maakt hij me nog een keer duidelijk.

Nu spring ik recht uit mijn stoel. Met ene beetje ene kwade uitdrukking op mijn gezicht kijk ik hem an ik voel de woede in me opkomen en voel ook dat mijn vrolijke stemming van daarstraks compleet verdwenen is. "Ik vroeg niet om je toestemming!" roep ik een beetje kwaad naar hem. Hij staat nu ook recht voor me en antwoord rustig terug. "En toch krijg je die en mijn antwoord is nee." "Maar ik wil hier helemaal niet wonen!" Eigenlijk een beetje wel maar ik wil Marina en mijn baas niet tot last zijn en ik wil ook wel mijn eigen privacy. "Je wil hier wel wonen alleen weet je het nog niet." Verbaasd en verwaarloosd kijk ik hem aan, meent hij dit nu gaan we die toer op.

"Wat bedoel je daar nu weer mee ik wil hier helemaal niet wonen en ik ga verhuizen of je het nu wilt of niet! Je bent gewoon een gevoelloze klootzak zonder hart!" schreeuw ik naar hem. Ik voel de tranen over mijn wangen lopen en ik ren weg de trap op naar mijn kamer en ga op mijn bed liggen in een bolletje gekropen. 

Na een tijdje hoor ik de deur open gaan en dan weer dicht. Ik hoor zachte voetstappen naar mijn bed toe wandelen en voel dan mijn bed indrukken. Ik voel een zachte hand over mijn arm wrijven en ook over mijn rug. "Schat gaat alles wel goed ik zag je net huilend wegrennen toen ik toekwam." Hoor ik een vrouwelijke stem zeggen, het is zeker en vast Marina. Ik ga recht zitten en sluit haar in een knuffel waar je me nog hoor huilend snikken. "Oh schat toch is het zo erg." Nadat ik uit de knuffel kom kijkt ze me lief aan. "Gaat het weer wat beter?" Vraagt ze me aardig. Ik knik zachtjes.

"Wil je het me vertellen?" Vraagt ze me, weer knik ik. "Wel ik had daarstraks ontbijt gemaakt en meneer O'Brain zag dat en hij zei dat jij er nog niet was." Begin ik al snikkend. Ze knikt naar me als teken dat ik mag verder gaan.  "Toen we gegeten hadden zei ik tegen hem dat ik een eigen appartementje had gevonden dicht bij ons werk dat ik kon betalen uit de loon die ik al had verdient. En hij zij dat ik niet mag verhuizen en dat ik hier wel wil blijven wonen maar dat ik het zelf nog niet weet of zo en ik raakte heel overstuur want ik wil hier niet wonen ik wil graag op mezelf wonen zonder hem en toen ben ik huilend naar boven gerent en nu zit ik hier." Vertel ik haar aan één stuk door.

"Ah meisje het gaat wel goed komen en op een dag zal je het allemaal wel verstaan en zal je er voor open staan." Zegt ze me helpend en troostend. "Denk je? En wat bedoelde hij dan met dat ik het nog niet weet dat ik hier niet wil wonen?" "Dat is niet aan mij om die vraag te beantwoorden ik denk dat je dat hem zelf kan vragen. Nou ik ga nu naar beneden en wat opkuisen en jij gaat eens met hem praten hé." Ik knik naar haar en neem haar vage raad op.

Ze staat weer op en verlaat dan nadat ze me een knipoog had geven de kamer. Ik ga maar eens haar raad opvolgen zeker. Ik stap van mijn bed af en veeg mijn tranen weg en open dan mijn deur om naar hem toe te gaan en achter uitleg te gaan vragen.

Als ik net mijn deur geopend heb val ik achteruit door een gewicht dat op mij valt en ik kijk recht in twee prachtige groene ogen.