the road to YOUR HEART

Κεφάλαιο 43

δυόμισι χρόνια μετά

Μαρία

"Το ξέρω ότι είχα καιρό να έρθω.. αλλά να.. πολλές υποχρεώσεις.. πολλές δουλειές.. πολλά αναπάντεχα.." της δικαιολογούμαι κατευθείαν με το που αντικρίσω την φωτογραφία της και αφήνω το μπουκέτο από λευκά γαρύφαλλα πάνω στο γκρι μάρμαρο. 

Κοιτάζω τα δυο καφέ μάτια που μου λείπουν αφάνταστα και χαμογελάω τρυφερά.

"Τα ίδια μάτια έχει και η Έλλη μαμά" της λέω και κάθομαι πάνω σε μια γκρι πέτρα. "Κάθε φορά που την κοιτάζω είναι σαν να βλέπω εσένα. Θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που σε είδα?" κλείνω για μια στιγμή τα βλέφαρα μου και τα ανοίγω ξανά. "Όταν με φίλησες για καληνύχτα εκείνο το βράδυ που.."

Στρέφω το βλέμμα μου στα χαλίκια.

"Έχεις δίκιο.. έχω τόσο καιρό να έρθω.. ας μην ανακυκλώνουμε τα ίδια και τα ίδια" Κοιτάω και πάλι την φωτογραφία της. Το χαμόγελο της αληθινό και το βλέμμα της αστραφτερό με παρακαλάνε να της πω τα νέα μου. "Αν θυμάμαι καλά τελευταία φορά ήρθα πριν από.. τέσσερις μήνες? Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ μεγάλωσε η μικρή μου μπουμπού από τότε.. κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο όμορφη.. όλο και πιο τσαχπίνα.. όλο και πιο περίεργη"

Δαγκώνω το κάτω χείλος μου. 

Οι ερωτήσεις του τύπου "γιατί πρέπει να τρώμε φρούτα?", "γιατί πρέπει να κάνουμε πιπί στην τουαλέτα και όχι στο βρακάκι?", "γιατί η κοκκινοσκουφίτσα δεν πήρε τηλέφωνο την γιαγιάς της για να πάει εκείνη να πάρει το φαγητό από το σπίτι?", "τι μυστικά λέτε με τον μπαμπά κάθε βράδυ στο δωμάτιο σας?" και "γιατί πλένετε τόσο συχνά τα δόντια σας?" έχουν γίνει καθημερινή ρουτίνα.

Πανέξυπνη Έλλη μου.

"Θα ήσουν πολύ περήφανη αν την γνώριζες" απευθύνομαι και πάλι στην ασπρόμαυρη φωτογραφία. "Και την Ελισάβετ και τον Μιχάλη μου.."

Χαμογελάω γλυκά.

Ο Μιχάλης μου.

"Είναι απίστευτος πατέρας.. πολύ στοργικός.. πολύ τρυφερός.. πολύ δοτικός.. έπρεπε να τον έβλεπες όταν η μικρή τον αποκάλεσε για πρώτη φορά μπαμπά.. έκλαιγε από την χαρά του.. ήταν η πρώτη λέξη που είπε το σποράκι.. πριν το μαμά είπε μπαμπά.. ποτέ μου δεν είχα δει το αγόρι μου τόσο συγκινημένο.. το ίδιο βράδυ μάλιστα με άφησε να κοιμηθώ μόνη μου και πήγε και κοιμήθηκε αγκαλιά με την μικρή" 

Αναστενάζω βαριά στην ανάμνηση. 

"Εκείνο ήταν και το τελευταίο βράδυ που κοιμηθήκαμε χώρια.. από τότε.. κάθε μέρα κοιμάμαι στην αγκαλιά του.. δεν με αφήνει ποτέ.. ακόμη και όταν πρέπει να πηγαίνει στην Θεσσαλονίκη για δουλειές του φροντιστηρίου με παίρνει μαζί του.. είναι ο ένας και μοναδικός όρος του στην σχέση μας.. να κοιμόμαστε κάθε βράδυ μαζί"