the road to YOUR HEART

Κεφάλαιο 19

η επόμενη μέρα

Μαρία

Παύλος Παπαδόπουλος 2,8 και με πολύ μεγάλη επιείκεια στην βαθμολόγηση. 

Καλά, που πάει με τέτοια εργασία να διεκδικήσει μια θέση στο εργαστήριο του Χαραλαμπόπουλου?

Ούτε στα πιο τρελά του όνειρα. 

"Μαρία θέλεις να σταματήσεις λίγο αυτό που κάνεις να μιλήσουμε?" 

Κοιτάω φευγαλέα την Κέλλυ.

"Όχι" της απαντάω κοφτά και παίρνω την επόμενη εργασία στα χέρια μου.

Μιχάλης Στεργίου

Ξεροκαταπίνω

"Ρε Μαράκι, χτες έγιναν κάποια πράγματα.. πώς να το πω.. αναπάντεχα?" επιμένει η ξανθιά φίλη μου. "Άσε κάτω τις κωλοεργασίες και έλα να μιλήσουμε.. θα σε βοηθήσει αν μας πεις το πως νιώθεις.. θα δεις"

Στρέφω το βλέμμα μου πάνω στις δύο κολλητές μου. Κάθονται η μία δίπλα στην άλλη στο κρεβάτι μου, πάνω στο οποίο χτες.. τέλος πάντων.. και με κοιτούν με μάτια ανήσυχα. 

"Δεν νιώθω" η φωνή μου ακούγεται ήρεμη, σταθερή και σίγουρη. 

Ναι, είμαι σίγουρη. 

Δεν νιώθω.

"Ρε Μαράκι" σειρά έχει η Λία. "Μας πήρες τηλέφωνο στις 5 το πρωί και έκλαιγες. Αν δεν ένιωθες δεν θα-"

"Ήταν μια στιγμή αδυναμίας" την διακόπτω και στρέφω και πάλι το βλέμμα μου στην εργασία. Στην εργασία του. "Αν ήξερα ότι πίσω από την πόρτα ήταν ο Μιχάλης, δεν θα την άνοιγα. Νόμισα ότι ήταν ο Δημήτρης και πως είχε ξεχάσει κάτι"

Στην πρώτη παράγραφο βρίσκω δύο λάθη στις ορολογίες. Τραγικότατα μάλιστα. Μου αρέσει που κάναμε και μάθημα, τι σκατά? Τίποτα δεν έμαθε?

"Ωραία, την άνοιξες όμως και τον είδες μπροστά σου" παρεμβαίνει η Κέλλυ. "Μετά τι έγινε? Τι το τόσο τραγικό έγινε και μας πήρες τηλέφωνο σε αυτήν την κατάσταση?"

"Απλά τον είδα και ταράχτηκα" Δεν θέλω να μιλήσω με λεπτομέρειες για την χτεσινή βραδιά. Θέλω να την ξεχάσω. Αυτή όπως και τις υπόλοιπες που πέρασα μαζί του στο παρελθόν.

"Ρε κοριτσάκι μου, και άλλες φορές τον έχεις δει, αλλά ήσουν ψύχραιμη" μου απαντάει η Λία. "Πες μας τι έγινε χτες, γιατί μπορεί να μην τρελαθήκαμε έναν μήνα τώρα με αυτά που κάνεις, αλλά το βλέπω να γίνεται σήμερα"

Χαμογελάω πικραμένα.

Τι έχουν τραβήξει και αυτές έναν μήνα τώρα?