the road to YOUR HEART

Κεφάλαιο 38

Μιχάλης

"Έλα Μαρία! Υπομονή! Λίγο ακόμη έμεινε!"  

Κοιτάω τον κύριο Αναγνώστου. Έχει χώσει το κεφάλι του και τα χέρια του ανάμεσα στα πόδια της και ταυτόχρονα την παρακινεί να συνεχίσει. Υπό άλλες συνθήκες θα τον έβριζα αλλά..

"ΠΌΣΟ ΑΚΌΜΗ?" φωνάζει το κορίτσι μου. "ΕΦΤΆ ΏΡΕΣ ΕΊΜΑΣΤΕ ΕΔΩ! ΈΧΕΙ ΚΑΙ ΆΛΛΟ?"

Η καρδιά μου πάει να σπάσει. 

Από το άγχος μου? 

Από τον φόβο μου? 

Από την αγωνία μου?

"Ο πρώτος τοκετός μπορεί να διαρκέσει μέχρι και δώδεκα ώρες" 

Καρφώνω αμέσως το θυμωμένο βλέμμα μου στην βοηθό του γιατρού. 

Τώρα αυτή προσπαθεί να μας καθησυχάσει?

"ΠΟΣΟΟΟΟΟΟΟΟΟ?" φωνάζει το Μαράκι μου και τραβάει με δύναμη την μπλούζα μου από την λαιμόκοψη. "ΜΙΧΑΛΗ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ.. ΣΕ ΙΚΕΤΕΥΩ ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ.. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΆΛΛΟ.. ΔΕΝ ΑΝΤΈΧΩ.. ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ" 

Την κοιτάω απευθείας μες στα κατακόκκινα από το κλάμα ματάκια της. 

Τι μπορώ να κάνω?

"Ψυχή μου όμορφη.." προσπαθώ να την ηρεμήσω και την φιλάω στα ροζ χειλάκια της. "Κάνε λίγη υπομονή μωρό μου.. ο γιατρός το είπε.. λίγο έμεινε.. και μετά θα δεις.. θα βγει η κόρη μας.. θα την δούμε.. θα την αγκαλιάσουμε.. θα την φιλήσουμε.. θα-"

"ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ" με διακόπτει και με διώχνει από πάνω της. Ωχ.. αρχίσαμε πάλι. "ΕΣΥ ΕΥΘΥΝΕΣΑΙ ΠΟΥ ΠΟΝΑΩ ΤΟΣΟ.. ΜΙΧΑΛΗ ΜΑ ΤΩ ΘΕΩ ΑΝ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΌΤΙ ΘΑ ΣΕ ΑΦΗΣΩ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΜΠΗΣΕΙΣ ΞΑΝΆ.."

Η βοηθός του γιατρού με κοιτάει συμπονετικά και προσπαθεί να κρύψει ένα γελάκι. Θα σε αφήσει ξανά να είσαι σίγουρος, διαβάζω τα χείλη της. 

"Είμαστε έτοιμοι" ανακοινώνει αποφασιστικά ο γιατρός και κάνει νόημα στην ειδικευόμενη του. "Φώναξε τους νεογνολόγους σε δέκα να είναι εδώ.. ξεκινάμε!" 

Παγώνω

Νομίζω θα λιποθυμήσω. 

Τι ξεκινάμε?

Τώρα ξεκινάμε?

"Μαρία θέλω κάθε φορά που σου λέω τώρα να σπρώχνεις με όση περισσότερη δύναμη μπορείς" απαιτεί ο γιατρός. "Ναι κορίτσι μου?" 

Τον κοιτάζω με ένα δολοφονικό βλέμμα. Δεν φτάνει που έχει το κεφάλι του ανάμεσα στα μπούτια της, την αποκαλεί και κορίτσι του από πάνω? Με ποιο δικαίωμα στην τελική?