NOT: BÖLÜM SAYISI FAZLA DEĞİLDİR, BAZI BÖLÜMLER PART OLARAK BÖLÜNDÜĞÜ İÇİN BÖLÜM SAYISI ÇOK GÖRÜNMEKTEDİR!
Yıllardır sevdiği kadınının sevdasıyla yanan Asaf ve onun sevdasından habersiz kendi halinde yaşayan Deva.
Asaf'ın sevgisi karşısında kalbi ye...
Yepyeni bir kurguyla buradayım! Hem de doğum günümde paylaşmak istediğim bana uğur getirir diye. Mahalle kurgusu ve içinde ne ararsanız var. Seveceğinize eminim. Yorumlara aldanmayın onlar diğer kitabın yorumları. Kitabımın ilk bölümünü sevgili yavrum Zehra'ya Zehranur82 hediye ediyorum. O da çok güzel bir kurgu yazdı ve dün paylaştı. Kitapları zaten çok güzel ama yeni kurgusu bambaşka. Baktığınızda pişman olmayacaksınız.
Bu kitaba sık sık bölüm atacağım. Umarım severseniz ve yorumlarını bekliyorum.
Çağan Şengül, Sen Diye
Keyifli okumalar!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Deva🦋🤍
*
Şifanın hep benden uzak olduğunu düşünürdüm. Ruhum bir şekilde bedenime ayak uyduruyordu, bedenimde mecburen ayaktaydı. Ama bir şikayetim yoktu. En nihayetinde bu dünyaya yaşamaya gelmiştik ve benim gibiler bu hayatı kazanmak zorundaydı. Sızlanmıyordum, sadece adıma yakışır bir bünyem olsun isterdim.
Kim adı Deva olup ta bu kadar hastalanabilirdi ki? Hem de Nisan ayındayken.
Bir yandan bu havaya rağmen hırkasına sarılmış bana bakan insanların arasından geçip köşeyi dönerken, bir yandan yürümeye gayret ediyordum.
"Yapabilirsin Deva. Eve varacaksın ve sıcak bir şeylerin ardından biraz uyuyup işe gideceksin. Sana daha fazla izin vermezler çünkü."
Kendi kendime konuşarak insanların dikkatini iki katı çekerken umursamamaya çalıştım. Kimseye ters bakamazdım çünkü gözlerimin her hareketi başıma bir ağrı girmesine sebep oluyordu. En iyisi önüme bakarak bir an önce eve varmaktı.
Yaşlı teyzeler gibi dinlene dinlene apartmanın önüne geldiğimde sevinmeye takatim yoktu. Etrafta ki mahalleninin en ufak bir şeye merakından dolayı şu an neden böyle göründüğümü bile merak ettiklerini biliyordum. Onu bile merak ediyorlardı ama şu an tek dileğim asansörün çalışmasıydı. Aksi takdirde üç katı iki saatte çıkacaktım. O zaman eve girmeme gerek kalmadan direkt işe gitmem gerekecekti.
Vakit kaybetmeyerek yorgun adımlarla apartman kapısını itelemeye çalıştım. Mübarek ağırlık kaldırmaya mı geldim belli değildi. Sıfırda olduğunu gördüğüm asansöre sevinçle baktım. Sanırım yıllık şansımı kullanabilirdim.
Asansörün kapısını açıp binmeye yeltendiğimde arkamda duyduğum ayak seslerine döndüm. Benim hemen altımda oturan Serap teyzeyi gördüğümde yüzüm düştü. Gördüğü yerde sıkıştırıyordu. Sormadığı soru kalmamıştı bence ama yine de her fırsatta sorulacak bir şey buluyordu. Gerçi bazen sorular kendini tekrarlıyordu ama bana kalırsa kadın unutuyordu sorduğunu ve beni aynı sorulara maruz bırakıyordu. Bende benden büyük diye terslemiyordum.
