AKIL HASTANESİ

7.bölüm- ilk adım

Yukarıda ki şarkıyı açmayı unutmayın! İyi okumalar.

                     7.bölüm-İlk adım.

O çok zor birisiydi, bense karanlık bir yaranın ta kendisiydim.

Başlıyorduk işte. İlk adımı atıyorum. Kendim için sağlam adımlar atacağım. Kaderime teslim olmayacağım. Onun bana yardım etmesini kabul edip iyileşmek için elimden geleni yapacağım.

Odamda bulduğum defteri günlük olarak kullanmaya başladım. İlk sayfasına bunu yazdıktan sonra derin bir iç çektim. Burdan çıkmak için ne gerekiyorsa yapacaktım. Deftere tekrardan baktığım sıra da dikkatimi çeken bir şey oldu. Bir kaç sayfası koparılmıştı. Kaşlarım çatık tuhaf bir şekilde deftere bakarken kapatıp komidinin içine koydum. Huzurla nefes alıp yatağıma uzandım. Tek düşündüğüm şey iyileşip kurtulmaktı. Uykudan yavaşça gözlerim kapanınca kendimi uykunun derin kollarına bıraktım.

***

Yazarın ağzından...

"Bu imkansız biliyorsun değil mi?" Doktor derin bir nefes alıp Meriç'e bunu söylerken Meriç çaresizlikle boğuşuyordu.

"Ona söz verdim iyileşmesi için." Dedi titreyen sesiyle. Doktor merhametli gözlerle Meriç'e bakarken elini omuzuna koydu.

"Bak evlat, ben 15 yıldır bu işi yapıyorum. Cemre gibi hasta çok geldi. Çoğusu da hâlâ burada ya da başka hastanelere sevk edildiler. Diğerleri ise intihar etti. Cemre şu an hasta olduğunu biliyor. Kabullenemese de biliyor. Ama gittikçe daha kötü olacak. Saldırganlaşmaya başlayacak. Normal insanlar gibi mantıklı davrandığını düşünecek. Sana zarar verecek, krizler geçirecek. Hepsini göze alıyor musun?" Doktor bunları söylerken huzursuzca nefes alıp konuşmasına devam etti.

"Ayrıca unutkanlıkları olacak. Eğer ki durumu kötüleşirse seni bile unutabilir." Doktor Meriç'e bunu söylerken Meriç oldukça kararlıydı. Onu unutması umrunda değildi şu an için. Sadece verdiği sözü tutup onu buradan kurtarıp normal hayat sürmesini istiyordu.  Her şeyi çoktan göze almıştı.

"Her şeyi kabul ediyorum. Onu iyileştirmek için elimden geleni yapacağım. Gerisi umrumda değil." Genç çocuk kararlılıkla bunu söylerken doktor ne diyeceğini bilemez haldeydi. Kim her şeye rağmen kabul ederdi ki böyle bir şeyi? Belki de bunun şaşkınlığı içerisindeydi doktor.

"Sen kararını çoktan vermişsin. Onun için elinden geleni yap ama sende hastasın. Kendine de dikkat etmen gerekiyor. Kaç kere krizler geçirdiğine şahit oldum. Kaç kere manik depresif dönemleri geçirdiğini sende biliyorsun. Bipolar bozukluk zor bir hastalık Meriç. Senin sadece o da değil. Lütfen ne ona ne de kendine zarar verecek bir hata yapma." Doktor baba edasıyla son sözlerini ettikten sonra koridoru terk etti. Karanlık koridorda tek başına kalan Meriç yere oturup bir bacağını karnına doğru çekti. Siyah sweatnın altına giyindiği siyah pantolonu da kendisi gibi karanlıktı. Yavaşça yutkunup uzun uzun düşündü.

"Kendisine bile faydası olmayan insanım."

Meriç fısıltı şeklinde bunu söylerken yaşadığını onca şeyi düşündü. Sonra ilerde yaşayacağı onca şeyi düşündü. Gecenin kasvetli gününde buz gibi zeminde sadece düşündü. Derin bir iç çekip kendi kendine konuşmaya başladı.

"Ona bunu borçluyum. İyileşip bir şekilde burdan gitmesi gerekiyor. Yoksa.." Kendisi de tamamlayamadı sözünü.. tekrardan düşünmeye devam etti.

Yaklaşık yarım saat sonra odasına doğru yol olan Meriç odasına girdiği gibi yatağına uzandı. Ne kadar lüks bir oda olsa da o da biliyordu kendi kasvetini odaya yansıttığını. Derin bir nefes alıp verdikten sonra kendini huzursuzca uyumaya zorladı...