AKIL HASTANESİ

10.bölüm-Meyus

                  10.bölüm-Meyus

Onun varlığı da yokluğu da acı veriyor..

Kalbim.

Ruhum.. benliğim, psikolojim. Hepsi beni yavaş yavaş terk ediyor. Kendimden vazgeçmeyecektim yine de. Çünkü kendimi kadere bırakmak istemiyorum. Hayat zordu bunun farkındayım. Yine de şu an akıl hastanesinin yatağında uzanıp moraran göz altlarımla etrafa bakınmak bana çok zor geliyordu. Doktorum çoktan odama girip sakinleştirici yapmıştı. Oysa o bana  sarıldığında sakinleşmiştim. Çok tuhaf bir şekilde iyi gelmişti bana. Sanki eskiden de yaşamıştım bu hissi. Ama hayır. Bu heyecan bambaşkaydı. Derin bir nefes alıp omuzlarımı silktim.  Elimi kaldırıp doğrulmaya çalışıyordum ki bir kuvvetin beni tuttuğunu fark ettim.

Bir elime kelepçe takmışlardı.

Daha fazla zorlamayıp başımı esefle küçük pencereye çevirdim. Sırf benim için buranın en kötü odalarından birini ayarlamıştı teyzem dediğim kadın. Bir insan nasıl bu kadar çirkinleşebilir ki. Aklım almıyor. Gözlerim oda da Meriç'i ararken olmadığını görünce hüzünlendim. Doktor uyumamı istese de uyuyamıyordum. Aradan koskoca bir gün geçmişti ve ben gözlerimi bile kırpmadan bu yatakta öylece etrafa bakınıyordum. Yine istemsizce gözlerim, odanın her köşesinde onu arıyordu. Gözlerimi yavaşça kapattım. İçimde tuhaf hisler yaşıyordum. Beynim yavaşça kontrolümden çıkıyordu. Gözlerimi tekrardan açıp yavaşça doğrulup komidinimden  günlüğümü çıkardım. Bu biraz zor olsa da derin bir nefes verip yazmaya başladım.

22.11.2013

Git gide akıl sağlığımı kaybediyorum. Bedenimi bazen kendime ait hissetmiyorum. Dün ilk krizimi geçirdim. Kendimi daha önce hiç bu kadar kötü hissetmemiştim. Ama o geldi, beni kollarıyla sardı. Kalbimin ritmini düzeltti. Onu görünce istemsizce heyecanlanıyorum. Bu hissi engelleyemiyorum. Bana iyi geliyor. O iyi birisi.

Yazdıklarımı gözden geçirdikten sonra günlüğümü yerine koydum. Yazım ne kadar kötü olsa da yazınca rahatlıyordum. Yatağıma tekrardan uzandım. İlacın verdiği uyuşukluğu fırsat bilip uyumaya çalıştım. Gözlerim yavaşça kapanırken kendimi uyumaya zorladım. Gün boyu uykusuz kaldığım için aniden uyku bastırdı. Huzurla nefes alıp kendimi uykuya bıraktım.

***

"Cemre? kalk hadi."

"Yemek saatin geldi."

Duyduğum seslerle mayhoşta gözlerimi açtım. Doktorumu karşımda görünce doğrulmaya çalıştım.

"Daha iyi misin?" Diye sordu. Başımla onaylamakla yetindim.

"Kendini iyi hissediyorsan akşam yemeğini aşağıda yiyebilirsin." Diyiverdi. Gözlerimin içi parlayınca dudaklarımda gülümseme yayıldı.

"O-olur tabiki." Heyecandan ne diyeceğimi bilemezken bu halim doktorumu neşelendirmişti. Elimde ki kelepçeyi çözüp şevkatle başımı okşadı. Doktoruma gülümseyip odamdan çıkıyordum ki aniden durdum. Meriç'te orada olacaktı büyük ihtimal. Tekrardan odama girip çantamdan bir kaç makyaj malzemesi çıkardım. Yüzüme hafif şeftali tonlarında allık sürüp dudağıma dudak rengi bir ruj sürdüm. Kirpiklerime de rimel sürdükten sonra hazırdım. Elimle kahverengi saçlarımı düzeltip salık bıraktım. Odamdan çıktıktan sonra üzerimde ki deli kıyafetine baktım. Aklıma Meriç gelince istemsizce gülümsedim. Ona daha çok yakışıyordu.

Merdivenleri indikçe gülümsemem büyüyüyordu. Onu bir gündür görmüyordum. İlk defa bu akşam görecektim. Kafeteryanın önüne gelince durdum. Elimle son kez daha saçlarımı düzeltip gülümsememi büyüttüm. İçeriye girince gözlerim Meriç'i aradı. Biraz daha bakındıktan sonra onu gördüm. Benim oturduğum yere oturmuştu. Gözlerimim içi gülümsedi aniden. Ona doğru ilerliyordum ki gördüklerimle birden durdum. Dudaklarımda ki gülümseme yavaşça silindi. Yanında ki kızın saçını kulağının arkasına atarken dengem sarsıldı. İlk defa onu bir kızla bu kadar yakın görüyordum. Beni görmüyordu bile. Sadece onunla bir şey konuşuyordu. Bu yüzden mi gelmemişti yanıma? Başka bir kızla mı ilgileniyordu.. Gözlerim dolmaya başlayınca 'Aptalsın Cemre." Dedim içimden kendi kendime kızarak. Salak gibi onun için hazırlanıp gelmiştim buraya. Umursamayarak arkamı dönüp gidiyordun ki arkamdan tanıdık bir ses