"Gecenin Şahidi Olmaz" dedi. Dedi ve beni Zifiri'ye mahkum ederek bir başıma bıraktı...
Hayatının ipleri sürekli başkalarını elindeydi Defne'nin. Her ne kadar eline almak istese de tam aksine bir düğüm daha atılıyordu o ipe. Bazen bile isteye ama ç...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Adalet neydi, adil olan neydi? Anlamı bir türlü belirlenememiş bir kavramın peşinden gidip duruyoruz hiç pes etmeden, durmadan, yorulmadan. Kime göre, neye göreydi bu kavram, gerçekte neydi bu kavramın anlamı?
Hayat up uzun bir ip gibidir aslında. Nerede kopacağı, nerede düğüm olacağı veya iplerin kimin elinde olduğu belli değil. Hepimiz dengede durmaya çalışıyoruz o an tek amacımız düşmemek için. Kimisi düğüme takılıp düşüyor, kimisi çözmeye çalışıp gücünün son damlasına kadar çabalıyor, kimisi çözüp yoluna devam ederken kimileri gücü tükendiği için kendi elleriyle kendi ipini kesiyor. Oysa hayat bu kadar uğraşmaya değer miydi bilmiyorum.
Tek bildiğim şey benim hayat ipim annemin ellerinde ve bu 23 senedir böyleydi ve en büyük düğümüm de oydu benim. İpin bir ucu sağ elindeyken diğer ucunu sol elinde sımsıkı tutuyordu. Bazen ellerini hareket ettirip beni sarsıyor bazen ise o kadar sıkı tutuyordu ki kopmak üzere olduğunu düşünüyordum. Ne yapacaktım nasıl yapacaktım bilmiyorum ama artık ipleri elime almam gerekiyordu.
Tek özgür olduğum yer iplerin gerçekten elimde olduğu tek yer hayâllerimdi.
Hayâller insanları mutlu eden tek yerdir. İnsanların bize karışmadığı tek yerdir ve özgürsünüzdür, kendi kurallarınız ve kendi dünyanız vardır. 'Benim hayatım, benim kurallarım.' Dersiniz.
Mutluluğu arttırmanın bir diğer yolu hayaliyle mutlu olduğunuz bir şeyi hayatınızda kazanmaktır, onun için çabalamak ve çabanızın boşa çıkmadığını görmektir.
Oysa hayal kurmak bile bazen insanı yorar. Olmayacak şeyleri düşlemek ve ardından kurduğun hayalle alakası olmayan bir hayatı yaşamak zorunda olmak insanı yorar. O yüzden hayâl kurmayı bırakır bazen insan. Hayat buna mecbur kılar. Çok mutlu, herkesin sevdiği, iyi bir insanken bir an da hayat suratınıza öyle bir tokat atar ki afallarsınız ve toparlanamazsın. 'Ben sana hayal kurma hakkı vermedim, o özgürlüğü sana hak görmedim.' Der. Benim yaşantımda ki savaşım hayatla sanırım.
İşte o tokadın en büyüğünü ben babamdan yedim. Hemde öyle bir yedim ki bir daha ayağa kalkamadım.
