Ben Ela...
Daha küçücük yaşında hayatın nasıl bir şey olduğunu bilmeden kimsesizliğe mahkum edildim.
Yalnızlık ve sevgisizlikle büyütüldüm.
Tam her şeyin değiştiğine inandığım, sevileceğimi sandığım anda bir kez da parçalara ayrıldım.
Ama bu kez öyl...
Akşam olduğunda doktorlar kontrole gelmiş ve Ömer'in iyi olduğunu söylemişlerdi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
O iyi olduğu için içim rahatlasa da vicdanımın sesi hiç susmuyordu. Ömer'in bu hale düşmesinin sebebi olmak canımı yakıyordu.
"Güzelim sessizsin." Ömer'in konuşması ile kendime geldim.
Doktor gidebileceğimizi söyleyince Alp'e haber verip toplanmıştık. Şimdide Alp'in gelip bizi almasını bekliyorduk.
"Dalmışım öyle." Ömer cevabıma inanmamış olacak ki dik dik yüzüme baktı.
"Gel yanıma." Yatağın boş kısmına elini vurduğunda oturduğum sandalyeden kalkıp yanına gittim.
Sessizce oturduğumda Ömer elimi tutup eğildi ve nazikçe öptü. Öpücüğü içimi ısıtırken gülümsedim.
Adam her bakışıyla, her hareketiyle içimi eritmeyi başarabiliyordu. Ben ise bu adamın sevgilim olduğuna inanmakta hala zorlanıyordum.
Sabah yaptığımız konuşmadan sonra Ömer bana sıkıca sarılmış ve dakikalarca bırakmamıştı. Sonrasında ise karnımızı doyurmuştuk ve Ömer dinlenmek içi biraz uyumuştu.
O uyurken saatlerce izlemiş ve daha çok kabullenmiştim. Bana hissettirdiklerini ve ona olan hislerimi.
"Benim güzel sevgilim." Sözleri kalbimin heyecanla çırpınmasına sebep olurken bakışlarımı kaçırdım.
Kendimi Ömer'in karşısında acemi hissediyordum. Sanki 27 yaşında koca kadın değil de daha liseye giden ufak bir kız çocuğu gibiydim.
Ömer yemin etmiş gibi bana tüm bildiklerimi unutturuyordu.
"Ela'm yeter artık kendini suçlamaktan vazgeç. Olacağı varmış oldu." Ben tek kelime etmeden neyi düşündüğümü anlayan Ömer'e bir kez daha hayran kaldım.
"Elimde değil Ömer. Sana daha kötü bir şey olabilirdi ya da hayatını kaybedebilirdin." Derken titredim.
Bu ihtimali düşünmek bile canımın yanmasına, ruhumun çekilmesine sebep oluyordu.
Ömer bir kolunu omzuma sarıp beni göğsüne çekti. Saçlarıma öpücükler kondururken konuşmaya devam etti.
"Bu hayattaki her şey insanoğlu için güzelim. Çok şanslıyım ki benim başıma gelen kaza peşinde seni bana getirdi. Bu kazanın olacağı varmış ve oldu. Biz tartışmasak da olacaktı. Unutma başımıza gelecek olan zaten gelir öncesinde olanlar ise sadece sebep olarak gösterilir." Dediklerinde haklı olduğunu bilsem de rahat edemiyordum.
Vicdanım devamlı Ömer'in halinden benim sorumlu olduğumu söylüyordu.
"Ela sana bir şey soracağım ama beni yanlış anlama olur mu?" Ömer'in değişen ses tonu ile ondan uzaklaştım.
