Ben Ela...
Daha küçücük yaşında hayatın nasıl bir şey olduğunu bilmeden kimsesizliğe mahkum edildim.
Yalnızlık ve sevgisizlikle büyütüldüm.
Tam her şeyin değiştiğine inandığım, sevileceğimi sandığım anda bir kez da parçalara ayrıldım.
Ama bu kez öyl...
Bugün iş yerinde yoğun olduğumuz için öğlen yemeğe çıkmaya vaktim olmamıştı. Rüya'nın midesi bulanmasın diye yanında taşıdığı tuzlu çubuklardan tırtıklamak dışında hiçbir şey yememiştim.
Hızla yemek yapmaya girişirken olabildiğince sessiz olmaya çalıştım. Salon ve mutfak birleşik olduğu için çok fazla ses yaparsam Ömer uyanabilirdi.
Bir saat içinde çoban kavurma, pilav ve salata yaptım. Kış günü içimizi ısıtsın diye güzel bir tarhana çorbası da yapmıştım.
Yemeklerin altını kapattıktan sonra sofrayı hazırladım. Hazır olan sofraya sularımızı da koyduktan sonra Pusulanın kabına süt doldurdum.
Miniğimiz artık sütünü biberondan değil kendi kabından içiyordu. Bu onun büyümeye başladığının bir kanıtıydı ve beni mutlu ediyordu.
Onu bulduğumuz an bir türlü gözümün önünden gitmiyordu. Belki biz onu o akşam görmeseydik Pusula ölmüş olacaktı.
Kötü düşünceleri savuşturup iki yakışıklının yanına gittim. Pusulanın yumuşak tüylerine dokunduğumda gözlerini açtı.
Beni gördüğü an havlayıp üstüme atladı.
"Sakin ol oğlum babayı uyandıralım önce." Pusula beni takmadan kucağımda tırmanmaya çalışırken onu tutup göğsüme yasladım.
