Ben Ela...
Daha küçücük yaşında hayatın nasıl bir şey olduğunu bilmeden kimsesizliğe mahkum edildim.
Yalnızlık ve sevgisizlikle büyütüldüm.
Tam her şeyin değiştiğine inandığım, sevileceğimi sandığım anda bir kez da parçalara ayrıldım.
Ama bu kez öyl...
Bölümde +18 sahne vardır. Başladığı ve bittiği yeri belirttim.
İyi okumalar...
Ela Kılıç
Zaman elimizde tutamadığımız, istemimizin dışında ilerleyen, acıyı ve mutluluğu bize bir anda yaşatan ve ne olursa olsun durmadan akan önüne geçilmez bir olguydu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bunu bahçede neşeli sesleriyle koşturan çocuklarımı izlerken daha iyi anlıyordum. Senelerce önce hayalini kurmaya bile çekindiğim her şey gerçek olmuştu.
Ömer ile ilk karşılaştığımız günü dün gibi hatırlarken şimdi çocuklarımızla birlikte büyük ve huzurlu bir ailemiz vardı.
Ondan kaçtığım, beraber olmaya korktuğum günlerin inadına çok mutluyduk. Birlikte geçirdiğimiz yıllar geçmiş, evlatlarımızla ömrümüz taçlanmıştı.
"Anne ya oğluna bir şey de!" Kızım isyan ederek bana döndüğünde gülümsedim.
"Kızım hani şikayet etmek yoktu?" Dediğimde güzel suratını asıp kollarını önünde birleştirdi.
"Kim benim prensesimi üzüyor?" Ömer evden çıkarken konuşmaya başladığında kızımız hemen yanına koştu.
"Baba Ömür devamlı oyunumuza karışıyor!" Kızım kardeşini şikayet ederken Ömer'in bakışları oyun evinden çıkan oğlumuza kaydı.
"Aslanım Ala'yı neden rahat bırakmıyorsun?"
"Baba bebeklerine çocuğum diyor. Daha bu yaşta ne çocuğu?" Oğlum tüm kıskançlığını konuştururken gülmeden edemedim.
Oğlumuz asla kardeşlerini paylaşamıyordu.
Ömer Ala ve Ömür'ün arasını düzeltmeye uğraşırken gülümseyerek onları izlemeye devam ettim. İkizlerimiz her zaman olduğu gibi babalarını çıldırtırken hiç karışmadım. Bakalım sonları nereye varacaktı?
Ala ve Ömür'ün doğum zamanı aklıma geldiğinde yüzümde buruk bir gülümseme oluştu. Zaman gerçekten çok hızlı geçiyordu. Gözümün önünde büyümelerine rağmen, beraber geçirdiğimiz zamanın yetmemesi normal miydi?
Ala ve Ömer ikiz olmalarına rağmen 38. Haftaya kadar karnımda sabırla durmuş ve sezaryen ile dünyaya gelmişti. Her ne kadar normal doğum yapmak istesem de, doktor benim için riskli olacağını söyleyince Ömer karşı çıkmıştı.
Ameliyathanede bebeklerimizin dünyaya gelmesini beklediğimiz gün daha dün gibiydi. Önce Ömür dünyaya gelmiş ve babasının kollarındaki yerini almıştı.
Ömer oğlumuz ile başucumda dikilirken sessizce ağlamıştı ve ben bu güzel görüntü için deli gibi şükretmiştim.
Oğlumuzdan tam 7 dakika sonra dünyaya gelen Ala ise az önce erkek kardeşinin olduğu kucaktaki yerini aldığında benim için dünya durmuştu.
