Dear Daniel

Chapter 5

"I will tolerate this kind of behavior, Daniel. You didn't even respect me as the class president, as the student council president. I will make sure that you'll get the right punishment for this intolerable act,"Blake said with authority in his voice.

Actually, pakiramdam ko halfway na kami papauntang clinic. Kahit buhat-buhat ako ni Daniel ngayon, hindi ganon kasaya ang pakiramdam ko. My heart is breaking. It's really breaking.

"I don't care what kind of punishment it will be. I don't regret doing it, Mr. President,"Daniel said. "I just don't like her,"pahabol nito.

After hearing those words, I suddenly wanted to disappear. Sana lamunin na lang ako ng pader. Those words, it shouldn't been said. Those words coulod kill someone's heart. Hearing those words from the one you love, it hurts so much.

Limang salita lang ang sinabi niya pero sobrang laki ng naging epekto sakin.

Inihiga niya ako dun clinic bed. Umalis na rin si Daniel. Naiwan si Blake. Agad akong pumikit nang mapansin kong papalapit na si Blake. Umupo siya sa katabing upuan ng clinic bed.

"There's no need to pretend unconscious anymore, Julia. I know you're awake,"sabi ni Blake.

Dumilat na ako. Blake looks different. Ibang-iba ang mga mata niya ngayon para bang nakikisimpatya ang mga ito at kahit pala paano, may pakialam sa'kin ni Blake.

Umupo ako at sumandal sa sementadong pader sa dulo ng clinic bed. Pagtingin ko kay Blake, napaiyak na naman ako. I feel so worthless like I'm a trash, a piece of trash.

Inaalo niya niya ako imbes na tumahan, mas lalo pa akong napaiiyak. Ganon kasi ako the more patahanin, the more na iiyak.

Hindi ko inaasahang yayakapin ako ni Blake. He embraces me with tenderness. Somehow, I think now I've seen the side of Blake that's hidden. While I'm his arms, I feel so afe and secure like no one can hurt me anymore.

Bigla akong kumalas sa pagkakayakap ni Blake nang maalala ko si Daniel. Si Daniel ang lalaking para sa'kin, walang nagbago sa pagmamahal ko sa kanya. No matter how many times he'll hurt me, break my heart, this feeling of mine will stay still.

"S-sorry,"sabi ko. Pinunasan ko na ang mukha ko. Tapos, tumingin ako kay Blake. "Thank you, ha. Buti ka pa may pakialam sa'kin,"ani ko. Nag-abot ng panyo si Blake. "Oh, nagmumukha kang kawawa dyan. Punasan mo ng maayos yang mukha mo,"utos nito. "Talaga namang kinawawa ako,eh,"malungkot kong sambit.

Mayamaya, biglang hinawakan ni Blake ang balikat ko tapos yung isa niyang kamay pinunasan yung mukha ko. He wiped away my tears. Somehow, I feel a little better now.

"Baka humagulgol ka pa ulit dyan,"sabi niya habang pinupunasan niya ang mukha ko.

Ang lapit-lapit sakin ngayon ni Blake. Mas napagmamasdan ko ang mukha niya. Bagay na bagay sa kanya ang suot niyang eyeglasses. It gives emphasizes to his mysterious-looking black eyes. Opinyon ko lang yun, ha.

Habang pinagmamasdan ko ang mga mata ni Blake, hindi ko agad napansing nakatingin na pala siya sa'kin.

"Don't stare at me like that. Don't you know that nit's rude to stare?"sermon niya.

"S-sorry, mr. president kasi naman yung mata niyo, itim na itim ang sarap titigan."

"Binobola mo pa ko,"sabi niya habang inilalagay sa kamay ko yung panyo.

"I had to leave now, Julia,"sabi niya nang tumayo na siya.

"Use that to wipe your tears if you cry again,"sabi niya then he gave me a sweet smile. Umalis na rin siya agad. Pakiramdam ko biglang namula ang pisngi ko.

Pagkaalis ni Blake, ang tahimik na ng buong clinic, pano ako lang mag-isa dito. Mayamaya, biglang bumukas yung pinto. Pagsilip ko si Lance lang pala.

"Uyy, Lance," tawag ko.

Pagkakita niya sakin agad niya akong nginitian atsaka lumapit sakin.

"Uyy, miss ganda!"bati niya. Ano daw? Miss ganda? Are you kidding?

"Joker ka. Bakit? Anong ginagawa mo dito?"

"Papa-confine, sakit ng ulo ko, eh. Ikaw?"tanong niya. Tapos, umupo siya sa kabiliang dulo ng clinic bed.

"Nagmumukmok."

"Why? What happened?"tila nag-aalala talaga siya. Concern much?

"Kasi pinahiya ako ni Daniel nung binigyan ko siya ng loveletter. Binasa ba naman niya sa harapan ng klase namin. Grabe!"

"Ha? Kasi naman ikaw. Dapat sakin mo na lang binigay."

"Ano? Love at first sight?"Hindi siya kumibo. Nakatingin lang siya sakin at nakangiti. Mukhang enjoy siyang pagmasdan ako. "HOY! Matunaw mo ko dyan,"sabi ko kay Lance. "Kasalanan ko ba kung sarap mong titigan?"banat ni Lance.

Nabigla ako sinabi niya and at the same, biglang bumilis tibok ng puso ko. With Lance around me, he can make me happy by just doing simple things. His mere presence makes me feel a little better.

Saglit kong nalimutan ang kahihiyan ko kanina habang kadaldalan ko si Lance. There were no dull moments. Buti pa si Blake at Lance, they care for me but Daniel?

No.

-----

Dear Daniel,
Ang saya ngayon. GRABE. I think I'm starting to like Blake and Lance.

PS.
Sa sobrang saya ko ngayon araw, sumulat ako ng loveletter atsaka napahiya.

-----

xx