Biri umutsuzdu diğeri umut oldu,
Biri sevgisizdi diğeri sevgi oldu,
Biri güçsüzdü diğeri güç oldu,
Biri güvensizdi diğeri güven oldu,
Biri kördü diğeri göz oldu,
Biri kalpsizdi diğeri kalp oldu,
İki yürek aynı ateşin içinde pişti adı aşk oldu!
*****...
Buarada multideki şarkıyıdinleyerekokuyunyukarıdakimüzik bir süresonra kapanırsa indirip öyle okuyun ;)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ne çıkaryanım da olmasan! Kalbim senden ibaret değil mi? Uzaktan sevmek zor demişsin.. Etme sevdam, Görmeden sevmek ibadet değil mi?
Cemal SÜREYA
Uzun bir mesafenin uçak sayesinde kısa bir süreye indirildiği yolculuğumun sonunda Ankara’daydım. Arkamda sürüklediğim valizim oldukça ağırdı. Çünkü annem içini fazlasıyla doldurmuştu. Reçeller, turşular, börekler…
Havaalanından çıktığımda hava buz gibiydi. Başımı gökyüzüne kaldırdığımda kararmış bulutlarla göz göze geldim ve yağacak yağmurun kokusunu önceden hissetmiş gibi ciğerlerime doğru çektim. Seviyordum bu kokuyu, bu şehri…
Zaman kaybetmeden ilerideki havaşa doğru yürüdüm ve elimdeki valizi muavine verdim. Muavin zorlanarak valizimi bagaj bölümüne yerleştirdikten sonra bana döndü. Çantamdan çıkardığım parayı uzattıktan sonra merdivenlerden çıkıp cam kenarındaki koltuklardan birine geçtim. Otobüsün içi sıcak ve havasız olduğu için montumla boyunluğumu çıkardım ve kucağıma aldım.
Bir süre sonra tüm koltuklar dolduğunda otobüs Esenboğa Havalimanından hareket edebildi sonunda. Gözlerim dışarıdaydı. Ankara güzel şehirdi. Ama fazla kalabalık ve yoğundu. İnsanlar ise her zamanki gibi fazla telaşeli ve aceleci… Hayat da böyle değil miydi? Hızlandırılmış gibi akıp gidiyordu ve sen içindesürüklenip duruyordun.
Karnıma giren ağrıyla başımı cama yasladım. Belki biraz uyursam adet sancımı unuturdum. Sabah erken kalktığım için hem yorgun hem de uykusuzdum. Ancak gözlerimi kapatmamla aklıma dün gördüğüm ya da gördüğümü sandığım adam geldi ve uykum kaçtı. Başımı camdan çekmeden gözlerimi açtım ve kaşlarımı çattım. Huzursuz hissediyordum.
Gerçekten birisi beni takip ediyor olabilir miydi? Kim beni takip ederdi ki? Daha da önemlisi neden ederdi? Hayal görmüş olabilir miydim?
Beyin nöronlarım çalışmıyordu ve karnıma saplanan sancının üstüne bir de başım ağrımaya başlamıştı. O adam gerçekse nasıl o kadar hızlı bir şekilde ortadan kaybolmuştu? Oysaki yavaş da koşmamıştım.
Düşüncelerimden Kızılay’a gelmemizle çıktım. Hızlı bir şekilde montumu giyindikten sonra boyunluğumu başımdan geçirdim. Otobüs durduğunda yanımda oturan kadından nazikçe müsaade isteyip kalktım ve birkaç kişiden oluşan grupla birlikte aşağı indim.
